Έχω πάνω στο δέρμα μου την αλμύρα του ταξιδιού, τον ιδρώτα της κόπωσης, τη μυρωδιά της πόρνης, τα υγρά των εκσπερματώσεων. Τ’ αφήνω. Θέλω να τα έχω ακόμη πάνω μου. Έτσι –με τέτοιου είδους μυρωδιά, τη συντροφιά– προσπαθώ να περιγράψω τα στιγμιότυπα –δεν τολμώ να τα ονομάσω γεγονότα– της ζωής μου. Να περιγράψω όχι τα στοιχεία εκείνα που τα αποτέλεσαν, μα όσα είναι ικανά ν’ αγγίξουν τον πυρήνα, να εκφράσουν τη θυσία. Πυρήνας και ουσία. Τα μεγάλα λόγια. Δεν ξεγελώ τον εαυτό μου. Ένα γράμμα γράφω. Τίποτε άλλο.
Τώρα –τούτη εδώ τη στιγμή, κλεισμένος μέσα σ’ ένα φτηνό δωμάτιο, κάπου στον πρώτο όροφο ενός χυδαίου ξενοδοχείου– τι θέλω ν’ αποδείξω στον εαυτό μου; Την αποτυχία της παράστασης; Μήπως να οριοθετήσω την υφή του τέλους; Ίσως την έναρξη μιας πορείας που μπορώ –επιτέλους!– να τη θεωρήσω συνειδητοποιημένη; Αυτό.
Από πότε, άραγε, πίστεψα στον αστερισμό της δύναμης; Πότε ενστερνίστηκα τον ορισμό του; Ποιοι με κάνανε να το πιστέψω; Στους τρόπους έκφρασης αυτής της δύναμης, ποιοι με μυήσανε; Να το! Ψάχνω να βρω τους υπεύθυνους. Δεν υπάρχουν. Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Υπάρχουν. Αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Τώρα ξέρω –απέραντα και απόλυτα– την προσωπική μου ευθύνη και υπαιτιότητα. Ξέρω τη δειλία – πριν λίγες μέρες τη θεωρούσα αναπηρία. Όχι πια. Ένας θεατρίνος που έπαιζε πίσω από την κατεβασμένη αυλαία. Χρειάστηκαν τριάντα τέσσερα χρόνια, χρειάστηκε κι ένας θάνατος, για να αποφασίσω πως πρέπει να δώσω εντολή για να χτυπήσει και το τρίτο κουδούνι. Δεν έχω τίποτε να φοβηθώ. Το ρόλο τον ξέρω καλά. Η επιτυχία είναι σίγουρη.
…………………………………………………………………………………………………
Μάνος Κοντολέων, «Tα φώτα!» είπε, μυθιστόρημα, σελ. 183, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1986
Photo: Šarolte Ban
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 