«Κάλλιο πέντε στην οθόνη παρά με χρόνιο σύντροφο και μόνοι»: Από το να νιώθεις διπλά μόνος στη σχέση σου, οι πέντε-δέκα-δεκαπέντε εικονικοί πάροχοι αίσθησης συντροφικότητας είναι κι αυτοί μια κάποια λύση
«Όποιος αγαπά το μέλι δε φοβάται τα μελίσσια»: οι λάτρεις του ερωτικού μελιού, εντρυφούν στο χόμπι της μελισσοκομικής. Πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις, με μια προστατευτική στολή οθόνης, στις κυψέλες με τα τετραγωνίδια του τσατ, να συλλέγουνε τις εκκρίσεις των μελισσούλων.
«Όποιος πηδάει πολλά παλούκια κάποιο θα του κάτσει στο ορθό»: Λέγεται για όσους πηδούν τις νύχτες πολλούς φράκτες, μια συνήθης ερωτική συνήθεια με στόχο τη διεύρυνση των οριζόντων, αλλά με τελική κατάληξη το δημόσιο παλούκωμα του συνήθους υπόπτου πάνω σε οξύαιχμη ανάρτηση.
.
.
«Στις εννιά μετά τη διαγραφή άλλος μπήκε στο τσαρδί» : Το εικονικό πένθος για διάλυση εικονικής σχέσης διαρκεί ελάχιστα. Το πόσο ελάχιστα εξαρτάται από το πόσο σύντομα θα δεχθείς παρηγορητικό μήνυμα αποκατάστασης από τον επόμενο ερωτικό σκυταλοδρόμο.
«Έλα, παππού, να σου δείξω τα ινμποξοχώραφα σου»: Τα βέλη του σαρκασμού, που εκτοξεύει αρχιτυχάρπαστος –επιτομή του ερωτικού αρπάγματος στη τύχη–, που έχει αφιερώσει τη ζωή του τρώγοντας το ίνμποξ με το κουτάλι, προς κάποιον τυχάρπαστο, νεόκοπο στην καλλιέργεια σχέσεων στο ίνμποξ, που τολμάει και του κάνει υποδείξεις, φουσκώνοντας σαν παγώνι από την επιτυχία της σποράς δυο-τριών δέντρων στην αυλή του, την ώρα που ο πάλιουρας έχει καλλιεργήσει τα μισά χωράφια των φίλων του.
«Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωράνε»: Λέγεται για αυτόν που επιχειρεί να διεκπεραιώνει ταυτόχρονα περισσότερες από μια υποθέσεις στο τσατ, με αποτέλεσμα, κάποια φορά, να μπερδέψει τα εικονικά του μπούτια και το καρπουζοκέφαλο του να γίνει σαν τα πασαλείμματα που έγραφε.
«Τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, δεν έχουμε κουτάλι»: Φράση που λέγεται από τους παλαίμαχους ερωτοσφαιριστές, που σκέφτονται με πίκρα τη βλακωδώς ρομαντική εποχή του παιχνιδιού, τότε που έμεναν πιστοί σε μια φανέλα, σε αντίθεση με την πρακτική των συχνών μεταγραφών και των συνακόλουθων κερδών που ασκούν οι νεότεροι παίχτες στην Premier SexLeague του Facebook.
«Απέξω ποιήματα και από μέσα κρίματα»: Λέγεται για τους ποιητές των οποίων το απέξω της αρχικής βρίθει ρομαντικών ποιημάτων, την ώρα που στο μέσα γίνεται το «έλα αλλά μην δεις», και καταλάβεις επιτέλους πως η αφελώς κοινή πεποίθηση περί ρομαντικής αφοσίωσης των ποιητών είναι κάτι σαν την χαμένη Ατλαντίδα: όλοι έχουν διαβάσει γι’ αυτήν, αλλά ποτέ κανείς δεν την έχει ζήσει
Έχω συνταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα με άτομα που απεχθάνονται τη κίτρινη μουστάρδα και το κόκκινο κέτσαπ στο χοτ ντογκ τους, επειδή τους θυμίζουν τα χρώματα στις φανέλες αντίπαλων ομάδων. Έχω παρευρεθεί σε γηπεδικές αρένες, όπου ο καθένας παρευρισκόμενος ήθελε να φάει ζωντανό τον απέναντι. Αλλά αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στο φ/β με ξεπερνάει. Δυστυχώς, ο φόβος για το αύριο λειτουργεί σαν αυτολυτικός παράγοντας διάσπασης της κρούστας αστικής ευγένειας, αφήνοντας γυμνά τα βάθη της ψυχής μας.
Συγκάτοικοι στην τρέλα μαλώνουν στα παράθυρα για το άπλωμα μιας αόρατης μπουγάδας. Ημιπληγικές απόψεις χλευάζουν έτερες ημιπληγικές που εμφανίζουν συμπτώματα ετερόπλευρης ιδεοληπτικής πάρεσης. Διαφωνώ με όσα λες και θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου σου το δικαίωμα μου να μην σ’ ακούω να το λες. Εμφύλιος σπαραγμός νοημάτων. Τυφλός οφθαλμός αντί τυφλού οφθαλμού και αναρτώντας αντί οδόντος. Μαζικές εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων.
Μυριάδες λέξεις νεκρές για την κατάληψη ενός υψώματος εγωιστικής θεώρησης του πεδίου μάχης. Και σαν να μην μου έφτανε η λόγω ένδειας απόγνωσή μου, οι προσωπικές απειλές απ’ τους νεοναζί –που τις καταχωρώ με οσχεογράφο ως αεριώδεις εκβολές, απόρροια υπερτροφισμού μικροβιακής χλωρίδας στα περιττώματα του μυαλού τους– έχω και κάποιους να προβαίνουν σε crush test της ευγένειάς μου προσκρούοντας πάνω της με τον τοίχο των ακλόνητων πεποιθήσεων τους.
.
,
Προχθές, ένας άγνωστος μου απηύθυνε το χαρακτηρισμό «άπλυτε φασίστα» στο ίνμποξ, την ίδια ώρα που αναρτούσε ποστ «όχι στο διχασμό», κι αναρωτήθηκα αν πέρα από εκτελεστής διατεταγμένης ψυχικής ή άλλης τάξης υπηρεσίας, λειτουργεί και ως αβανταδόρος μαγαζιού με περούκες, γιατί απειλεί την κόμη μου με ολική τριχόπτωση μ’ αυτές τις εκδηλώσεις διχασμού, εθνικού και προσωπικότητας. Του απάντησα λιτά και ευγενικά πως είμαι κατά πάσης εξουσίας και –ισμών, τη εξαιρέσει του πριαπισμού. Ελπίζω να έπιασε τον καταληκτικό υπαινιγμό μου, πριν αναγκαστώ να προβώ πάνω του σε έμπρακτη εφαρμογή της φιλοσοφίας μου.
Χθες, με έπιασε στο στόμα της μια «φίλη», η οποία, ως άλλος Παγκανίνι, μετά από εκτέλεση στις χορδές των νεύρων μου του καπρίτσιου της για βιολί προσωπικών της συμφερόντων, έκανε έξοδο απ’ τη σκηνή χαρακτηρίζοντας με «πιο αγάμητο κι απ’ την πρόεδρο της βουλής»!!! Μα, καλά, τόσο καλά με ξέρει και το λέει; Δεν της απάντησα, γιατί της απαντάει κάθε μέρα ο καθρέφτης της. Προβληματίζομαι. Πώς να αντιδράσω απέναντι σε τέτοια φαινόμενα προσωπικών επιθέσεων, σε περίπτωση που συνεχιστούν; Να αξιοποιήσω τη κτηνώδη δύναμη της έμπνευσης μου σε συνδυασμό με την εμπειρία μου από τη τριαντάχρονη παρουσία μου στις κερκίδες για να τους αντιμετωπίσω στη δημόσια παλαίστρα; Να απαντάω με μια ευγενική επιστολή έμπλεη επιχειρημάτων και μικροβίων του άνθρακα και ρηκίνης, καθότι και ειδικός στην τοξικολογία; Ελπίζω να μη νιώσω την γλίτσα κάθε πνευματικού τσομπάνη να τρίβεται στη γκλίτσα του τσομπάνη εαυτού μου. Βλέποντας και κάνοντας.
“Όλοι είμαστε τέρατα, είπε η Νταίζη μ’ ενθουσιασμό. Είναι η Εποχή των Τεράτων. Γιατί το παραμύθι της γυναίκας με τους λύκους μας φαίνεται τόσο τρομερό; Ξέρεις την ιστορία, μια γυναίκα διασχίζει την τούντρα μ’ ένα έλκηθρο γεμάτο παιδιά, με τους λύκους να τρέχουν ξοπίσω της και για να τους καταπραΰνει, τους πετάει το ένα παιδί μετά το άλλο. Πριν εκατό χρόνια όλοι θεωρούσαν αυτή την ιστορία τρομερή, αλλά σήμερα μοιάζει ακόμη πιο τρομερή. Γιατί, ενώ τότε ήταν απόμακρη και απίθανη, τώρα έχει μπει μέσα στη σφαίρα του πιθανού. Είναι μια τρομερή ιστορία, όχι γιατί η γυναίκα είναι τέρας, καθόλου˙ αλλά γιατί ό,τι έκανε εκείνη για να σωθεί είναι ακριβώς αυτό που θα κάναμε όλοι μας. Είναι τρομερή γιατί είναι τόσο συντριπτικά αληθινή. Αυτό θα έκανα εγώ, αυτό θα έκανες εσύ, αυτό θα έκαναν όλοι. Έτσι δεν είναι;”
(Πωλ Μπόουλς “Καλώς να πέσει”, εκδόσεις Απόπειρα, μετ.: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος)
Έτσι είναι. Συνήθισα πια να βλέπω καθημερινά, μικρούς θανάτους, τραγουδούσε πριν 20 και βάλε χρόνια ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, στο περίφημο “κοιτάω την πάρτη μου”. Και τώρα που οι λύκοι μας καταδιώκουν και τα σαγόνια της κρίσης μας απειλούν έναν έναν χωριστά, ακονίζονται και τα δικά μας δόντια. Γύρω γύρω η φρίκη πλησιάζει. Η Ευρώπη εκτρέφει συστηματικά το ναζισμό και οι ΗΠΑ τον ακραίο ισλαμισμό των αποκεφαλισμών. Κλατάρουν οι αντοχές, στομώνει η ελπίδα, ο δρόμος δεν είναι κατοστάρι είναι μαραθώνιος μετ’ εμποδίων και συλλογικό όραμα να μας απογειώσει δεν υπάρχει. Παρακολουθούμε απλώς τις “απογειώσεις” του κάθε Σαμαρά και τις στάγδην δημοσκοπήσεις, ενώ η πραγματικότητα μας συντρίβει. Ούτε η φανερή προοπτική εξουσίας της Αριστεράς φαίνεται ικανή να ενθουσιάσει. Αντιθέτως, πολλοί εκ των έσω δείχνουν δυσαρεστημένοι, χολιασμένοι, πανέτοιμοι να πυροβολήσουν τον πιανίστα πριν καν ακουμπήσει τα πλήκτρα. Βέβαιοι εκ των προτέρων ότι αντί για Σοπέν θα παίξει Ρίτα Σακελλαρίου.
Και βέβαιοι ότι έτσι, καραδοκώντας την παραφωνία σε κάθε νότα, θα διαφυλάξουν την ορθότητα της πορείας που θα μας κάνει να μην πετάξουμε τα παιδιά μας στους λύκους για να γλυτώσουμε. Στο μεταξύ, ξεσκίζουμε με τα δικά μας δόντια, το διπλανό μας, τον συνάδελφό μας, τον άνθρωπό μας, το φίλο μας, τον έρωτά μας. Καχυποψία, τρικλοποδιές, μεμψιμοιρία, υπολογισμοί, κουτσομπολιό, προδοσίες, επιλεκτικές ευαισθησίες. Ναι, τίποτα το ανθρώπινο δεν του ήταν ξένο του Μαρξ, αλλά εγώ δεν έχω τη σοφία του. Μου είναι ξένα και νοιώθω ξένη.
Τα σκεφτόμουν αυτά, τη συννεφιασμένη βροχερή Κυριακή, όταν από την μελαγχολία της βεράντας μου, παρακολουθούσα τον απέναντι, να στερεώνει με τσιμεντόλιθους στη σκεπή της παράγκας του, κάτι λαμαρίνες που μοιάζουν με κεραμίδια. Στο βόρειο προάστιο του 2014. Ήταν σαν σκηνή απ’ το Συνοικία το Όνειρο κι αναρωτήθηκα τί να ψηφίζει και τί να περιμένει άραγε αυτός. Έχει τρία μικρά παιδιά και ακούει σκυλάδικα. Ενώ γύρω ουρλιάζουν οι λύκοι..
Aς υποθέσουμε ότι υπάρχει μια ποιήτρια ονόματι Aλεξάνδρα Mπακονίκα, την οποία ο πολύς κόσμος αγνοεί. H Mπακονίκα δεν είχε την τύχη να είναι της μόδας, όπως, φερ’ ειπείν, η Kική Δημουλά, τη γνωρίζουν ελάχιστοι μόνο άνθρωποι από τη λογοτεχνική πιάτσα. Eξάλλου ποιος διαβάζει σήμερα ποίηση, εκτός από όσους προανέφερα; Aς υποθέσουμε ότι έχει εργαστεί ως καθηγήτρια αγγλικών, έχει δημοσιεύσει ως τώρα έξι ποιητικές συλλογές, και η τελευταία της, με τον τίτλο «Πεδίο πόθου», κυκλοφόρησε φέτος από το «Mεταίχμιο». Mιλάμε για μεγάλο εκδοτικό οίκο της Aθήνας, που η παραγωγή του διαφημίζεται και παρουσιάζεται στον ημερήσιο Tύπο. Aλλά η Mπακονίκα είχε την ατυχία να γεννηθεί και να ζει στη Θεσσαλονίκη, τα προηγούμενα βιβλία της βγήκαν στη συμπρωτεύουσα, ίσως από τη «Διαγώνιο» ή το «Eντευκτήριο», και ασφαλώς δεν έχει την ευκολία να προβληθεί όπως όσοι ζουν εδώ. Έτσι, από το 1984 που κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο, επί είκοσι δύο χρόνια τώρα, παραμένει μάλλον άγνωστη. Aς υποθέσουμε ακόμη ότι τα ποιήματά της έχουν καβαφικούς απόηχους (όχι από τα διδακτικά ή τα ιστορικά, αλλά από τα ερωτικά ποιήματα του Aλεξανδρινού), ότι είναι με λίγα λόγια τολμηρά, κι ας μην είναι ομοφυλόφιλα. Aπλώς, επειδή τα γράφει γυναίκα, τυχαίνει το αντικείμενο του πόθου της, να είναι, όπως και στην περίπτωση του Kαβάφη, ο άντρας. Kαι εφόσον είναι αρκετά τολμηρά, όχι τόσο ως προς το λεξιλόγιό τους, όσο ως προς το περιεχόμενο, δεν προσφέρονται και πολύ για Kρατικά Bραβεία κι άλλες τιμητικές εκδηλώσεις, στις οποίες μετέχουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι αρχές της χώρας.
Aς υποθέσουμε ότι της ανήκουν στίχοι όπως οι παρακάτω:
(«Oι στάσεις»)
«Tαίριαζαν και αγαπιόντουσαν. / Όταν ανέβηκαν στην γκαρσονιέρα του / ο άνδρας πήρε την πρωτοβουλία των κινήσεων. / Kατέβασε το ρολό στο παράθυρο για να γίνει σκοτάδι / και έδειξε στη γυναίκα ποιο πορτατίφ να ανάψει / που έδινε αδύναμο, χαμηλό φως. / Στις περιπτύξεις στο κρεβάτι / ―ήδη ρούχο δεν έμεινε επάνω τους― / της υποδείκνυε να γυρίζει πότε μπρούμυτα, / ανάσκελα ή επάνω του― / και η γυναίκα γινόταν προκλητική στο έπακρο.»
Φωτό: Juan Crisostomo Mendez Avalos
Ή ποιήματα, ας πούμε, σαν το «Oρμητικά»:
«Mια και μοναδική ήταν η ερωτική τους συνεύρεση, / κι όπως έμεναν σε διαφορετική πόλη ο καθένας, / η ζωή και η απόσταση τούς χώρισαν. / Πιο πολύ από το πρόσωπο και το χαμόγελό του / την περικυκλώνουν οι εικόνες από τα λάβρα φιλιά του, / κι όταν όρθια τη γύμνωσε / κι ύστερα ορμητικά την ξάπλωσε μπρούμυτα στο κρεβάτι / και πριν ακουμπήσει το στήθος του στην πλάτη της, / όχι πολύ δυνατά την μπάτσισε πίσω στους μηρούς / ξεστομίζοντας γλυκόλογα.»
H λογοκρισία σήμερα δεν εξασκείται όπως παλιά, με επιτροπές και απαγορεύσεις. H λογοκρισία σήμερα είναι τα βουνά των βιβλίων που κυκλοφορούν και των εντύπων στα οποία παρουσιάζονται. Aυτά καταπλακώνουν και θάβουν και φιμώνουν τις ενδιαφέρουσες φωνές κάτω από τον άμορφο, τερατώδη όγκο τους. H λογοκρισία σήμερα είναι η κακόφωνη χορωδία από δεκάδες, εκατοντάδες συγγραφείς, οι οποίοι διαγκωνίζονται για τα αλά Γουόρχολ δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν. Kι έτσι, ακόμη κι αν υπάρχει όντως μια ποιήτρια ονόματι Αλεξάνδρα Μπακονίκα, ακόμη κι αν κάποιος σαν εμένα γράφει και δημοσιεύει ένα κείμενο για τη δουλειά της, όπως αυτό που διαβάζετε εδώ τώρα, η μοίρα της παραμένει προδιαγεγραμμένη. H λογοκρισία σήμερα είναι η αφάνεια στην οποία σπρώχνονται τόσοι και τόσοι, χωρίς να μπορούν να της εναντιωθούν, χάνοντας την ευκαιρία να επικοινωνήσουν με τους αναγνώστες, που θα είχαν ίσως ανάγκη τη δουλειά τους. Tο γεγονός ότι, διαβάζοντας τα ποιήματα της Mπακονίκα, ένιωσα την επιθυμία να μιλήσω γι’ αυτά και στους άλλους, αποδεικνύει ότι εγώ τουλάχιστον τα είχα ζωτική ανάγκη.
Οι φωτογραφίες και τα βίντεο είναι από την εξαιρετική βραδιά στο Αίτιον, την αφιερωμένη στην Αλεξάνδρα Μπακονίκα, που έλαβε χώρα στις 4 Απριλίου 2014. Και οι δύο ομιλητές προσέγγισαν με ευστοχία το συνολικό έργο και τη στάση της Αλεξάνδρας. Είναι μεγάλη η τύχη για όσους γνωρίζουν την Αλεξάνδρα από κοντά. Ένας σπάνιος, ευφυής, ευαίσθητος κι ευγενής άνθρωπος, που συνδυάζει ήθος και έργο. Είναι μεγάλη η τιμή να ανήκει στους φίλους μου, ακριβώς για τους προαναφερόμενους λόγους, και ακόμη μεγαλύτερη η απόλαυση να περνάς ώρες μαζί της φλυαρώντας είτε περπατώντας στους δρόμους ή γύρω από ένα ποτήρι κρασί. Οι δυο μας περάσαμε υπέροχα κατά τη σύντομη παραμονή της στην Αθήνα.
Σχόλιο: «Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και η ελευθερία της έκφρασης», τουτέστιν η προσβολή προσωπικότητας, διά μέσου του ψυχολογικού μηχανισμού της προβολής ή παρανοϊκών κατασκευών ή μεγαλομανούς παραληρήματος, ως φαίνεται, στο Ελλαδιστάν δεν εκτιμάται ως «αδίκημα». Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και οι χυδαίοι εξίσου πολλοί, είτε δρέπουν ευτελείς δάφνες στο δημόσιο πλατό είτε σάπιες δάφνες στον ιδιωτικό χώρο. Ίσως η κίνηση του κ. Κορτώ, στην οποία άριστα προέβη, ζητώντας νομική κάλυψη, να είναι και μία αρχή ή μία ακόμη επισήμανση, για όσους δεν το έχουν κατανοήσει, ότι το κόστος αυτής της ελευθεριότητας είναι μεγάλο, και μάλιστα σε οικονομικό επίπεδο. Η ηθική σε αυτές τις περιπτώσεις, έτσι και αλλιώς, απουσιάζει από το σύστημα αξιών του θύτη. Για να υπάρξει ηθική, πρωτίστως πρέπει να υπάρχει εσωτερικό όριο, που την ορίζει και την καθορίζει. Και το σχόλιο δεν αφορά αποκλειστικά τους ομοφυλόφιλους, θύματα του ακατανόμαστου «δημοσιογράφου» στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά κάθε κατάπτυστο, ο οποίος, αποδεδειγμένα, είτε κινείται σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό χώρο, απλώς, επειδή νομίζει, θέλει να νομίζει, βολεύεται να νομίζει και ηδονίζεται να νομίζει, ως μικρόνους αφενός και ψυχικά άρρωστος αφετέρου, προσβάλλει και επιτίθεται με ευτελή τρόπο σε οποιοδήποτε πρόσωπο και για οποιαδήποτε αιτία. Το μόνο πρόσκομμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι το κόστος των νομικών εξόδων είναι μεγάλο και κάποτε αποτρεπτικό. Σε διαφορετική περίπτωση, ο νόμος ως τρίτος έρχεται να υπενθυμίσει και να βάλει το όριο, το οποίο και εσωτερικά απουσιάζει. Σε απλά ελληνικά, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτό που θα ονομάζαμε «χύμα στο κύμα» και τα παραδείγματα είναι καθημερινά και σαφώς απογοητευτικά, διότι όχι μόνον επιβεβαιώνουν αλλά και αντανακλούν το αρρωστημένο σύστημα μίας ολόκληρης χώρας.
Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012. Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, και περιλαμβάνει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις, όπως τη λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, την προοδευτική εκπαίδευση, την εκπαίδευση Βάλντορφ, η την κατ’ οίκον διδασκαλία.
Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών.
Η ταινία περιέχει σχεδόν 30 λεπτά κινουμένων σχεδίων και μια φανταστική δραματοποιημένη ιστορία που συνδέει τα επεισόδια. Είναι η πρώτη ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω της μεθόδου πληθοχρηματοδότησης και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα.
Οι τέσσερις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας είναι οι παρακάτω:
1. Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από μας υποτιμά τον αριθμό των ηλιθίων ατόμων που κυκλοφορούν.
2. Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου.
3. Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιά σε ένα άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων, χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο. Πολλές φορές, μάλιστα, το ίδιο υφίσταται μιαν απώλεια.
4. Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν διαρκώς ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση η συναναστροφή και/ή ο συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται ασφαλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα.
Προσωπικά, σκέφτομαι τον τρίτο νόμο περί βλακείας και αναρωτιέμαι αν όντως ο βλαξ εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για τον ίδιο ή όχι. Αντικειμενικά, δε διασφαλίζει, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά ο βλαξ τελικά δεν είναι βλαξ, επειδή ακριβώς δεν κάνει ουδεμία επαφή με το αντικειμενικό, αλλά είναι παγιδευμένος στη φαντασιακή εικόνα που έχει για τον κόσμο και αδυνατεί ταυτόχρονα να την επεξεργαστεί παρά τις όποιες κρούσεις για τη λανθασμένη κατεύθυνση;Υπό την έννοια αυτή, ο τρίτος νόμος δεν είναι σε ισχύ, διότι του εξασφαλίζει ένα τεράστιο ψυχικό πλεονέκτημα : συντηρεί την εικόνα του κόσμου που τον συγκροτεί και της οποίας η ανατροπή θα σήμαινε αναποδογύρισμα όλης της κούφιας του ταυτότητας. Επικίνδυνο, παραμονεύει το χάος από κάτω! Εάν κάτι απουσιάζει από τον βλάκα δεν είναι η γνώση των πραγμάτων, αλλά η έλλειψη επίγνωσης σε ό, τι αφορά τη σχέση του με αυτά.
Παράδειγμα: ένας γράφων θεωρεί ότι έχει τόσα πολλά να πει, ώστε βάζει στοίχημα με τον εαυτό του να εκδίδει κάθε χρόνο και επί σειρά πάρα πολλών συναπτών ετών τουλάχιστον δύο… γεμάτα… μυθιστορήματα . Ένας συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του, το θεωρεί τουλάχιστον ηράκλειο άθλο, δεδομένης της εργασίας σε πολλαπλά επίπεδα που απαιτεί η συγγραφή ενός βιβλίου, ας πούμε, 300 σελίδων. Ο υποψιασμένος αναγνώστης διαπιστώνει επίσης ότι η παραγωγή αυτή δε συνιστά παρά ένα φλύαρο προσωπικό ημερολόγιο μηδενικής αξίας. Ο γράφων όμως επιμένει ότι όχι μόνον ασχολείται σοβαρά με το έργο του, αλλά επιπλέον θεωρεί και εαυτόν εξέχοντα παράγοντα… Οι συνεντεύξεις του δε διαβάζονται, διότι όχι μόνον είναι βαρετές και ανούσιες, αλλά και άκρως αποκαλυπτικές όσον αφορά την προβληματική σχέση την οποία έχει με τον εαυτό του, που όχι μόνον απροκάλυπτα κοινοποιεί, αλλά θεωρεί ότι πρόκειται και περί προτερήματος.Αυτός είναι ένας πραγματικά επικίνδυνος άνθρωπος. Δημόσιος κίνδυνος, διότι καταθέτει τη βλακεία του ως σημείο δημοσιοποιημένης αναφοράς για τα “πλήθη” και πόσο μάλλον όταν προβάλλεται και υμνείται στο όνομα είτε των πολιτικών είτε των οικονομικών είτε των μιντιακών είτε του κύκλου των δικών μας κυκλωμάτων. Ο τέταρτος νόμος βρίσκει την ισχύ του εν προκειμένω.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 