Ο Σλοβένος χορευτής που γνώρισα μια νύχτα σε ένα μπαρ στο Βελιγράδι μίλαγε κάποια γλώσσα που δε γνώριζα. Συνομιλούσε με τους φίλους μου τους Σέρβους, σέρβικα μιλούσαν. Κάθισα κι εγώ μαζί τους σε ένα τραπέζι έξω από το μπαρ, στο πεζοδρόμιο, και άκουγα χωρίς να καταλαβαίνω. Την άλλη μέρα τον ξαναείδα στη σκηνή του Εθνικού θεάτρου να χορεύει. Χόρευε; Κρεμιόταν από σκοινιά και στριφογύριζε, κρεμόταν ξανά και ξανά, βυθιζόταν στο σκοτάδι. Αναπαράσταση αυτοκτονίας. Αυτό έκανε. Και μαζί με αυτό Μελαγχολικές σκέψεις. Έτσι λεγόταν το έργο. (…)
Πήγα, λοιπό, στο Βελιγράδι το 1998, τον φοβερό εκείνον Οκτώβρη των διαπραγματεύσεων με το ΝΑΤΟ για την παύση του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο (…) Είδα μια γκρίζα και μεγαλόπρεπη πόλη σαν σκίτσο του Μπιλάλ. Με τον Δούναβη και τον παραπόταμό του τον Σάββα. Κάθε αξιοπρεπής πόλη έχει το ποτάμι της, σχολίασε ένας φίλος μου, όταν του μίλησα για τα ποτάμια στο Βελιγράδι. Κάποτε είχε και η Αθήνα το δικό της. (…)
Βγαίνοντας από τη γαλλική πρεσβεία, βγαίνοντας από το Κέντρο Απολύμανσης, βγαίνοντας από το κρατικό ξενοδοχείο, ένα άλογο στεκόταν στο φανάρι. Έσερνε σε μια παλιοκαρότσα φορτωμένη σπασμένες τηλεοράσεις, οθόνες. Το φανάρι άλλαζε από κόκκινο σε πράσινο από πράσινο σε κόκκινο. Το άλογο στεκόταν. Ήρεμο. Σκεφτικό. Αναποφάσιστο. Τι έκανε; Σκέψεις μελαγχολικές; Ή απλώς στεκότανε. Πολύ κουρασμένο.
Έλενα Πέγκα, Σφιχτές ζώνες και άλλα δέρματα (O Σλοβένος χορευτής) σελ. 25, 26, 27, Eκδόσεις Άγρα, 2011
Πίνακες: Αntoni Mas
————————–
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 