Όσο ιχνηλατώ τα παλαιά
σβήνει η τωρινή γραφή
κι όσο αχνή προβάλλει
ίδιο σπασμένο κρύσταλλο
η αλλοτινή
τόσο με θλίβουν
τα σβησμένα μου όλα
Εμφύλιοι καιροί
έζωσαν τη ζωή μου
αμάχη από παντού
Λύκος μοναχικός κι εκείνος
τότε που
με δυο καρφιά στα πόδια
σημάδι ανελέητο
τη μοίρα κυνηγούσε
κανείς δεν του αποκρίθηκε
εκεί μπροστά του ήταν
ό,τι αληθινό μα άπιαστο
Τώρα Λύκος κι αυτός
ρωτά όλο ρωτά
αν κάποιος
βρήκε τον χώρο ανάμεσα
κι άνθρωπος πού;
Ο Λύκος μου ο πιο σκληρός
το πιο μοβόρο πλάσμα
στο αίμα έπνιξε
τα προσωπεία όλα
μόνος προβάλλει πια
είμαι η μόνη λύση
λέει με σιγουριά
κι εγώ
το ξέρω
του απαντώ
Μαζεύω κατακόκκινα κατόπιν
μες στο αίμα
τ’ απομεινάρια τα φορώ
διπλά και τρίδιπλα
ίχνος να μη φανεί
από το τρίχωμα
που άγριο και μαύρο
πρόσωπο νέο δείχνει
Μα είναι που το ποίημα
(αδύναμο πολύ)
θέλει πιο ήπιες λέξεις
Να πώς οι λέξεις καταργούνται
να πώς λειψό απομένει
με μιαν αναπηρία έκδηλη
[πότε εγώ δεν το αντέχω
πότε εκείνο δεν μπορεί]
Ώρα αποκαλύψεων τρομερή
χωρίς καν τη φτηνή δικαιολογία
μιας άνωθεν φωνής
που να αθωώνει
όσα φριχτά αναγγέλλεις
[αυτά μονάχα στις Γραφές
εδώ ετούτη όσο αντέχει]
Διώνη Δημητριάδου, Παλίμψηστη του Λύκου μορφή, ΑΩ εκδόσεις, 2021
Πίνακας: Ann Magill
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 