Και που λες… ήταν γυναίκα χάρμα, όνειρο! σου λέω, από αυτές που τις λες «κυρία», και κολλάει ο στόμας σου μέλι πηχτό, αγουρίδα. Άλλο να σου λέω κι άλλο να τη βλέπεις! Την είχα αγαπήσει χρόνια πριν, αλλά αυτή «κυρία»! «κύριος» όμως κι εγώ! Τη θαύμαζα από μακριά, υπομένοντας την ανεκπλήρωτη γνώση και ξέροντας την κατάληξη. Ποια είναι αυτή; σιγά μη σου πω! Μήπως ξέρω; Ο «Ένας» ίσως, αλλά σιγά μην ασχοληθεί Αυτός με τα παρακατιανά ! Και που λες… ξαφνικά μπήκαν στη μέση κάτι σού-ξου μού-ξού, κάτι αδελφίστικα και κιλοτάκια αχρησιμοποίητα, και η κατάσταση πέρασε σε υψίπεδα υστερίας. Και αρχίσανε οι ρουφιάνες κουβέντες, που ξερνούν κρίσεις εμπιστοσύνης. Όχι με μένα, καλέ !!! Εμείς «κύριοι» — σου ’πα… σεβασμός!
Τα κακά προέκυψαν από την εκεί πλευρά, αυτή της άγραφης υποψίας (ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε, που λέει και το λαϊκό άσμα), και τα πράγματα μπήκαν σε ατραπούς με περίεργες λακκούβες και βράχια. Δύσκολο να σου εξηγήσω, αλλά έκοψε η μαγιονέζα λάσπη — κοινώς, επλήγησαν τα δεδομένα και οι προσδοκίες έγιναν σκισμένη σελίδα στο περιοδικό της προϊστορίας και όλα, δι’ ανεξήγητον λόγον και αιτίαν, πήραν χρώμα απόνερα-πλυντηρίου. Είναι αυτά τα περίεργα κλικ της ακίνητης κλεψύδρας, αν… έχεις ακούσει. Λες και μετράει κανείς τους κόκκους της άμμου.
Αχ, πόσες φορές θα σ’ το πω ότι η ιστορία δεν εκτίμησε ποτέ τον Θώμα, αγαπημένη! Ήτο άπιστος και χαμερπής τύπος, σου λέω και, εν ολίγοις, ολίγος. Πώς να σ’ το εξηγήσω; Κάποια στιγμή, μια μοιραία στιγμή, χτυπάνε τα ήθη με πάταγο στο πάτωμα της βλακείας και η μικρόνοια γλιστράει στην άσφαλτο σαν ετοιμοθάνατος αυτόχειρας. Είναι να μην μπεις σε αμφισβήτηση εαυτού. Μετά αναλαμβάνει η έσω ένδεια και χτυπάει στο μάτι σαν παλτό μέρα καλοκαίρι στην οδό Συγγρού. Α ! και το σ υ μ π έ ρ α σ μ α, γιατί σ’ τα ’πρηξα: ο μαλάκας μαλάκας, η κυρία κυρία και εγώ! κ ύ ρ ι ο ς ! Με μικρό το Κ φυσικά, γιατί με μεγάλο γράφεται μόνο ο «Ένας». Ο πιο γνωστός μου άγνωστος.
Τι δράμα να έχεις την εύνοια της τύχης και να μην ξέρεις τι να την κάνεις..!
,
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 