.
Περπάταγα στην αμμουδιά
κι αποφάσισα να σ’ αφήσω.
Πατούσα μια μαύρη λάσπη
που τρεμούλιαζε,
κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα
πήρα την απόφαση να φύγεις
από μέσα μου, με βάραινες
σαν πέτρα κοφτερή,
και σχεδίασα το χαμό σου
βήμα βήμα:
θα έκοβα τις ρίζες σου,
θα σ’ αμόλαγα στον άνεμο μόνη.
Αχ εκείνο το λεπτό,
καρδιά μου, ένα όνειρο
με τα τρομερά φτερά του
σε σκέπαζε.
Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη,
και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν,
και χανόσουν, ακίνητη,
ανυπεράσπιστη
μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου.
Έπειτα
η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου,
κι από το χωρισμό
που μας έσκιζε την ψυχή,
αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί,
αγαπώντας ο ένας τον άλλον
δίχως όνειρο, δίχως άμμο,
ακέραιοι και ακτινοβολώντας,
σημαδεμένοι από τη φωτιά.
Ποίηση: Πάμπλο Νερούδα, To όνειρο, Απόδοση: Αγαθή Δημητρούκα
Πίνακας: Μιχάλης Οικονόμου
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 
maria michailidou
01/10/2015 at 01:40
Είναι μια επιλογή-διαφυγή του ρεαλισμού ή μού φαίνεται; Αν και επιγράφεται “Το όνειρο”. Πάντως μ’ αρέσει. Και γενικά και από άλλα του ο Νερούδα.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
01/10/2015 at 10:04
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις προθέσεις, αλλά τίτλος και περιεχόμενο συνάδουν.