To στάδιο του καθρέφτη
Nα γιατί τόσα κομμάτια, θρύψαλα, λειψές εικόνες, αποκομμένα μέλη, σπασμένοι καθρέφτες, αίματα, κορμιά χαμένα, αιωρούμενα, παραπεταμένα… στα γραπτά, στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στα μι σά: μι σώ μας λόγια, σε φωτογραφίες που βλέπουμε γύρω μας, σε μέλη απλώς σωμάτων που παρουσιάζονται στη διαφήμιση, στην κιτς εκφορά ενός σπουδαίου λόγου, ο οποίος δεν μας αντανακλά, αλλά θα επιθυμούσαμε να μας αντανακλά, και γι΄ αυτό μας κάνει να φαινόμαστε ηλίθιοι, χαμερπείς και γελοίοι.
«Το μικρό παιδί, καθρεφτίζεται μέσα στα μάτια της μητέρας του. Είναι η επιθυμία της μητέρας του για αυτό, που θα το κάνει σημαντικό, θα του δώσει νόημα. Τα συναισθήματα της είναι η εικόνα του. Είναι η εικόνα που θα έχει αφ’ εξής για τον εαυτό του.
Αυτή η εικόνα λοιπόν που βλέπει το παιδί, δεν είναι μια αντικειμενική εικόνα, αλλά μια Imago, δηλαδή μια φαντασιακά επενδεδυμένη εικόνα. Είναι μια Imago του ίδιου του σώματος του.(6) Το είδωλο του, που κατοπτρίζεται, δεν είναι μια πραγματική αντανάκλαση αλλά μια αντανάκλαση φαντασιακή, που θα έρθει να τεκμηριωθεί από αντικειμενικά γεγονότα. Αυτή η αντανάκλαση έχει να κάνει όχι με την πραγματικότητα αλλά με την ψυχική πραγματικότητα».
(To άρθρο, που μπορείτε να βρείτε στον επισυναπτόμενο σύνδεσμό, είναι πολύ ενδιαφέρον — ειδικά για μητέρες που έχουν μικρά παιδιά)
http://e-psychotherapia.blogspot.be/2010/09/blog-post_19.html
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 