Κάναμε με βήμα γοργό το γύρο της θαυμαστής ύπαρξης. Πίεζε την ακτή με όλο της το βάρος, λες και το μόνο που επεδίωκε πια ήταν να εξαφανιστεί, λες και το είχε πάρει απόφαση πως από δω και πέρα θα ανήκει στη γη — όπως αυτοί οι χαμηλοί και γωνιώδεις βράχοι, αυτά τα τόσο φτενά και άκαμπτα φυτά, που ήταν ριζωμένα στο σχιστόλιθο πίσω μας, και που ούτε η αύρα δεν τα έκανε να ριγούν. Όμως οι βράχοι ήταν σκούροι: εκείνη ήταν άσπρη, ένα άσπρο ξεπλυμένο, σαν το χυμένο γάλα. Ένα χρώμα ολότελα δικό της. Ήταν ένα άσπρο χωρίς φως, ένα άσπρο παγωμένο, εντελώς κλεισμένο στον εαυτό του, που γύριζε την πλάτη σε κάθε είδους δόξα, με μια παραίτηση ήκιστα δραματική, το λευκό μιας φάλαινας που εννοούσε να περνά απαρατήρητη, έξω και πέρα από κάθε σχήμα λόγου· μια φάλαινα από φυσικού της πολύ απλή, πολύ κοντά μας — εν ολίγοις, από τις φάλαινες εκείνες που σε κάνουν να λες: «Kαι να σκεφτεί κανείς πως θα μπορούσαμε να γίνουμε δυο τόσο καλοί φίλοι!…» (…)
Ήμασταν μόνοι — μόνοι με τη φάλαινα, με εκείνη την ανεξιχνίαστη μάζα από ζελατίνη όπου το κενό έπαιρνε χρώματα τόσο τρυφερά, και με κοινή συμφωνία, χωρίς μια λέξη, ενστερνιστήκαμε την υπόθεσή της. Αυτή η ήττα, αυτό το σιωπηλό σβήσιμο, όλα ξαναγίνονταν παρουσία. Αυτό το σάλιο, αυτό το σάπιο χνάρι που εμφανίστηκε ξαφνικά σε μιαν ακτή την οποία ήδη γνωρίζαμε και που το βλέμμα έπρεπε να ψάξει για να τη βρει, καταλαβαίναμε πως ήταν θέαμα κατανυκτικό. Δεν θα χρειαζόταν προσπάθεια να το αποτυπώσουμε μέσα μας, βρισκόταν χαραγμένο εκεί από πάντα, ήταν η πιο αρχέγονη σκέψη μας. Και τι ήμασταν εμείς, εμείς που το κοιτάζαμε, όντα τυχαία, ανυπόστατα, έρμαια των άστρων, ξεβρασμένα στις ακτές μιας Φύσης χωρίς συμβάντα;…
Paul Gadenne, Φάλαινα, Μετάφραση: Βάνα Χατζάκη, σελ.: 24 και 33-34,
Εκδόσεις Άγρα 2007
Φωτό: Tommy Ingberg
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 