Category Archives: Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

.

Είναι νεκρός. Είναι –πράγματι– νεκρός. Με πιστοποιητικό, σφραγίδες, αριθμό πρωτοκόλλου. Με ετοιμόρροπο καντήλι, καμένα κεριά, τούλι στο πρόσωπο. Είναι νεκρός. Με όλα τα τυπικά σημάδια νέκρας. Χρώμα γκρίζο. Παγωμένο σκελετό. Παγωμένο βλέμμα. Και σκέλη μαγκωμένα.

Μαύρο κοστούμι. Λίγα λουλούδια γύρω γύρω να κοροϊδεύουν με θράσος τη σαπίλα που βρωμάει το δωμάτιο. Ουρανί σεντόνι κ’ εικονοστάσι ολόκληρο επάνω στο ξεψυχισμένο στήθος.

Είναι νεκρός. Από τις 11: 45 π.μ. Είναι –πράγματι– νεκρός, αφού το βεβαιώνουν όλα τα επίσημα έγγραφα. Διαγεγραμμένος ήδη από τα μητρώα του δήμου. Η ταυτότητά του έχει κατασχεθεί, κ’ οι ζωντανοί καλούνται να πληρώσουν την πρώτη τριετία της νεκρικής του αναπαύσεως. Εάν το ποσό δεν καταβληθεί εντός τεσσάρων ημερών, αυτεπαγγέλτως, ο εισαγγελέας θα παραγγείλει τη νεκρανάσταση του εκλιπόντος και με την ανάλογη, φυσικά, φορολογική επιβάρυνση – όπως ορίζει ο νόμος.

.

.

Είναι νεκρός. Απόλυτα. Βεβαιωμένα. Με πληρωμένο λάκκο και σιτάρι από την πάμφθηνη γερμανική αλυσίδα σούπερ μάρκετ.

Είναι νεκρός. Έτσι απλά και τυπικά

θα κλείσει αυτό το ποίημα.

Κύριε, ἀνάπαυσον τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου  δούλου σου, ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως…

Μιας και τον έχει πληρωμένο

πριν ακόμη από την επικύρωση

του θανάτου του.

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Ο θάνατος του νεκρού, από τη συλλογή Ακήρυχτος πόλεμος, εκδόσεις Δρόμων 2021

Πίνακας: Sarah Lamb

Κύριε καθηγητά,

σβήστε, παρακαλώ, τα ίχνη της σοφίας σας. Κανείς δεν θέλει πια να γίνει μάρτυρας καμίας απολύτως ανακάλυψης. Η εκ του στόματός σας και της πείρας σας απόφανση που αφορούσε την πορεία μας κατέστησε άχρηστα, καμένα χαρτιά, όχι μόνο τα δικά μας νιάτα αλλά και τη δική σας ειδημοσύνη κι εξουσία

ας αφήσουμε λοιπόν στον χρόνο και την τύχη τα υπόλοιπα

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Καμένα χαρτιά, από τη συλλογή Ακήρυχτος πόλεμος, εκδόσεις Δρόμων, 2021

Φωτό: Alexey Titarenko

Πίνακας: Sarah Lamb

.

Θε μου. Στο σκοτάδι αυτό που ρουφάει τις επιθυμίες.
Σε φωνάζω. Αυτουργέ. Εγκληματία.

Κάτω απ’ τα σεντόνια. Μιαν αιμάτινη γραμμή.
Τρέχει. Φυγάς. Με σταγόνες κόκκινες. Ολόγιομες. Να
στάζουν. Από τα νύχια που μπήγω στην πλάτη Του.
Σκαλίζοντας. Ανασκαφές ερώτων. Παρελθόντων.
Ψεμάτων. Παρόντων. Εν εξελίξει. Σεναρίων. Και
μουντζουρωμένων επιθανάτιων εξομολογήσεων. Στα
χέρια σου. Στο μαχαίρι σου. Στη λάμα που σχίζει
στα δύο. Τη σάρκα. Την ενοχή. Την προσποίηση.
Την επουράνια νουθεσία σου.

Θε μου. Παντοκράτορα. Μονομανή.

Φοράω κι απόψε το αστέρι στο μέτωπό μου. Ο
σημαδεμένος σου. Ο ανυπότακτος. Ο αδαής περί
των γεγραμμένων επάνω εις το όρος Σινά. Εντολών.
Πιστώσεων. Με τον τοκογλύφο φόβο τσιράκι στα ιερά
σφαγεία σου. Εξαγοράζεις. Πουλάς. Νταβατζιλίκι.
Ενώπιον ευθυμούσης στρατοκρατίας.

Θε μου. Στο αλισβερίσι σου αυτό.

Άσε με κουφάρι σηπόμενο. Τροφή για ποιήματα.
Καταραμένων. Αυτοκαταστροφικών. Οδοιπόρων.
Ποιητών. Ή κάνε με δέντρο. Σε κάποιο μακρινό
βουνό. Που χέρι ανθρώπου να μην μπορεί να μ’
αγγίζει. Μήτε και το δικό σου. Χέρι-Νυστέρι.

Θε μου. Μέσα στη σιωπή.

Ζωγραφίζω για σένα ετούτη την ύστατη προσευχή.
Σαν δώρο. Βασιλικό. Που κοστίζει όλο το αίμα που
χύθηκε στο όνομά σου. Στη δικαιοσύνη σου. Στην
παντοτινή απουσία σου.

Θε μου. Εχθρέ μου.

Μήπως εάν μας αγάπαγες λιγότερο. Η βρώση και
η πόση σου. Εξασφάλιζε στο ανθρώπινο γένος. Τον
αιώνιο Έρωτα;

Αυτά.

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Προσευχή (666), από τη συλλογή “Εγώ το Χάος”, Eκδόσεις Καμβάς. 2019.

Artwork: Yevgenia Nayberg

Ι.

Υπήρξα ένας καλός μαθητής
ένας πραγματικά καλός μαθητής
του κόσμου

έκανα πάντα την προσευχή μου
πριν πέσω στο κρεβάτι

και φορούσα προφύλαξη
πριν πλαγιάσω με κάποιο
αγόρι
λίγο μεγαλύτερο στην ηλικία
ώστε να μπορεί να με μυήσει
στα μυστικά του έρωτα.

Υπήρξα αρκετά συνετό αγόρι.
Αγόραζα ό, τι παιχνίδι μας υποδείκνυε
η καλή κυρία στην τηλεόραση

στο σχολείο έκανα παρέα
με τα καλά παιδιά
είχα καλούς βαθμούς
διαγωγή αρίστη
κι όλοι είχαν να λένε
για τους καλούς μου τρόπους
εντός εκτός
και επί τα αυτά
της κοινωνίας.

Θα με ρωτήσεις
βέβαια
τι άλλαξε
μέσα σ’ αυτό
το σύντομο
διάστημα

είμαι μόλις είκοσι έξι χρονών
το σώμα μου συνεχίζει
να με υπακούει
έχω πολλά όνειρα
και η στύση μου
ακλόνητα επηρεάζει
την κάθε μου απόφαση.

Τι έχει αλλάξει
στ’ αλήθεια
μέσα σ’ αυτό
το διάστημα;

ΙΙ.

Ακροβατώ ανάμεσα
στον δικό μου κόσμο
και στον κόσμο
που έχουν πλάσει
οι άλλοι
για μένα.

Δυο κόσμοι
διαφορετικοί

ο ένας
σε συχνότητα
παράλληλη
μ’ αυτό που έχω
ονομάσει
ανάγκη

[κι όμως
τόσο ξένος
απ’ την ίδια μου
την ανάγκη]

ο άλλος
κατ’ εικόνα
και
καθ’ ομοίωσιν
των ονείρων
και
των προοπτικών
που σχεδίασαν
με περισσή
φροντίδα
οι γονείς μου
την πρώτη
μέρα
της Δημιουργίας.

Το πρόβλημα
είναι
πως σε κανέναν
από τους δύο
αυτούς
κόσμους
δεν έχει
υπολογιστεί
ο παράγων
που λέγεται:

ζωή-

κι ό, τι βρέξει
ας
κατεβάσει.

ΙΙΙ.

Δεν έμαθα ποτέ μου
να οδηγάω.
Ποτέ μου δεν κοίταξα
τον κόσμο κατά πρόσωπο.

Έτσι
αποστασιοποιημένος
πέρασα το μεγαλύτερο
μέρος της ζωής μου.

IV.

Απ’ όλα τα γράμματα
της αλφαβήτου
κοίτα
που βρέθηκα
σ’  αυτό το δίδυμο
κάπα
να ναυαγήσω.

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Μικρή εξωλέμβια ομολογία, από την ποιητική συλλογή Βαβέλ,7 ημέρες δημουργίας και καταστροφής,  Εκδοτική 2018

Artwork: Gurbuz Dogan Eksioglu

.

Ήσουνα- λέει- γυμνός ξαπλωμένος σε στρώμα
άλλων γυμνών σωμάτων
και κρατούσες στο χέρι σου τριαντάφυλλο.
Τα αγκάθια του λουλουδιού σύρματα πλεγμένα
γύρω απ’ τις πληγές σου
κι ένας εσταυρωμένος Έρωτας από πάνω
να δαγκώνει τα στήθη του ουρανού.

Ήθελα να σε φιλήσω.
Μέσα σε κείνη την θάλασσα των στεναγμών
εγώ ήθελα να σου δώσω
μια πληγή ακόμα

να κυριεύσω επάνω σου
στα μη στα όχι στο φόβο
στο κρυμμένο πάθος σου.

Δεν ξέρω αν σε πόνεσε ή τι σε πόνεσε περισσότερο
το φιλί μου ή η συρμάτινη υπόσχεση του λουλουδιού.
Δεν ξέρω αν μπόρεσες να με δεις
μέσα στους βόγκους και τον ορυμαγδό του συσσωρευμένου
πόθου.

.

.

Είσαι τόσο ωραίος όταν δε μ’ αγγίζεις.
Μια γλυκιά μαχαιριά
που φτάνει ως τον θρόνο του Ήλιου
ως εκεί που η ίδια η φύση
αγκαλιάζει τα σύρματά της
ως εκεί που χάνεσαι κι ο ίδιος
μέσα στα δικά σου σύρματα.

Είσαι τόσο σκληρός μ’ αυτό το τριαντάφυλλο
στο ματωμένο σου χέρι.

“Άγριο παιδί της υπαίθρου
με λαξευμένο στο βλέμμα
ένα γαρύφαλλο τατουάζ
σε βραδινό τοπίο
που χάθηκε”

Πίνακας: Odilon Redon

Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Βαβέλ (απόσπασμα)

κοίτα.
μη χτυπάς
τη νύχτα
πόρτες
άγνωστες
σ’ άγνωστους
δρόμους.

ψυχή
δε θα βρεθεί
για ν’ ανοίξει.

μόνος
μια ζωή
μόνος
θα περιδιαβαίνεις
στο τυχαίο.
μόνος
θα βρίσκεις
διέξοδο
της στιγμής
μόνος
θα τρως τα μούτρα σου
θα καταριέσαι
την μοίρα σου
θα σπαταλιέσαι
στο άδοξο.
μόνος
θα πεθάνεις

θα ξεχαστείς
έχει κι η λήθη
τη δική της
τρέλα.

μονάχα
μη παραμυθιαστείς
κι εσύ
όπως τόσοι και τόσοι
ποιητάδες
πως θα βρεις
μιαν αθανασία
να σε προσμένει.
αυτά είναι
για τα στιχάκια
και για κάτι
ξεχασμένα στους αιώνες
ποιήματα
που δε ξέραν
τέλος
τι θα πει.

Από την ανέκδοτη συλλογή Υπέρ αυτών

Artwork: Isaiah Stephens

.

.