Εκείνη τη χρονιά, η πόλη είχε γεμίσει πόρνες. Φτηνές, πρόθυμες, φανατικές πόρνες. Τα μεσοφόρια τους ανέμιζαν στις δημοσιές, στα πάρκα, στους αυλόγυρους των εκκλησιών, κάνοντας τους άντρες να παραληρούν, τα βρέφη να μορφάζουν, και τα γατιά να ξύνουνε με τα νύχια τους τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων μέχρι να στάξει σκουριά. Ο αέρας μύριζε μελάνι και οι μασχάλες τους χαρτί. Οι καλές κυράδες παραμέριζαν με αηδία στη θέα τους και γυρνούσαν στο σπίτι όλο γινάτι να κοπανίσουνε γυαλί μες στις φακές που βράζαν στο ζουμί τους. Οι αυλές των σχολείων καγκελώθηκαν ανελέητα, τα νοσοκομεία προσέλαβαν φρουρούς που βλοσυρούσαν ντούροι στην είσοδο νύχτα-μέρα, τα νεκροτομεία αμπαρώθηκαν με νταβραντισμένες σιδεριές, ε ναι λοιπόν, οι πόρνες αυτές ήταν αδίστακτες. (…) Ναι, τον καιρό εκείνο, τα γράμματα τα είχανε για ντροπή στην πόλη όπου μεγάλωνα, ήταν λέει σημάδι εκφυλισμού να κυλιέσαι στα σεντόνια ενός μυθιστορήματος ή να φτιάχνεις στίχους που να σαρώνουν χαρατζάτα τις σκωταριές της ψυχής σου, γιατί όλα αυτά σε κάνουν χλαπάτσουρα, παρλιακό και χλωμιασάρη. Γλέντα τη ζωή με θάρρος, γιατί ναι αναλφάβητος ο χάρος, έλεγε το σουξέ της 
εποχής, που τραγουδιόταν βιμπράτο στις γιορτές μυδοπίλαφου και κουτσομούρας ή στους αγώνες τσιπουροποσίας τις οποίες οργάνωνε ο δήμος της πόλης τακτικά σε πλατείες και πεζοδρόμους. Κάποια λιγοστά βιβλιοπωλεία που δεν είχαν μεταλλαχτεί σε μεγαλογυράδικα προσπαθούσαν να ξεπουλήσουν το στοκ λογοτεχνίας που τους είχε απομείνει, ενώ τα δυσεύρετα νέα βιβλία κινούνταν χέρι-χέρι, με περιτύλιγμα πολίτικου παστουρμά, ώστε ο κάτοχός τους ν’ αποφύγει τις ροχάλες των συμπολιτών του καθ’ οδόν προς το γιατάκι του. Όσο για τους συγγραφείς, τύλιγαν τα διπλόπιτα πίσω απ’ τον πάγκο, μουστάρδα-κέτσαπ βάζω; και φουντούλωναν τα κάρβουνα με το σεσουάρ, φορώντας τ’ αντερά τους καλτσοδέτες. Άσκοπος α λώβα, μα συνέβαινε. Να λοιπόν η Σούλα καθώς πλησιάζει. Με τα μαλλιά της κοντά κουρεμένα καρέ να τσιγαρίζουν τον ήλιο μες στις ξανθιές τους ανταύγειες, με τα πράσινα μάτια της, με τις αντσούγιες της, με τα όλα της. Είπα με τις αντσούγιες της γιατί, όπως όλοι σας βλέπετε, κρατά στο δεξί της χέρι ένα μεγάλο στρογγυλό μεταλλικό κουτί με αντσούγιες Καλλονής. Πλησιάζει στο παγκάκι μας, κάθεται ανάμεσά μας, κοιτάζει εμένα, λήγω επιτόπου, κοιτάζει το ανστουζόκουτο, παφλάζει επιτόπου, κοιτάζει τον Αρίστο, κιμαδιάζεται επιτόπου, και του ψιθυρίζει «Θέλεις;» (…) Βρίσκεται τώρα καθισμένη στο κρεβάτι κι έχει δίπλα της το κουτί με τις αντσούγιες, ενώ ο θείος κάθεται σε μια καρέκλα απέναντί της. Κάτι λένε. Κοπιάστε ν’ ακούσετε. (…) Α: Είσαι καιρό στην πιάτσα; Σ: Πέντε μήνες Α: Φοιτήτρια; Σ: Φιλολογίας Α: Kαι πώς σου φαίνεται αυτή η δουλειά; Σ: Μας κυνηγάνε πολύ, δεν ξέρω αν θα συνεχίσω (…) Σ: Πού προτιμάς; Α: Στο κρεβάτι Σ: Είμαι καλή, θα δεις Α: Έχουμε τίποτα το σπέσιαλ σήμερα; Σ: Δεκαοχτάρα και αβάδιστη. Θα ’σαι ο πρώτος της (…) Α: Θέλω να πιάσω Σ: Μη βιάζεσαι Α: Θέλω να μυρίσω Σ: Σε λίγο. Η Σούλα άπλωσε το χέρι της και ξεβίδωσε το αντσουγόκουτο. Έβγαλε από μέσα του ένα μάτσο χειρόγραφα και τα ’βαλε στη χούφτα. (…) Σ: Είναι το πρώτο της διήγημα. Είσαι ο πρώτος της αναγνώστης. Το πρωί μου το ’δωσε. Και τσιμουδιά σε κανέναν. 
Άρχισε να διαβάζει αργά, με καθαρή φωνή και απαλές αναπνοές, που ταξίδευαν τις φράσεις με το αέρινο σκάφος τους μέχρι τα άνηβα αυτιά μου, μετατρέποντας το κορμάκι μου σ’ έναν τριχωτό βιοπουρέ. Οι λέξεις έμπαιναν στο πλυσταριό και διακόρευαν την έλαινα του μυαλού μου, η οποία έβοσκε μέχρι εκείνη τη μέρα μόνο κουτσουλιές και θολό κάτουρο μες στο λογοκότετσο αυτής της πόλης όπου ζούσα έντεκα χρόνια τώρα. Η φωνή της Σούλας τραγάνιζε το ξεροκόματο της ψυχής μου, ενώ την ίδια στιγμή στη θέση του φούσκωναν αμπντάλικα τσουρέκια, γκοτζαμάν βουτυρωμένα αφρολέξ ζυμαριού που ξεχείλιζαν πάνω σε ταμαχιάρικα τραπέζια από φράσεις πρωτάκουστες, αγνώριστες, ξέσαλες, πάνω στην πίστα της ζωής μου, σαν τα μαλλιά της τρελής στο αλώνι με τα δρακοτόμαρα. Είχα πάθει λογοτεχνία επιτόπου. Όσο η Σούλα διάβαζε, έβλεπα τον θείο να συσπειρώνεται πάνω στο στρώμα, ν’ αναστενάζει βαριά, να διογκώνεται ελαστικά κι ύστερα να ρεύει τους χυμούς του κατακόρυφα μέσα στο βόγκο του, σαν μια βαριά αιμορροΐδα που πάλλεται χορταστικά πάνω στα καπούλια μιας φοράδας ψυχής. Πέρασαν χρόνια από τότε. Η εκπόρνευση ιστοριών συνέχισε να τιμωρείται ανελέητα. Οι αναγνώστριες επί χρήμασι, όπως η Σούλα, κυνηγήθηκαν λυσσασμένα. Το ίδιο και οι συγγραφείς που διακινούσαν τα έργα τους χρησιμοποιώντας τες. Ο θείος καταδικάστηκε να φτυαρίζει τα μυδοκαύκαλα από τους δρόμους. Όσο για μένα, που μου ’γινε συνήθεια να συχνάζω στα πάρκα, μια πόρνη αρσενική, να τα χαΐρια μου. Και τώρα, κελιώτες αδελφοί μου, ό, τι προαιρείστε. Από ευρώ και πάνω, μουστερήδες μου.
Σάκης Σερέφας, Το μάταιο με θέα (Πορνείας το ανάγνωσμα), σελ. 119 έως τέλος (αποσπασματικά), Εκδόσεις Κέδρος, 2004
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 