.
Αυτή η εβδομάδα είναι η Μεγάλη. Η σεξουαλικότητα ως αποτέλεσμα πτώσης του ανθρώπου. Το μήλο. Η φθορά, η αμαρτία, ο θάνατος. Ως παράγωγα μιας ανυπακοής. Κατάνυξη. Αυθόρμητη ανάγκη, ορμέμφυτη. Η επιστήμη μετεξεταστέα. Μυστικός Δείπνος. Κάποιοι Ιούδες. Εκκλησία με συγγενείς, χωρίς εκκλησία. Ευαγγέλια. Τέσσερα ή περισσότερα. Κεράκια. Το φιλμ του Τζεφιρέλι. Ένα ιερό πτώμα. Ανέστη εκ νεκρών. Ο Χριστιανός είναι πιστός ή το αντίθετο; Τότε η αγάπη δεν είναι Χριστιανική. Τι είναι αγάπη; Γεμάτα σταχτοδοχεία. Η σταύρωση. Η μεταφυσική αναζήτηση. Οι ιστορικές αποδείξεις, τα θαύματα. Εγγυημένες βεβαιότητες. Τα πατροπαράδοτα έθιμα. Η άνοστη μαγειρίτσα. Το καημένο αρνί. Τα κόκκινα αυγά. Το κόκκινο κρασί. Η κόκκινη κάρτα. Σε όλους. Το αίμα.
Περιφέρω τον επιτάφιό μου. Αγόγγυστα, όπως ο Χριστός. Ως που επιτρέπεται να φτάσουμε; Η απελπισία συνώνυμο της αυτογνωσίας. Ιησούν ή Βαραβάν;
Όταν ήμουν παιδί περίμενα το Πάσχα για να διακόψω απ’ το σχολείο. Έβαζα τα καλά μου. Αργότερα, για να διακόψω απ’ τη δουλειά. Τώρα το περιμένω για να διακόψω απ’ τη θρησκεία. Να διακόψω από το δόγμα, τον ορισμό, την a priori παραδοχή. Οι αλήθειες ζουν λίγο. Κυρίως, σε παιδικά σώματα. Σ’ αυτά μπορούν και αναπτύσσουν τις λογικές τους. Μεγαλώνοντας, χρειάζεσαι περισσότερο την προστασία που σου παρέχουν οι θεσμοί και λιγότερο την προστασία που σου προσφέρει η πίστη. Συχνάζεις στην κοινωνία, όχι στους ουρανούς. Πίστευε και μη ερεύνα. Αυτό είναι ένθεο; Ιερό;
Ο Θεός είναι παντού. Και στον ουρανό. Τις νύχτες, όταν καμιά φορά τον χρειάζομαι, ανοίγω τα σύννεφα σαν ακορντεόν και τον βλέπω. Συζητάμε για λίγο, σε θερμό κλίμα. Έχει ασημί γένια και παιδικό χαμόγελο. Κάνει με το ξυλαράκι του κάτι γρατσουνιές που μοιάζουνε με αστέρια. Βάζω ένα στη τσέπη μου, υπάρχουν πολλά. Να προσέχεις μου λέει. Με βάζει να το υποσχεθώ.
Βρέχει, αλλά εγώ δεν βρέχομαι. Είναι κι αυτό ένα θαύμα.
Απ’ τα ακαταχώριστα. Τα ιδιωτικά
.Φωτό: Joel-Peter Witkin
.
.
.
.
[10]
Η ομορφιά με κάνει πάντα να κλαίω. Όταν οι περασμένοι δαίμονες χορεύουν μόνοι τους γύρω από ένα σβησμένο κερί, με ελάττωμα αγάπης.
[30]
Κι όμως. Υπάρχει σαφής ορισμός της αγάπης: Ορμονική σύγχυση σε μεταλλείο χρυσού.
Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ.
[37]
Θέλω να μιλήσουμε για την προδοσία. Τα μήλα. Να ξαναγυρίσω τον πίθηκο μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Θέλω να γίνουν όλα νερό.
Αργότερα θα ασχοληθώ με τις μάσκες.
.
.
[47]
Στον άνθρωπο ενώνεται το αβάπτιστο με τη φρίκη. Το προπατορικό αμάρτημα δεν ήταν η αρχή αλλά το υστερόγραφο.
[61]
Το ψέμα απ’ την αλήθεια έχουν μόνο μισή καρδιά διαφορά. Κι αυτή άρρωστη.
[72]
Άκουσα την παιδική φωνή και κατέρρευσα. Μετά είδα τα φτερά. Την πιπίλα στο στόμα. Δεν ήξερα ότι ήταν ο βρικόλακας που με βύζαινε.
Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις με τους απόντες.
.
.
[77]
Μιλάμε μόνο για πράγματα που πεθαίνουν, επειδή δεν μπορέσαμε να τα αντέξουμε όσο ζούσαν. Αυτό είναι η μοναδική ευθύνη του συγγραφέα σήμερα: H πούδρα στο πρόσωπο του νεκρού.
[150]
Ό,τι υπήρξε δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν εκδρομές δωματίου ανάμεσα σε δυο λάθος αιωνιότητες.
[156]
O δρόμος της επιστροφής περνάει πάντα από τη μεγάλη θάλασσα. Δεν υπάρχει αποχαιρετισμός όταν μιλάμε για αλάτι.
Σταύρος Σταυρόπουλος, Κατά τον δαίμονα εαυτού, Εκδόσεις Σμίλη, 2015
Πίνακας: Zhao Kailin
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 