Αρουραίον άχθος…
Σα νύχτωνε, έκλειναν οι πόρτες η μια μετά την άλλη και κατέβαιναν τα μάνταλα. Κραυγές πόνου, σαν από πάνω τους να έπνεαν πνεύματα. Τόπος μαρτυρίου τα παράθυρα.
Ήταν οι νυχτερίδες. Κάτι νυχτερίδες με πρόσωπο μωρού, που χτυπιόνταν πάνω στα παράθυρα απελπισμένα.
Και τα μικρά πατηματάκια κάθε πρωί στα πορτόφυλλα και στα κατώφλια. Σαν κάποιοι να ’γραφαν ιερογλυφικά τσαλαβουτώντας τις γραφίδες στα λασπόνερα. Τα βήματά τους ηχούσαν τη νύχτα όλο μυστήριο. Δούλευαν φτιάχνοντας στοές στα βάθη των σπιτιών. Ο φριχτός θάνατός τους, το πρωί.
Βλοσυρές κουκουβάγιες με μαύρα πέπλα –τις είδαν οι άνθρωποι– να πέφτουν με τα νύχια τους απάνω στα ποντίκια, νύχια σαν βελόνες, να τα μπήγουν βαθιά μέχρι τα δάχτυλα στο κορμί τους, να τα βγάζουν, αυτά να αιμορραγούν, αυτές με μάτια ονειροπόλα να τα κοιτάνε, να περιμένουν, κι όταν τα ποντίκια πέθαιναν, να τ’ αρπάζουν, νεκρά όπως ήταν, με το ράμφος τους και να τα καταπίνουν διαμιάς ολόκληρα.
Ποντίκια ντόπια, φερτά, επαναπατρισμένα, ως και rattus rattus γαλαζοαίματα πάππου προς πάππου απ’ την εποχή του Ριχάρδου, απ’ το χίλια εξακόσια τόσο ταξιδεύοντας από λιμάνι σε λιμάνι. Που κάθε μέρα πλήθαιναν, που έτρεχαν κορδέλα στο δάσος κι όλη νύχτα με τους ασπάλακες αντάλλασσαν τους ψύλλους τους. Η πόλη υπό το κράτος μιας σπείρας ποντικιών.
Στρατιές από γάτες, γατάκια, γερόγατους. Τα μικρά γατιά να κοιτάζουν στα μάτια τα μεγάλα γατιά. Να μελετούν το γεροντικό μυαλό των γερόγατων, που φύλαγαν βάρδια στις σκεπές κι είχαν μάθει τα δρομολόγια των ποντικιών και παραμόνευαν. Έτρωγαν οι γάτες όσα ποντίκια μπορούσαν. Και, σα χόρταιναν, τα δάγκωναν με τα δόντια και με τα νύχια και τα στοίβαζαν σε θημωνιές πλάι στο έλος. Ώσπου έπιασε ένα χοντρό νερό και τα κωλόσυρε μέσα. Και τότε οι γάτες μαζεύτηκαν στεφάνι γύρω από το έλος και τα κοιτούσαν. […]
Photo: Sarah Moon
Σταυρούλα Δημητρίου, Η ψυχή του καθρέφτη, μυθιστορημα, Λιβάνης, 2009
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 