Category Archives: Κατερίνα Παπαδημητρίου
Kατερίνα Παπαδημητρίου, Αριστερό κλίτος
Στο αριστερό κλίτος στεκόταν η δύναμή της. Μεγάλη Παρασκευή. Πλήθος το εκκλησίασμα. Πάσχα ήταν και τότε, κι αυτή δεν ζήτησε τίποτα. Όπως τώρα, όπως τόσα χρόνια, που δεν χαλάλισε κανενός ούτε ένα χαμόγελο. Όλα τα κράτησε για κείνον· για κάθε λεπτό που εκείνος επέστρεφε, για κάθε απουσία, για κάθε συναίνεση. Όμορφη δεν την έλεγες. Ψηλή, γουρλομάτα με μαλλί που δεν ευδόκησε ποτέ να μακρύνει. Λεπτό κι αρύ σαν την αμφισβητούμενη θηλυκότητά της. Μια ρυτίδα. Να ’ταν το αρνί που την ανησυχούσε αν θα ’ταν έτοιμο στην ώρα του μεθαύριο, που ήταν Λαμπρή;
Του το ’χε πει: «Κυριακές και γιορτές σε θέλω σπίτι, και στα παιδιά ποτέ σου να μην λείψεις, μα στο σεργιάνι σου συμμέτοχος δεν γίνομαι». Άλλο δεν ήθελε κι αυτός. Σήκωσε το φρύδι, δήλωσε έμπορος, κι άρχισε τα «κολώνα μού στέκεται». Της πήρε κι ένα μηχανάκι, και τα πρωινά εκείνη στα κτήματα, και η μηχανή έπαιρνε μπρος στα τριακόσια μέτρα απ’ το κατώφλι, μην τον ανησυχήσει. Έτσι ακριβά την πούλησε την κορμοστασιά της, έτσι την έδωσε τη ζωή της, και το «έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν», για κείνην, μια υποχρέωση, που από το πουθενά έγινε μάνα, για κείνον αντίκρισμα – ποια θα την άντεχε την τόση του ελευθερία; εκείνη ήταν ευγνώμων. Μουστάκι να είχε, κι οι μυρωδιές από τ’ αρνί της να ταξιδεύουν στη γειτονιά από κατώφλι σε κατώφλι. Κάθε Πάσχα.
Μέχρι απόψε, Μ. Παρασκευή, που ξημερώματα, πολύ πριν ανατείλει, λίγο πριν ακούσει στην πόρτα το κλειδί, βρέθηκε τ’ ανάσκελα· ζαλάδα ήτανε, λιγοθυμιά ή το χαμένο θάρρος της, που μπαγιάτεψε και πήρε να ζέχνει, ώσπου η βρώμα τής έκαψε τα σωθικά και σωριάστηκε ανήμπορη; Η πεθερά φευγάτη από χρόνια, κανείς πια δεν τον έλεγχε, κι εκείνη δεν το λογάριασε σωστά, πως έρχονται και νύχτες που ένα κορμί τι να σου κάνει· δυο χέρια αντρίκια της χρειάστηκαν κι ένα φιλί ζεστό δικό της. Και η μηχανή δεν χαϊδεύει, μόνον κουβαλά. Κορμιά παγωμένα, μόνα. Μ. Παρασκευή, και το αρνί στο τσίγκινο ταψί κομμένο σε μερίδες, κι εκείνη δεν το μαρτύρησε ποτέ. Ποτέ δεν του είπε: «Αρνί δεν έφαγα ποτέ, κατσίκι εμείς τρώγαμε, κατσίκι του γάλακτος, μανάρι, κι εκείνης που τις νύχτες με συμπληρώνει άρωμα να βάζει να της πεις, γιατί χωρίς… τη σιχαίνομαι την παρουσία της.»
Πήρε να χαράζει κι ο ήχος απ’ τα κλειδιά, βήματα βαριά, και η ικανοποίηση βαριά να στάζει απ’ το μουστάκι. Στάθηκε καταμεσής στην κουζίνα. Αρνί καμένο πάνω στο τραπέζι, τα παιδιά στην εφηβεία, τα κλειδιά της μηχανής κρεμασμένα μ’ έναν σπάγκο από τον γλόμπο της κουζίνας, το σαμουά σακάκι του πασαλειμμένο με λίπος, κι ένα σημείωμα που έλεγε: «Το δικό μου το αρνί μοσχοβολούσε παράπονο. Κάθε Πάσχα. “Είμαι η Λένα”, ανέμιζε, “κι αν δεν κρεμούσα την ψυχή μου στο τσιγκέλι, αντί για αρνί, λεπίδα· κι όλο το αίμα μου χαράμι, θυσία στο τίποτα, στο πουθενά θα το χαλάλιζα”. Να το σέβεστε!»
Artwork: Daria Petrilli
.
Κατερίνα Παπαδημητρίου, Σκιές σε αντιπαράθεση
Άνδρας ΑΒ, 45 ετών, κατηφής, ύψους 1,55 μ., βαδίζει πλάι σε άνδρα ΒΓ, πρώτου βαθμού συγγενείας, 48 ετών, ύψους 1,75 μ., ώρα δωδεκάτη μεσημβρινή, κατά το μήνα Μάιο, με προορισμό συνοικία της πόλης που εκτείνεται δυτικά, βορειοδυτικά. Αιτία της κατήφειας του άνδρα ΑΒ, στάθηκε η δυστυχής συγκυρία της αναγκαστικής συνεύρεσης και κοινής πορείας των δύο ανδρών, με στόχο, την κοινή παρουσία τους σε συμβολαιογραφικό γραφείο στα βορειοδυτικά της πόλης.
Είναι γνωστό ότι τα συναισθήματα του άνδρα ΑΒ, δεν προέρχονται από κάποια ακούσια αρνητική συμπεριφορά του αδερφού του, αλλά πηγάζουν ακριβώς απ’ το γεγονός, ότι σήμερα τυχαίνει να έχει ανατείλει ένας λαμπρός ήλιος, που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι συμβαδίζουν με τα νώτα τους στραμμένα προς την Ανατολή, επιτρέπει στον άνδρα ΑΒ να βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σκιά του, μήκους 0,78 μ., η οποία συγκρινόμενη με την αντίστοιχη σκιά του ΒΓ, μήκους 0,88 μ., του προκαλεί έντονα συναισθήματα κατωτερότητας.
Ο άνδρας ΑΒ βαδίζει με το κεφάλι κατεβασμένο. Κάνει σκέψεις οι οποίες τον οδηγούν αναπόφευκτα σε προειλημμένες αποφάσεις, που για πρώτη φορά στη ζωή του δείχνουν εύκολα υλοποιήσιμες, αφού έως και σήμερα δεν είχε την οικονομική άνεση να τις πραγματοποιήσει.
Η σημερινή επίσκεψη αφορά την αποδοχή κληρονομιάς, ποσού 580.000 ευρώ σε ακίνητα και 420.000 ευρώ σε ρευστό. Κληρονομιά που αγγίζει το ποσό του 1.000.000 ευρώ, επιμερισμένο δίκαια και στους δύο αδερφούς, γεγονός που τους καθιστά δικαιούχους του ποσού των 500.000 ευρώ έκαστος, αφού θα λάβει ο καθένας ακίνητα αξίας 290.000 ευρώ και το χρηματικό πόσο των 210.000 ευρώ. Στην περίπτωση δε, που το ποσό που αντιστοιχεί στην αξία των ακινήτων, δεν επιμερίζεται ισόποσα, θα πραγματοποιηθεί πώληση ή την ανταλλαγή ακινήτων έτσι, ώστε το ποσό που θα δικαιούται ο καθένας να μοιραστεί ακριβοδίκαια.
Συνεπώς, ο ΑΒ, εύλογα παρασέρνεται σε υπολογισμούς, βασιζόμενος βεβαίως σε προηγούμενη έρευνα, την οποία διεξήγαγε ενδελεχώς, καθώς και στην επιστημονικά τεκμηριωμένη πληροφορία, προερχόμενη απ’ τον ίδιο τον θεράποντα ιατρό του, περί επιμηκύνσεως των κνημών για δεύτερη φορά, με στόχο την αύξηση του ύψους του. Διότι, αν υποτεθεί ότι επιμηκύνονται εκ νέου οι κνήμες του κατά 0,05μ., τότε, κάθε φορά που θα εξαναγκάζεται να βαδίζει δίπλα στον ΒΓ του οποίου τη γονιδιακή τύχη με ζήλεια μακαρίζει, το μήκος της σκιάς του θα έφτανε πια στα 0,81μ. Μόλις 0,07μ. κοντύτερη από τη σκιά του αδερφού του.
Ο κύριος λόγος για τον οποίο ο ΑΒ κάνει σήμερα όλες αυτές τις σκέψεις, είναι ότι μέχρι σήμερα, εκτός του ότι ήταν αναγκασμένος ν’ ανέχεται την λιτότητα του ύψους του, είχε ν’ αντιμετωπίσει και την οικονομική του εξάρτηση απ’ το βαλάντιο του πατέρα του, ο οποίος με καμία δύναμη δεν μπορούσε ν’ αποδεχτεί το αίσθημα κατωτερότητας του πρωτότοκου γιου του. Έτσι, ο άνδρας ΑΒ αναγκάστηκε προκειμένου να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό του, να υποπέσει στο ολίσθημα του δανεισμού, του ποσού των 200.000 ευρώ, ώστε να υποβληθεί στην πρώτη επιτυχημένη μεν, αρκετά οδυνηρή δεν επέμβαση επιμήκυνσης των οστών της κνήμης κατά 0,05 μ., η οποία εκτός των άλλων, απαίτησε μεγάλη περίοδο ανάρρωσης κι αποκατάστασης. Γεγονός που επιβάρυνε κι άλλο το βαλάντιό του, καθώς δεν ήταν σε θέση να εργαστεί. Συνεπώς το ανεξόφλητο, κατά ένα μεγάλο μέρος, χρέος του δεν του άφησε και πολλά περιθώρια πένθους.
Ο ΒΓ ρίχνει κοφτές, φευγαλέες ματιές στον ΑΒ. Συλλογίζεται πως αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη ο αδερφός του, είναι η ψυχοθεραπεία. Υποψιάζεται την αιτία της κατήφειας του και διαβάζει τους μαθηματικούς υπολογισμούς στο πρόσωπό του. Τέλος, αποφασίζει να παραβλέψει το γεγονός της συνύπαρξης με την χαμηλή αυτοεκτίμηση του αδερφού του, εξαιτίας του θλιβερού καθήκοντος της διευθέτησης της κληρονομιάς του αποθανόντος γονιού τους κι αφήνεται να απολαύσει τον ανοιξιάτικο ήλιο.
Πριν την πρώτη επέμβαση το ύψος του άνδρα ΑΒ έφτανε τα 1,50 μέτρα κι έτσι η πιθανότητα να συμβαδίσει απομεσήμερο, έχοντας δίπλα του τον αδερφό του ΒΓ ήταν από ένα σημείο κι ύστερα μάλλον απίθανη. Κυρίως μετά το σχόλασμα του σχολείου κι από τότε σε κάθε παρόμοια περίσταση, ήταν σχεδόν μηδενική, αφού ο ΑΒ, ακριβώς μετά το τελευταίο κουδούνι, άρπαζε τη σάκα του κι έφευγε τρέχοντας για το σπίτι, όπου έφτανε πάντα πρώτος. Κι αυτό, διότι την πρώτη φορά που συνειδητοποίησε τη διαφορά ύψους μεταξύ αυτού και του ΒΓ, ήταν ένα απομεσήμερο που σύγκρινε τη σκιά του με εκείνη του ΒΓ αδερφού του, τότε το μήκος της σκιάς του ήταν μόλις 0,75μ., ενώ του αδερφού του 0,88μ., 13 ολόκληρα εκ. του μέτρου περισσότερο. Ο άνδρας ΑΒ περιέπεσε σε τέτοια θλίψη και αδυνάτισε τόσο, ώστε να περνάει άνετα απ’ το κενό που άφηνε η καγκελόπορτα, λόγω κακοτεχνίας του σιδερά, απ’ το ντουβάρι της περίφραξης. Δηλαδή 18 εκατοστά αδικαιολόγητο κενό.
Οι δύο άνδρες, που ένας τυχαίος επιμερισμός γονιδίων, μιας τυχαίας απόφασης της κληρονομικότητας, αποφάσισε να έχουν αυτήν τη διαφορά του ύψους, συνέχισαν να συμβαδίζουν σιωπηλοί και βυθισμένοι ο καθένας στις δικές του σκέψεις. Ξαφνικά, ένα οικοδομικό τετράγωνο ακριβώς πριν τον προορισμό τους, ακούστηκε ένα «κρακ» ταυτόχρονα με μία κραυγή πόνου που άφησε ο ΑΒ, ο οποίος είχε πέσει στο κράσπεδο χάνοντας 0,05μ. από το μελλοντικό του ύψος και όλη του την αξιοπρέπεια. Γνώριζαν άλλωστε και οι δύο, πως μετά την πρώτη εκείνη ριζοσπαστική επέμβαση, όντως ελλόχευε ο κίνδυνος θλάσης του οστού, με μη αναστρέψιμες βλάβες.
Ο άντρας ΒΓ, έσκυψε προς το πεσμένο και συντετριμμένο αδερφό του ΑΒ, αφήνοντας να κυλήσει ένα δάκρυ στο μπατζάκι που κάλυπτε τη δεξιά κνήμη με το ματαιωμένο ύψος. Για πρώτη φορά σήμερα του απευθύνει το λόγο: «Τώρα, δεν θα μπορείς πια να τρέχεις μακριά μου κι έτσι, θα μπορέσω επιτέλους να χαρώ τη συντροφιά του αδερφού που τόσο στερήθηκα».
Ο ΑΒ, δεν ξανάκανε καμία αριθμητική πράξη που να αφορά στο ύψος του σώματός του. Η μόνη απόσταση που υπολόγιζε πια, ήταν η εγγύτερη προς στο σώμα του αδερφού του.
(Το διήγημα περιλαμβάνεται στο Ανθολόγιο “Οδός δημιουργικής γραφής” εκδ. Γραφομηχανή)
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 