.
Αυτό που μ’ ανησυχούσε, καθώς οδηγούσα μέσα σ’ αυτό το πολύ μπλε λυκόφως ανάμεσα στις φουντωτές και λουλουδιασμένες καστανιές κι έβλεπα την πανσέληνο σαν πιάτο με κρέμα πάνω από το σιτοβολώνα που ακόμη κι αυτή την ώρα φωτιζόταν από το φως του ήλιου, ήταν κάτι τεράστιο και συμπαντικό και φρικτά συγκεκριμένο. Η συμπαντική ανησυχία ήταν η αίσθηση, ασύνδετη κατά κάποιον τρόπο με κοινούς υπολογισμούς για το τι θα μπορούσε να συμβεί, πως σίγουρα θα έχανα την Τζούλιαν. Δεν είχα καμιά αμφιβολία πως μ’ αγαπούσε προς το παρόν. Αλλά ένιωθα ένα είδος απελπισίας, σαν να είχαμε αγαπηθεί για χίλια χρόνια και να ήμαστε καταδικασμένοι να κουραστούμε από ένα τόσο τέλειο αίσθημα. Έκανα το γύρο του πλανήτη σαν αστραπή, πέρασα ένα ζωνάρι γύρω από το γαλαξία κι επέστρεψα μέσα σ’ ένα λεπτό αγκομαχώντας απ’ αυτή την απελπιστική σκέψη. Αυτοί που έχουν αγαπήσει θα με καταλάβουν.
.
.
Παραλογιζόμουν από το φόβο. Ένας πελώριος δακτύλιος είχε δημιουργηθεί γύρω από τη συνέχεια του χώρου και του χρόνου και στο στόμιό του το δεξί χέρι της Τζούλιαν κρατούσε το αριστερό μου. Όλο αυτό είχε γίνει στο παρελθόν, ίσως χίλιες φορές, και γι΄ αυτό ήταν καταδικασμένο. Δεν υπήρχε πια συνηθισμένο μέλλον, μόνον αυτό το εκστατικό, βασανιστικό, τρομοκρατημένο παρόν. Το μέλλον είχε διασχίσει το παρόν σαν ξίφος. Βρισκόμαστε ήδη, ακόμη και τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, βαθιά μέσα στη φρίκη αυτών που είναι να συμβούν. Το άλλο μου πρόβλημα ήταν η σκέψη αν θα κατάφερνα να κάνω έρωτα στη Τζούλιαν, όταν θα φθάναμε στην Πατάρα.
Έτσι αρχίσαμε να τσακωνόμαστε.
(…)
.
.
«Μα τώρα μόλις βρήκαμε ο ένας τον άλλο!»
«Βρεθήκαμε εδώ κι εκατομμύρια χρόνια, Τζούλιαν» .
«Ναι, ναι, ξέρω. Κι εγώ το αισθάνομαι αυτό, αλλά πραγματικά, εννοώ στην πεζή πραγματικότητα, από την ημέρα που πήγαμε στο Κόβεντ Γκάρντεν έχουν περάσει μόνο δύο μέρες» .
«Θα το σκεφτώ αυτό που λες» .
«Εντάξει, αλλά σκέψου καλά, Μπράντλι, δεν μπορείς να μ’ αφήσεις, τι σαχλαμάρες είναι αυτές που λες; »
«Όχι, δεν θα μπορούσα να σ’ αφήσω, αγάπη μου, αλλά θα μπορούσες εσύ να μ’ αφήσεις. Δε θέλω να πω πως αμφισβητώ την αγάπη σου. Μόνο που, όποιο κι αν είναι το θαύμα που μας έφερε μαζί, αυτό θα μας χωρίσει. Είναι μοιραίο να χωρίσουμε, να συντριβούμε» .
.
.
«Δε θα σου επιτρέψω να μιλάς έτσι. Θα σε κρατήσω και θα σε κάνω να σωπαίνεις με την αγάπη μου».
«Πρόσεχε. Είναι πολύ απατηλό για την οδήγηση αυτό το φως».
«Σταματάς ένα λεπτό;»
«Όχι».
«Πραγματικά, πιστεύεις πώς μπορεί να σ’ αφήσω;»
«Sub specie aeternitatis, ναι. To έχεις κάνει ήδη».
«Ξέρεις, δεν καταλαβαίνω τα λατινικά».
«Tι κρίμα που παραλείφθηκε η μόρφωσή σου».
«Μπράντλι, θα σου θυμώσω».
«Να, λοιπόν, που τσακωνόμαστε κιόλας. Να σε πάω πίσω στο Ίσλινγκ; »
«Με πονάς και χαλάς τα πάντα. Το κάνεις σκόπιμα».
«Δεν είμαι πολύ συμπαθητικός άνθρωπος.
Πρέπει κάποτε να με γνωρίσεις καλύτερα».
«Σε ξέρω. Σε ξέρω μέσα-έξω».
«Και ναι και όχι».
«Αμφισβητείς την αγάπη μου; »
«Φοβάμαι τους θεούς».
«Εγώ δεν φοβάμαι τίποτε».
«Η τελειότητα είναι αυτόματη απελπισία. Ακαριαία απελπισία. Δεν έχει να κάνει με το χρόνο».
«Αν απελπίζεσαι, αμφισβητείς τον έρωτά μου».
«Ίσως».
«Μπορείς, σε παρακαλώ, να σταματήσεις; »
«Όχι».
«Τι πρέπει να κάνω για να σου αποδείξω πως σ’ αγαπώ; »
«Δε νομίζω πως μπορείς να κάνεις τίποτα».
«Θα πηδήξω από το αυτοκίνητο».
«Μην είσαι ανόητη».
«Θα το κάνω».
Και την επόμενη στιγμή το έκανε.
Iris Murdoch, Ο μαύρος πρίγκιπας, σελ, 337,338, 339, 340, μτφρ: Tάκης Κίρκης, Εκδόσεις Χατζηνικολή, 1987
Φωτό:Jaromir Funke, Rudolf Koppitz, Μarcel Bovis
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 