8 Νοεμβρίου
Πήγα στο θέατρο. Έπαιζε το έργο με τον ρώσο τρελό, τον Φιλάτκα. Έριξα πολύ γέλιο. Είχε ακόμα κάποια vaudeville με στιχάκια σατιρικά για τους δικηγόρους, ειδικά για κάποιον κλητήρα. Τα στιχάκια ήταν πολύ τολμηρά, μου έκανε εντύπωση πώς πέρασαν τη λογοκρισία. Τα λέγανε έξω απ’ τα δόντια και για τους εμπόρους, ότι κλέβουνε τον κόσμο κι ότι τα παιδιά τους ζούνε μέσα στην κραιπάλη και προσπαθούν να μπουν στην αριστοκρατία. Υπήρχε και μία στροφή που σατίριζε τους δημοσιογράφους, ότι μόνο ψέματα τους αρέσει να λένε, και ο συγγραφέας ζητούσε την προστασία του κοινού. Τώρα πια γράφουν πολύ δηκτικές σάτιρες. Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω στο θέατρο. Έτσι και βάλω φράγκο στην τσέπη, δεν μπορώ να κρατηθώ με τίποτα. Κι από το σινάφι μας, τους υπαλλήλους, είναι μερικοί τόσο γουρούνια, που δεν υπάρχει περίπτωση να πάνε στο θέατρο, οι χωριάτες, ακόμη κι αν τους κάνεις το εισιτήριο. Μια ηθοποιός τραγουδούσε πολύ ωραία, με έκανε να θυμηθώ εκείνην… Αχ, κάθαρμα!… Τίποτα, τίποτα… Σιωπή.
12 Νοεμβρίου
Στις δύο η ώρα το απόγευμα ξεκίνησα αποφασισμένος να δω εξάπαντος τη Φιντέλ και να την ανακρίνω. Δεν αντέχω καθόλου το λάχανο, η μυρωδιά του οποίου ξεχύνεται απ’ όλα τα μικρομάγαζα στη Μεσάνσκαγια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας κάθε σπιτιού βγαίνει τέτοια κολασμένη μπόχα, που εγώ έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα κρατώντας με το χέρι μου τη μύτη μου. Και οι διάφοροι ελεεινοί μάστορες εκπέμπουν τέτοιο ντουμάνι και κάπνα από τα εργαστήριά τους, που ένας άνθρωπος της καλής κοινωνίας είναι απολύτως αδύνατον να κάνει μία βολτίτσα εδώ πέρα. Ανέβηκα στον έκτο όροφο και χτύπησα το κουδούνι. Μου άνοιξε μία κοπελίτσα καθόλου άσχημη, με μικρές φακίδες. Την αναγνώρισα, ήταν εκείνη που περπατούσε με την ηλικιωμένη. Κοκκίνισε λιγουλάκι κι εγώ αμέσως σκέφτηκα: Eσύ, περιστεράκι μου, για γαμπρό ψάχνεις. «Τι θα επιθυμούσατε;» με ρώτησε. «Πρέπει να πω δυο κουβεντούλες με το σκυλάκι σας». Η κοπελίτσα ήταν χαζή! Tότε κατάλαβα ότι ήταν χαζή! (…)
Έτος 2000, Απριλίου 43
Στην αρχή ανακοίνωσα στη Μάβρα ποιος είμαι. Μόλις άκουσε ότι μπροστά της βρίσκεται ο βασιλιάς της Ισπανίας, σήκωσε ψηλά τα χέρια και παρά λίγο να πεθάνει από το φόβο. Δεν είχε δει ποτέ, η χαζή, Ισπανό βασιλιά. Εν πάση περιπτώσει, προσπάθησα να την ηρεμήσω και να τη διαβεβαιώσω με γλυκόλογα πως χαίρει της εύνοιάς μου και πως δεν της κρατώ καθόλου κακία που μερικές φορές δεν μου καθάριζε καλά τα παπούτσια. Ο λαός είναι απλοϊκός. Δεν κάνει να του μιλάς για υψηλά ζητήματα. Ο λόγος που φοβήθηκε είναι επειδή ήταν πεπεισμένη πως τάχα όλοι οι βασιλιάδες της Ισπανίας μοιάζουν με τον Φίλιππο Β´. Εγώ όμως της εξήγησα ότι μεταξύ εμού και του Φιλίππου Β´ δεν υπάρχει απολύτως καμία σχέση και πως εγώ δεν έχω ούτε έναν αδερφό καπουτσίνο… Στο γραφείο δεν πήγα. Να πάνε όλοι στο διάολο. Όχι, μάγκες, δεν τσιμπάω. Δε θα καθίσω εγώ να αντιγράφω τα βρομόχαρτά σας.
Ημε ρο 34 μηνία Μρτ τουες fbrl 349
(…) Kάτω χαμηλά απλώνεται μια γαλάζια ομίχλη. Μέσα στην ομίχλη αντηχεί μια χορδή. Η θάλασσα απ’ τη μια μεριά, η Ιταλία από την άλλη. Στο βάθος αχνοφαίνονται και οι ρώσικες ίζμπες. Μήπως εκείνο που φωτίζει στο βάθος, μες στη γαλάζια ομίχλη, μήπως εκείνο είναι το σπίτι μου; Μήπως είναι η μάνα μου που κάθεται στο παράθυρο; Μανούλα, σώσε τον έρημο το γιο σου! Ρίξε ένα δάκρυ στο πονεμένο του το κεφαλάκι. Κοίτα πώς τον βασανίζουν! Σφίξε στην αγκαλιά σου το καημένο σου τ’ ορφανό! Δεν έχει τόπο γι’ αυτό στον κόσμο! Το κατατρέχουν! Μανούλα! Λυπήσου το πονεμένο σου παιδάκι!
To ξέρετε ότι ο βασιλιάς της Γαλλίας έχει ένα καρούμπαλο κάτω από τη μύτη;
Nικολάι Γκόγκολ, Το ημερολόγιο ενός τρελού (αποσπασματικά), μτφρ.: Γιώργος Τσακνιάς, Εκδόσεις Πατάκη, 2009
Πίνακες: Andrei Gennadiev
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 