«Γιατί με κοιτάει έτσι αυτός εκεί; Nα κρατήσει την εγκαρδιότητά του για τον εαυτό του, δεν έχω καμιά δουλειά μαζί του!» O κύριος Σπιτσβέγκ το έχει παρατηρήσει: οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν για να τους κοιτούν οι άλλοι. Όπως, για παράδειγμα, αυτή η πιτσιρίκα που τελειώνει τον καφέ της έξω, στην πλατεία Σαιν Συλπίς. Σηκώνει το κεφάλι με μιαν ηδυπάθεια που μοιάζει να λέει: «Τι ωραίος που είναι αυτός ο πρώτος ήλιος του Μάρτη, τι ωραία να τον απολαμβάνω πίνοντας τον εσπρέσο μου!» (…)
Ο κύριος Σπιτσβέγκ πάντως καταλήγει να αποδώσει σε όλους μαζί και στον καθένα ξεχωριστά πολύ μέτριους ρόλους, μολονότι μερικές φορές, όταν είναι στις κακές του, βλέποντάς τους ανασηκώνει ελαφρά τους ώμους του. Ούτε χειροκροτεί, αλλά ούτε και κοντοστέκεται στο πέρασμά τους. Απλώς, τους ανταμείβει με τον τρόπο που επιζητούν όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες, καθώς προσποιούνται ότι τον περιφρονούν: μόνο μια ματιά, μια δεύτερη, ένα πετάρισμα των βλεφάρων, ως επιβεβαίωση. Το ποτάμι κυλάει, κι η βοή μοιάζει να παρασέρνει όλα τα ψάρια στο ίδιο ρεύμα. Αλλά είναι δύο είδη που κολυμπάνε πλάι πλάι, και το είδος σου δεν μπορείς να το διαλέξεις. Υπάρχουν οι θεατές και οι θεώμενοι, και οι δεύτεροι χρειάζονται τους πρώτους. Ο κύριος Σπιτσβέγκ, με το χειμωνιάτικο πανωφόρι του, το φθινοπωρινό του αδιάβροχο, ο κύριος Σπιτσβέγκ ανήκει, φυσικά, στην κατηγορία των θεατών. Συχνά χαίρεται γι’ αυτό — και μερικές φορές το αποδέχεται καρτερικά.
Πίνακες: Christer Karlstad, Joe Bradney
____________________________________
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 