Category Archives: Αμαλία Ρούβαλη

Αμαλία Ρούβαλη, Ένας Απρίλης στο τζάκι

H κόψη
της αμφίβολης όψης σου
ούτε γυρίζει να κοιτάξει
trekking
Η όψη
της αμφισβητούμενης κόψης σου
μαχαιρώνει στα κάθετα, στα ίσια
Και τι την νοιάζει αυτήν;
Να είναι καλά
οι Τουαρέγκ
να μας δεξιώνονται
στις σκηνές τους
με όξος
και το μέλι
από φευγαλέα χαμόγελα,
καρφωμένα σε πίπα ειρήνης.
Κατάφερες να ακυρώσεις
όλες τις όπερες
στο ράμφος
απ’ τα θαλασσοπούλια
με δυο φτυσιές
και τρεις μαχαιριές.

Οι απαντήσεις
θα σχολιάζονται εφεξής
σε πνιγμένα κουνάβια
και στο εγγύς τους φτενό πλευρό.
Κανείς
να μην απορήσει
αν με δει
με το δάχτυλο στο στόμα
να σιγάζω
αδυναμίες
υπό την αισχύνη
της ξεγυμνωτικής έκθεσης
των σπλάχνων σου.

Ο αυτοσεβασμός
κατέρρευσε μεσοστρατίς,
τράβα
να τον φέρεις πίσω
έστω και με το ζόρι,
μην τον αποθέσεις
στις φλέβες μου
σφραγισμένες τελούν
χώσ’ τον βαθιά
στους νευρώνες σου
Χρεία δει.

Πίνακας: Chris Herenius

http://amarouv.blogspot.be/
.

Αμαλία Ρούβαλη, To whom it may concern

05 May

Καταλύομαι, λοιπόν,
στο δόγμα
της μίας
και μοναδικής
υπό –
θαλάσσας/
ασπροσέντονης
ή
πρασινομπλέ,
αποφασίστε.
Αναλύομαι, λοιπόν,
στα εξ ων συνετέθημεν
κι έπειτα;
Αναφύομαι, λοιπόν,
σε κρύπτες
ενοχών,
αβρόχοις ποσί
παιδιόθεν/
αβρόχοις ποσί/
ως ύπαρξη
αμορφοχθόνων
κυττάρων
belli? what?
σε επίπεδα σχήματα
συμμετέχοντας
ή
μη
απέχοντας
ή
μη
σε πολύπλαχθες όχθες
Πνίγομαι
ή
μη
σε νουφαρώδεις αναλαμπές
σε πρασινοφαιά ύψη
επιπλέοντας
ή
μη
σε σκοτωμένη μνήμη/
στραγγαλισμένη σε υπερπέραν.

Καταλύομαι, λοιπόν,
και δεν ξέρω
αν φταίνε
τα νερά,
οι νάρκισσοι
ή
οι αταβισμοί-.
Κατα ~ πνίγομαι, λοιπόν,
σε σεντούκια
αναμνηστικά
Ανοίγω, λοιπόν,
τα σεντούκια
της ανοχής,
σφραγίζω,
λοιπόν
τα σεντούκια της απαντοχής
τι χρώμα θέλετε
είπαμε
τη σφραγίδα;
σκουροκκόκινη
πεθαμένων/
ε,
πάρτε
μια χρυσαφί
σαν στο Παλάτσο των Δόγηδων
να θυμηθείτε
το macchiato
στην
Piazza San Marco
γαστρίτιδα/
επιτρέπει μόνο
σάλιο
και νερό
ίσαμε
τα γόνατα
/γι’ αυτό
οι μήνες
του μέλητος (μέλισμα, μέλιτος, σκατά)
γιορτάζονται
κατακαλόκαιρο/
μετά
έχει επιπτώσεις
\στους αστραγάλους
μετά/
δεν αρκούν
συγγνώμες
\ούτε γαλάζια μάτια
ούτε
Guidecca
ούτε χρόνο έχουμε πια
να χαζεύουμε
γραφικούς τουρίστες
στο Μουράνο
κάτοικοι της οδού
viale
della eternità no 755419
Από θέση σιντέφια,
κατακρήμνιση.

Αποφασίζω, λοιπόν,
το τίποτα,
ομνύω, λοιπόν,
σε υποθαλάσσιους πειρασμούς
διαχρονικώς διασκορπισμένους/
κι ας μην έχουν
χρώμα του χιονιού
Καταλελειμμένοι
στον τόπο
ειλημμένοι στον χρόνο
απολελειμμένοι στον χώρο
καταλελειμμένοι/

Και λοιπόν;
Και λοιπόν,
εδώ.
τίποτα
Και λοιπόν;
ένα κενοτάφιο
ουρλιάζει
σαν τον Νανάκο
«στη ζωή μπήκα ουρλιάζοντας»
Θυμηθείτε
το
ουρλιαχτό
της Μακάσυ
πάνω
από
τρίχρονο μωρό
πάνε χρόνια\
λέμε
να πηγαίνουμε
κατά
τις πικροδάφνες
για
να δω;
υπάρχουν ακόμα;