Category Archives: Στράτος Φουντούλης

Εκείνο που. Πλανάται πάνω από την παλιά γειτονιά, και το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπή. Γνωστών ιστορίες. Εν μέσω ελαχίστως διακριτών φράσεων. Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένες επιστολές• αφημένες έξω από την πόρτα γνωστού διπλανού, φίλου πονεμένου. Ποιος να τις έγραψε. Και εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρει, ραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα. Στην παλιά γειτονιά. Ο έγκλειστος νέος του υπογείου. Η όμορφη απέναντι με τα σορτς, που γνέφει συνωμοτικά, ραντεβού τα μεσάνυχτα. Ο αλλόκοτος αλλοτινός μικρόκοσμός μας, η μυρωδιά του φρεσκοσιδερωμένου ρούχου, το ηλιόλουστο διάτρητο απόγευμα. Τώρα η σιωπή βλέπεται πια με τα γυμνά σου μάτια. Να. Εκεί. Στέκει δίπλα στη φιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο λίγο προς μια ανέφικτη επιλογή, μακριά. Πολύ μακριά. Κανένα υπαινικτικό έστω, ίχνος διεξόδου. Μόνο ένα βάρος πάντα•

στους ώμους βαραίνει.

Φωτό : Dorothea Lange

Στράτος Φουντούλης, Ασκήσεις

30 Dec

[20]

«κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά»
Γιώργος Σεφέρης

Λιγοστά θα είναι• όπως λέει κι ο ποιητής• σαν σκοτεινοί κύκλοι• σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματα στο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί• στο ακατοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου• κι η σημασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σε ασβεστόλακκο• κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιωρούμενο• πάνω-ψηλά από την πόλη• ποδήλατο με ρόδες στο χρώμα των ματιών σου• κι άλλες πολλές ιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τις πούμε• προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μας πρόσωπο• γιατί εκεί• στο παλιό μας πρόσωπο είμαστε• φυλακισμένοι.

Πίνακας: Dina Brodsky