Category Archives: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη
Δέσποινα Καϊτατζή-Xουλιούμη, Μέσα σε γήπεδα εθνικά
.
Μέσα σε γήπεδα εθνικά
μας κόλλησαν στο στήθος
την κόκκινη σφραγίδα τους
σημαδεμένα αρνιά
για το τραπέζι του Πάσχα
Αμνοί εμείς σε παράταξη
χαμογελούσαμε και συντονίζαμε το βήμα
Κερκίδα επευφημίες και χειροκροτήματα
ρυθμικά έπνιγαν πνιχτές κραυγές εναγώνιες
«Αμνοί εμείς σε παράταξη… », Γυμνάσιο Θηλαίων Σερρών, Εθνικό Στάδιο Σερρών, 1969
.
Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Αρχόντισσα του Παρισιού
Ανάμεσα σε δύο πολυθρόνες, σε καναπέδες και σακούλες πλαστικές βουνό τη μία πάνω στην άλλη στοιβαγμένες να κάθεται αγέρωχη την είδα, στητή, λες και περίμενε τους καλεσμένους. Στο βάθος ακούει την καμαριέρα να τακτοποιεί την πορσελάνη τον καφέ για να σερβίρει. Χτυπάει το κουδούνι, ήρθαν οι φίλοι μας, σε παρακαλώ άνοιξέ τους, της φωνάζει. Διαβάτες που περνούν από μπροστά της κι άλλοι με αυτοκίνητα ή στο λεωφορείο καθισμένοι, σαν ξωτικό, σαν έκθεμα βιτρίνας ζωντανό απορημένοι την κοιτάζουν. Άλλοι την προσπερνούν αδιάφορα, καθώς τους είναι γνώριμη η μορφή της. Αγέρωχη αυτή κρατά το γάτο αγκαλιά και περιμένει να έρθουν οι φίλοι και η καμαριέρα τον καφέ να τους σερβίρει, όμορφα να είναι όλα, καθώς πρέπει. Ακούει το κουδούνι να χτυπάει, φωνάζει ελαφρώς ενοχλημένη. Παρακαλώ, Μαρί, οι φίλοι στην πόρτα περιμένουν. Όχι δεν είν’ αόρατη η πόρτα, τη βλέπει εμπρός της, κι αυτός που στέκεται ορθός είναι ο πρώτος επισκέπτης, δεν είναι δικαστικός κλητήρας απόφαση έξωσης να επιδώσει, ούτε σκουπιδιάρης του δήμου τις περιττές αποσκευές της να φορτώσει στο αμάξι απορριμμάτων, αλλοτινών καιρών απομεινάρια που τώρα λοφάκια και βουνά από σκουπίδια το χώρο του μικρού πάρκου έχουν κατακλίσει… Είναι ο πρώτος επισκέπτης που στέκεται στην πόρτα, πίσω του έρχονται κι άλλοι κι άλλοι φίλοι. Σε λίγο με γελάκια, πειράγματα κι αστεία παρέα γύρω απ’ το υπαίθριο σαλόνι τον φρεσκοψημένο υπέροχο καφέ απ’ την Μπραζίλ θα απολαύσουν.
Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, απόσπασμα από την ανέκδοτη συλλογή «Ξεριζωμένα δέντρα οι τόποι μας»
Photo: Lee Jeffries
.
.
Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Διαδρομές
.
IV
Μέρες και μέρες οδεύσαμε σκυφτοί
διαβάτες της σιωπής
τραγουδιστές της καταχνιάς
χέρια γερμένα ηλιοτρόπια
στήθη δάκρυα πετρωμένα
Όταν τα βλέμματα σηκώσαμε
είδαμε ανάστροφα τον κόσμο
Όταν τα χέρια απλώσαμε
αγγίξαμε την ερημιά μας
γείραμε απόμερα
κι αψιμαχούσαμε με τη σιωπή
Τότε κοιτάξαμε το πέλαγος
όπου απλώσαμε το δάκρυ μας
Το μπλε ήταν βαθύ
μας χώρεσε
κι ανθίσαμε θαλάσσιες ανεμώνες
πέταλα ανοίξαμε πανιά
και με το μίσχο στήσαμε κατάρτι
σαλπάραμε στ’ ανοιχτά
Κι όταν η θάλασσα έσκαγε χαμόγελα
γεμίζαμε τον κόρφο μόρτες ανέμους
Κι όταν το κύμα άγγιζε τ’ ακροδάχτυλα
γεννιόνταν άσπρα περιστέρια
Κι όταν ο καημός περίσσευε στο πέλαγος
εμείς προτείναμε το στήθος
Μείναμε έτσι στ’ ανοιχτά
μέχρι το τέλειωμα του χρόνου.
Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, απόσπασμα, Διαδρομές, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015
Πίνακας: Vincent Van Gogh
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 