Της είπε για εκείνα τα παράθυρα που πάσχουν από γλαύκωμα την ώρα της μεγάλης βροχής. Της είπε για το κοκαλάκι από ταρταρούγα που σκαλώνει στις αυλακιές των μαλλιών της και τα οργώνει με ένα φύσημα. Της είπε πώς θα ήθελε να είναι το στρίφωμα στο φουστάνι της, που ποτέ δεν έφτιαξε, και όταν περπατάει φουντώνει σαν υμένας· λυγμικό υφασματάκι γεμάτο αβεβαιότητα. Της είπε για τον ήλιο, που κάθε πρωί, τον κοιτάζει με ιδιότροπη δεκτικότητα, μόνο και μόνο, γιατί κι εκείνη θα φωτίσει· δεν έχει άλλο νόημα ύπαρξης αυτό το γρομπιασμένο λεμόνι εκεί πάνω. Της είπε για το ασάλευτο παρόν, σαν παλαιωμένα λουλούδια σε βάζο, για τον κόνδυλο της αγάπης που μεγαλώνει, για το μπόλι, που πάνω στο σώμα του, μια σχισμή έχει αφήνει ανεπούλωτη. Της είπε πως αν υπάρχει ένα φόβος, ένας φόβος ανόθευτος, σε κάθε άνθρωπο είναι αυτός: να σε ροκανίζει η σκέψη πως όλα αυτά τα λες στο είδωλό σου, γιατί άλλος δεν βρέθηκε να σε ακούσει την ώρα της παραφοράς. Η πείνα γεννάει την αφαίρεση, η μοναξιά την στεφανώνει.
Όταν σουρουπώνει σέρνεται από νύχτα το μυαλό του. Φοράει τις μαύρες κοτλέ παντόφλες του, μία χλωμή ανία στις εκφράσεις και μια φαγούρα ιδιόρρυθμη, που ξεκινάει σαν χάδι από την πλάτη, γίνεται ανατριχιαστική στα πισινά και μυρμηγκιάζει, εντέλει, ολόκληρο το σώμα. Ο Λούκας πασπατεύεται ανήσυχος, και με τις δυο παλάμες, και ταμπονάρει τραύματα αόρατα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χαστουκίζουμε έναν άνθρωπο αθώο, όταν είναι πολύ άγουρες ακόμα οι αιτίες στο μυαλό, και αναζητούνται επειγόντως επισημάνσεις καθοδήγησης. Προχθές, ωστόσο, αγόρασε ένα μικρό καλάθι με φράουλες θερμοκηπίου. Το πιγούνι μου είναι εντάξει μόνον, σκέφτεται ανακουφισμένος, και το αγγίζει με τις άκρες των δαχτύλων, προσεκτικά, σαν να φοβάται μη ραγίσει. Πολύ καλά! Tο έχει καταφέρει, έβαλε μάλλον τα δυνατά του απόψε, και το πιγούνι στέκει άτρωτο στην ψύχρα του παράθυρου. Το χνώτο, δες, δημιουργεί και μιαν εξαίσια ομίχλη γύρω από το τζάμι. Είναι δημιουργικός με κάτι τέτοια, κυρίως υπαρκτός, υπέροχα! μπορεί να στρέψει τώρα το βλέμμα αργά και ασφαλής προς το φανοστάτη.
Ο φανοστάτης, αυτή την εποχή, ανάβει στις 18.35, στις 18.40 η κυρία Μάινς, φωτιζόμενη, βάζει το σκύλο να κάνει στο φράχτη των Τρέιβερς πιπί του, ενώ, την ίδια περίπου ώρα, ο Φιλς αφήνει μια σκιά, καθώς γυρνάει στο σπίτι, ύστερα από το Κολλέγιο, φορτσάροντας το βαριεστημένο βήμα του με τα καπρίτσια καμιάς νέας γκομενίτσας, που σέρνει από το χέρι για να περάσουνε τη νύχτα. Ο Λούκας είναι πεπεισμένος ότι ο Φιλς φέρνει μαζί του πάντα νεαρά κορίτσια με χοντρές γάμπες και στητά βυζιά, γιατί το σπίτι του βρίσκεται στην πιο βολική γωνία σε όλο το τετράγωνο. Οι γυναίκες είναι σπίτια, σκέφτεται, αν είχα χρήματα θα είχα αγοράσει εγώ το γωνιακό του Φιλς σε κείνη τη δημοπρασία.
Βλέπει στο δάσος κι έχει ανοίγματα παντού, το δικό μου δεν είναι ούτε ανοιχτό στο θέαμα ούτε έχει ανοίγματα πολλά, μια μικρή πρόσοψη τεσσάρων μέτρων σού επιβάλλει απλώς μεγάλο βάθος και απόσυρση στα ενδότερα που λέμε. Γιατί επέλεξα αυτόν το σκοτεινό πράσινο χασέ για τις κουρτίνες; έτσι κι αλλιώς δεν κάνει δάσος! ν’ άλλαζα χρώμα άραγε; ύφανση επιπλέον; θα ’παιρνε διαφορετική φινέτσα η διάθεση; o Φιλς έχει λεπτές κουρτίνες σε σομόν, γαλάζιο και κορίτσια συν τοις άλλοις!
Στις 18.55 το τρένο σφυρίζει την τελευταία αναχώρηση απ’ το Τλέισον, κι ο Λούκας βλέπει τώρα το πίσω μέρος του να σέρνεται αδιάφορα πάνω στη στροφή. Δείχνει τον κώλο του το τρένο, ε; Ό, τι είναι να φύγει, γυρνάει τα σιδερένια του οπίσθια, ερήμην, καμιά συνείδηση δεν έχει μπράτσα να τιθασεύσει το αλλότριο, και στο σημείο όπου κόβει το μάτι του Λούκας τον ορίζοντα, τελειώνει και το Τλέισον, ίσως να σβήνει κι ολόκληρος ο κόσμος μες στην ανεπίσημη βραχνάδα των λιγνών δέντρων, που θροΐζουν στη στροφή, όταν το τρένο τα αγγίζει, και δυναμώνει τη φαγούρα του στο σώμα. Η στύση που του κρατάει το παντελόνι από το χέρι, σκέφτεται ο Λούκας πως τον αποζημιώνει για την απώλεια του τελευταίου βαγονιού από το οπτικό πεδίο του, κι ο σκύλος της κυρίας Μάινς είναι ευγενής, διότι κατουράει πάντα με ακρίβεια τα δέντρα, δεν πέφτει ούτε μια σταγονίτσα στο τσιμέντο. Μπράβο, καλό σκυλάκι, πώς τα κατάφερες και σήμερα, υπέροχα!
Η κυρία Μάινς μάλλον τον έχει εκπαιδεύσει να είναι δημοσίως ευγενής. Έχει ωραία οπίσθια, από εκείνα τα πλατιά, που η βάση τους σου δείχνει απαρέγκλιτα το δρόμο προς την τρύπα, δε χάνεσαι με άστοχες κινήσεις μέσα στα σεντόνια, κι ένα προσεκτικό σμίλευμα οπισθίων θα έχει προεκτάσεις, σίγουρα, σε αυστηρές δομές που αφορούν και την εκπαίδευση του σκύλου. Ο Λούκας πιστεύει πως τα σκυλιά μοιάζουν πολύ στ’ αφεντικά τους, κι ελέγχει πάλι το πιγούνι του. Είναι σε φόρμα ακόμη, δεν κινδυνεύει να χάσει το πολύτιμο κομμάτι του, κι αναθαρρεύει εξαπίνης μία σφοδρή επιθυμία για μια σούπα με φρεσκοκομμένο λάχανο, μεγάλα λουκάνικα από χοιρινό, πράσο και μυρωδικά, αντζούγιες, καυτερά και λίγη κρέμα γάλακτος για ν’ ανασαίνει το υγρό. Τρώει πολύ τα αλμυρά, του αρέσει τα βράδια να ξυπνάει για νερό, είναι μια παιδική ανάμνηση που αρνείται να αποχωριστεί, δηλώνοντας έτσι τη σταθερή αγάπη για το σπίτι που μεγάλωσε. Πάντα η μητέρα μεριμνούσε για ένα μικρό κιτρινωπό λαμπάκι να μένει ανοιχτό, κι ο Λούκας δε φοβόταν καθόλου στο διάδρομο. Η ανάμνηση αυτή, όπως κι όλος ο χρόνος που γίνεται απόνερο στο χώρο, τον παλουκώνει εδώ, κι ο Λούκας προσφέρεται λιγότερο επιρρεπής σε σχεδιάσματα απόσχισης από το ξένο σώμα το γεμάτο με ακάνθινους πολίτες. Αν και δεν το παραδέχεται ο ίδιος, το Τλέισον είναι ό,τι τον καθηλώνει σ’ αυτήν τη μη ιάσιμη φαγούρα μπρος απ’ το παράθυρο όταν σουρουπώνει. Τίποτε δεν έχετε, κύριε Στέισον, είστε απολύτως υγιής, του είπε ο γιατρός.
Το τρένο ακούγεται ν’ αγκομαχά έναν ηχητικό λαβύρινθο στις ράγιες, καθώς ορμάει για το τούνελ, αλλά το σφύριγμά του είναι υπερβολικά συριστικό απόψε για τον Λούκας, και του χαλάει τη διάθεση. Πιστεύει πως, τουλάχιστον, το τρένο οφείλει να είναι ευτυχισμένο. Αυτά είναι! Αυτά, πού να τα πάρει ο διάολος! Tα ξαφνικά που ’ρχονται να σου ανατρέψουν με το έτσι γουστάρω την εικόνα που έχεις για τα πράγματα, για σένα, μπορεί και για τα δύο. Αυτός το έχει ξεκαθαρίσει πάντως : δεν είναι με τίποτε το τρένο, είναι οπωσδήποτε ο Λούκας! Οπωσδήποτε; Eίναι μήπως αυτός τα πράγματα, τα πράγματα μήπως αυτός, προς ποια κατεύθυνση οφείλει να κοιτάξει; Μια σκοτοδίνη του ’ρχεται, ελέγχει το πιγούνι, το σπίτι του Φίλς δεν είναι δικό του! και στο τούνελ δεν θα τολμούσε να μπει αυτός ποτέ μονάχος ούτε να σφυρίξει. Αγγίζεται κι ανακαλύπτει πώς κρατιέται πλέον ετοιμόρροπος από μια στύση πολύ απελπισμένη. Πώς να πιαστεί για να βαδίσει από ένα άτρωτο πιγούνι μόνον, με τι κουράγιο να κόψει λάχανα, να τηγανίσει τα λουκάνικα, ν’ ανοίξει τις αντζούγιες, να βγάλει κατσαρολικά, και να λουφάξει στον αλμυρό πολτό, που του εγγυάται ασφάλεια τα βράδια; Θα φάει, καλύτερα, μιαν άλλη σούπα, πιο πεπερασμένη, δηλαδή, θα ζεστάνει μια έτοιμη σούπα σε κουτί, με κρεμμύδια, τομάτες και λίγη κολοκύθα. Του πέφτει λίγο ξινή, αλλά αναθαρρεύει στη σκέψη πως δεν του κάνει και μεγάλο κόπο να προσθέσει δυο τρία μαύρα παξιμάδια!
Η κυρία Μάινς θα δειπνήσει, άραγε, απόψε; Πρέπει να τρώει πάντως λιπαρά για νά ’χει τόσο όμορφα οπίσθια! Το διαπίστωσε τότε που τη συνέτρεξε με τις χυμένες αγορές μίας σκισμένης οικολογικής χαρτοσακούλας, τζέντλεμαν! τότε που ανταμείφθηκε δεόντως από την τύχη να κρατήσει στα χέρια του πράγματα τόσο πολύ δικά της: μπέικον, καπνιστό μπούτι χοιρινού, λαρδί, βούτυρο, ω, αυτές τις λιπαρές ομορφιές του ουρανίσκου, που άφηναν μες στο σελοφάν μια πινελιά φρεσκογυαλισμένου κάδρου γύρω από τις τόσο κομψές βελούδινές της γόβες! Του έκανε τότε εντύπωση η ποσότητα, και σκέφτηκε, τείνοντας διακριτικά το χοιρινό προς τη μεριά της, όταν εκείνη έσκυβε για να μαζέψει το λαρδί της και όταν εκείνου του ήρθε η μεγάλη όρεξη να τη χουφτώσει, πως μάλλον θα πρέπει να ταΐζει και το σκύλο με αυτά. Κι αν γινόταν αυτός ο σκύλος της κυρίας Μάινς;
Xαζομάρες του περνούν συχνά απ’ το μυαλό.O Φιλς θα τσιμπήσει, άραγε, με το κορίτσι του απόψε; Δεν κρατούσε τίποτε που να προδίδει πως κουβαλούσε τρόφιμα μαζί του, θα έφαγαν, προφανώς, στη λέσχη, μόνο το χέρι της κοπέλας είχε ελαφρά στα δάχτυλά του κλειδωμένο. Έτσι όπως περπατούσανε στο δρόμο ήταν σαν νά ’διναν τόπο για τη χώνεψη κυρίως, κανένα στραβοπάτημα, η κίνηση ήταν νωχελική και αεράτη, τα στραβοπόδαρα του Φιλς, στο ξεβαμμένο τζιν σφιχτοδεμένα, πατούσαν στο έδαφος γερά, και το κορίτσι φορούσε μία απλή ριχτή μαύρη μπλούζα από βαμβάκι, που την ανέμιζε λίγο ο αέρας.Το παντελόνι τον σφίγγει πολύ στη μέση ξαφνικά… κι αν φόραγε το μαύρο με το φερμουάρ, το πλέον άνετο που έχει, είναι πλυμένο, όχι μάλλον; Όλα τα παντελόνια που έχουν κουμπιά και σούστες ασφαλείας τού πειράζουνε τη μέση, τον ενοχλούνε στο στομάχι και τον περιορίζουν στον καβάλο. Απόψε θα ’χει μια συχνουρία ανελέητη και, επιπλέον, θα δώσει μάχη με τα κουμπιά του και το φούσκωμα. Γι’ αυτήν τη σούπα, θα του επιβάλει να γεμίσει το στομάχι με νερό, τρις και κατά συρροή, και όχι μία μόνον, όπως θα έκανε με τη χορταστική του λαχανόσουπα. Να ξεκουμπώνεται, ίσως, σιγά σιγά; Του μένει άλλος δρόμος; Πώς θα μπορούσε να αποδεσμευτεί από την ηχηρή εντύπωση του τρόμου που του διακίνησε το σφύριγμα του τρένου; Δεν είναι οι λεπτομέρειες που ακυρώνουν τις στιγμές, γιατί είναι αυτές που λένε με άλλο όνομα τα πράγματα από αυτό που είθισται αναληθώς οι λέξεις να δηλώνουν;
Η κυρία Μάινς ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της, κι ο σκύλος ορμάει χοροπηδώντας μέσα, ευχαριστημένος προφανώς από τη βόλτα και το επιτυχές πιπί του, ο Φιλς σβήνει το μεγάλο φως κι ανάβει ένα μικρότερο, μάλλον πορτατίφ, μπορεί να θέλει να κατεβάσει τώρα και την κυλόττα της κοπέλας. Τι χρώμα κυλόττα να φοράει το κορίτσι; Ο Λούκας σκέφτεται πως θα φοράει μία βαμβακερή λευκή με χρωματιστά λάχανα και πιπερίτσες σαν κόκκινη βροχούλα, ε, βέβαια, οι πιτσιρίκες είναι πολύ καπάτσες για ν’ ανοίγουν έτσι την όρεξη στ’ αγόρια! Αλλά, για… για… μια στιγμή… γιατί ο Φιλς σβήνει όλα τα φώτα και γιατί, α όχι! η κυρία Μάινς δεν γυρίζει να κοιτάξει καθόλου πίσω της τώρα που κλείνει την εξώπορτα, ξέχασε πώς o Λούκας υπήρξε ευεργέτης; γιατί ο φανoστάτης τρεμοπαίζει ξαφνικά και πώς τα δάχτυλά του κυλιούνται με τρέμουλο ανισόρροπο πάνω στα κουμπιά του για να κερώσουν, στο τέλος, μονομιάς; Λούκας Στέισον, Λούκας Στέισον! βουίζει στ’ αυτιά του της μητέρας η φωνή, που μόλις βάζει το κιτρινωπό λαμπάκι στην πρίζα του διαδρόμου, είναι ευπρεπές ν’ ανακαλύπτεις ξαφνικά πως δε φοράς σήμερα σώβρακο καθόλου, όταν ακόμα και οι σκύλοι φροντίζουν να μην αφήνουν ούτε ένα σταγονίδιο αμμωνίας στο μαλλί τους ούτε στο τσιμέντο;
Ευτυχώς, σκέφτεται ο Λούκας, κι ανατριχιάζει στην ιδέα, που η κυρία Μάινς δεν είναι παρούσα, τι ντροπή! και η κοπέλα του Φιλς δεν είναι δική του, τι θα επιδείκνυε σε κείνη; είναι και το σαγόνι, το μόνο στήριγμά του, που νιώθει πλέον ασταθές κι αυτή η ολοκαίνουργια φαγούρα που γαργαλάει το πρόσωπο μαζί μ’ ένα ζεστό χυλό που τρέχει από τα μάτια. Ο κόσμος θολώνει γύρω, στο παράθυρο φτιάχνεται πάχνη απ’ το χνώτο μεγαλύτερη, μόλις που διακρίνεται την τελευταία στιγμή, όταν η λάμπα του φανοστάτη κάνει ένα τσικ, και πέφτει στο σκοτάδι όλο το δωμάτιο. Με τι κουράγιο, ε; χωρίς κανένα πλέον δεκανίκι να συρθεί ως την κουζίνα, για να ετοιμάσει ο Λούκας Στέισον τη σούπα, που μέσα στα υγρά της σχεδίαζε να ρουφηχτεί απόψε;
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 