Κοντοστέκομαι σε μια βιτρίνα όπου καθρεφτίζεται αγνώριστο το είδωλό μου. Στο πρώτο κομμωτήριο που συναντώ, μπαίνω μέσα. «Κόψε τα όσο μπορείς», λέω στην κοπέλα. Κι εκείνη το κάνει. Τα μαλλιά πέφτουν στο πάτωμα σαν μαύρες νιφάδες από βαμβάκι. Παρακολουθώ απ’ τον καθρέφτη την πορεία τους προς το πάτωμα. Τα λυπάμαι. Καθώς η κοπέλα μαζεύει τα κομμάτια μου, αναλογίζομαι τα πρόσωπα εκείνα που κόβουμε απ’ τη ζωή μας έτσι απλά κάποια στιγμή, και τα εξαφανίζουμε σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Φτάνω σπίτι ικανοποιημένη με τον καινούργιο μου εαυτό, τον οποίο μόλις αντικρίζω στον καθρέφτη δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω. Οι αλλαγές σε φέρνουν πιο κοντά στην ουσία σου, σκέφτομαι. Οι αλλαγές σε αποξενώνουν για λίγο, κι ίσως στην αρχή να σε πονάνε κιόλας. Όπως γίνεται με τα καινούργια παπούτσια, που μέχρι να τα συνηθίσουν τα πόδια σου, δεν τα ανέχεσαι ούτε λεπτό. Παρ’ όλα αυτά τα υπομένεις.[…]
Όταν σου συμβαίνουν πράγματα που δεν έχεις σχεδιάσει, αφήνεις το χρόνο να περνάει ανελέητα πάνω σου, να σε πατάσσει και, φτάνοντας σε μία ηλικία, καταλαβαίνεις ότι τα σημάδια του είναι παντού στο κορμί σου, στη μνήμη σου, μπροστά στο πιάτο σου. Θα φας το χρόνο εσύ ή θα σε φάει; Η Μυρτώ προτιμάει να αρπάξει το χρόνο και να τον στύψει, να τον κερδίσει επιτέλους. Εγώ επιλέγω να πάω σ’ ένα ανθοπωλείο. Θα της στείλω μία ανθοδέσμη επιβραβεύοντάς την για τις νέες της αποφάσεις. Πάντα άρεσαν στη Μυρτώ τα λουλούδια.
Η πωλήτρια μου προτείνει τα χρυσάνθεμα επειδή συμβολίζουν τη χαρά. Διαφωνώ μαζί της. «Τι θα λέγατε για μερικούς ηλίανθους που δείχνουν την αφοσίωση;» Όχι, όχι, όχι ηλίανθους. Οι ηλίανθοι μου προκαλούσαν ανέκαθεν θλίψη. Απελπισμένη η πωλήτρια με συμβουλεύει: «Πρέπει να είστε πολύ προσεκτική με το λουλούδι που θα στείλετε. Από αυτό θα κριθούν πολλά. Είναι σημαντικό». Έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο της, τον έχει αναγάγει σε επιστήμη, και ίσως έπρεπε να υπακούσω. Μου προτείνει κι άλλα λουλούδια, όμως εγώ θέλω να πάρω μόνο κίτρινα τριαντάφυλλα, ό,τι κι αν σημαίνουν αυτά.
Προσπαθεί να με μεταπείσει. «Θα το μετανιώσετε» με προειδοποιεί. Τα τυλίγει με μία διάφανη μεμβράνη και συνεχίζει την πλύση εγκεφάλου με παραδείγματα από την καθημερινότητα. Μου περιγράφει σκηνές καταστροφής όταν κάποιος τόλμησε να πάρει λάθος λουλούδι ή λάθος χρώμα. Δεν την ακούω πια. Με ρωτάει αν θα γράψω κάτι στην κάρτα. Της δίνω μονάχα ένα αναβράζον δισκίο για τον πονοκέφαλο. Το βάζει στο φακελάκι και μου λέει με ενοχλημένο ύφος που δεν ακολούθησα τις συμβουλές της: «Θα παραδοθούν μέχρι το βράδυ». Βγαίνω έξω απ’ το μαγαζί. Στο δρόμο χαμογελάω καθώς σκέφτομαι την ιδιοτροπία της Μυρτώς με τα χάπια: επειδή δεν μπορούσε να καταπιεί χάπια, προτιμούσε τα αναβράζοντα δισκία, τα οποία διέλυε στο νερό προσθέτοντας πάντα μισό κουταλάκι ζάχαρη. Άραγε θα της φτάσει μόνο ένα δισκίο για τον καινούργιο της πόνο;
Χρυσοξένη Προκοπάκη, Μια τυχαία Ιφιγένεια, μυθιστόρημα Εκδόσεις Στίξις, 2017
Πίνακας: Léon De Smet
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 