Category Archives: Βασίλης Καραβίτης

.

Αντί να χαιρόμαστε έναν ωραίο πίνακα
στεκόμαστε και ψάχνουμε για τεχνοτροπίες.
Αντί ν’ αγαπάμε ένα μικρό σκυλί
μάς απασχολεί η σπάνια ράτσα του.
Αντί να φροντίζουμε μια ταπεινή λουίζα
μάς κόφτει η αρμονία του κήπου.
Στο τέλος, καθόλου
φιλότεχνοι, φιλόζωοι ή φιλανθείς.
Με τέτοιο έντονο πρόβλημα αισθητικής,
περίεργο που διακρίνουμε ακόμα ανθρώπους,
ιδίως εκείνους με τα σημάδια ακόμα
από φτερούγες στην πλάτη τους.
Κι ούτε κατανοούμε για λίγο
το μέλλον της ειδικής αναπηρίας τους,
το γεγονός ότι δεν πρόκειται να πετάξουν
έχοντας νιώσει κάποτε
κάπως σαν άγγελοι ή σαν πουλιά.

Ούτε φιλάνθρωποι, λοιπόν.

Bασίλης Καραβίτης, Προβλήματα όχι μόνο αισθητικής, από τη συλλογή Το αγαθό σκοτάδι, Κέδρος 1997

Artwork: Stephanie Rubiano

.

Χάρμα οφθαλμαπάτης
στο διπλανό ακάλυπτο οικόπεδο
αυτή η τριάδα των αδέσποτων σκύλων
καθώς ξεκινάνε ομαδόν
σαν είδος τελετής την πρωινή τους βόλτα.
Ο δρόμος σχεδιασμένος τώρα στα μέτρα τους
με τα οικήματα σχεδόν κουκλόσπιτα
και τους κακούς τους γείτονες
φυλακισμένους κι άφαντους.
Ένα ευχάριστο ψυχρό
κι άσπιλο περίγραμμα τοπίου
μέσα στη διάφανη ομίχλη του Δεκέμβρη,
όπου τα σκυλίσια βήματα συντονισμένα
σ’ έναν ανάλαφρο, αβίαστο ρυθμό
κι ωστόσο αποκομμένα από μια σκόπιμη
θελημένη πορεία, δείχνουνε ν’ ανακτούν
την αρχέτυπη αρμονική τους πρόσδεση με το σώμα.
Κι αν τέτοιες εικόνες στοιχειακής ομορφιάς
σχετίζονται με κάποια παράδοξα κενά της σκέψης,
από τα λίγα που προμηθεύει στην ανάγκη
η στοργική μας αυτοσυντήρηση,
τότε ίσως υπάρχουν ελπίδες.
Στις στάσεις του μυαλού μας υπονοώ,
που κι η σκληρότερη ανάλωση ορμέμφυτης ζωής
κρίνεται ανίκανη να την εξαντλήσει.

Bασίλης Καραβίτης, Τα πρωινά ως εφαλτήριο ελπίδων, από τη συλλογή Το αγαθό σκοτάδι, Κέδρος 1997

Artwork: Yuval Yairi

Κάποιος μιλάει βροντερά
κι ούτε που ακούγεται η φωνή.
Κάποιος πιάνει ήχους ανάκουστους
κι ούτε που σκέφτεται μουσική.
Κάποιος οσμίζεται αόρατο καπνό
κι ούτε που υποπτεύεται φωτιά.
Κάποιος βλέπει επιτέλους τον ουρανό
κι αποφασίζει: θάλασσα ήρεμη.

Βιβλία αμέτρητα, σελίδες άπειρες
γράφονται έτσι αβασάνιστα
για εκατομμύρια αθώους αναγνώστες.
Στο τέλος κι αυτοί συναυτουργοί ατιμώρητοι
μαζί με τους αναίσθητους γραφοφονιάδες
μέσα στη μόνιμη αμνηστία που ανέκαθεν
κλώθει παθητικά για θύτες και για θύματα
η μικρόχαρη, ανεκτική μας ιστορία.

Bασίλης Καραβίτης, Απόψεις όχι μόνο εκλεκτικού βιβλιοφάγου, από τη συλλογή Το αγαθό σκοτάδι, Κέδρος 1997

Πίνακας: Gian Paolo Dulbecco

.

Ήδη με τον κλονισμό της πρώτης ανακύκλωσης
η λίγη απ’ τη θάλασσα που ξέρουμε σάμπως αμήχανη
μόλις που δειγματίζει μιαν αστραφτερή διαφάνεια
καθώς χαϊδεύεται με τον εαυτό της ηδονικά
σ’ ένα δικό της λουτρό διαρκείας.
Ξαφνικά, μακριά απ’ τα περίφοβα ρίγη
σκοτεινών υπογείων ρευμάτων και σεισμών,
τις παράφορες περιπτύξεις από νεκρόφιλα φύκια
ή τ’ απρόβλεπτα κέφια του πρωινού σιρόκου.
Κι οριστικά έξω απ’ την άνοστη συνύπαρξη
με οκνά μαλάκια, κατάπληκτα αγαθόψαρα
κι εσωστρεφή, μυστικόπαθα οστρακόδερμα.
Επιτέλους, εντοιχισμένη σ’ ένα σχήμα οβάλ καρδούλας
με μια ταυτότητα χειροπιαστή μήκους και βάθους,
αναπαύεται σ’ ένα στεγανό ιδιωτικό βυθό
στο χρώμα ποντισμένου ανέφελου ουρανού
κερδίζοντας έτσι ένα μικρό μερίδιο γαλήνης
που σκληρά τής αρνήθηκε η αρχέγονη φύση της.
Πισίνα και θάλασσα στο πλάνο τώρα
μιας έντεχνα μεταλλαγμένης επαφής
δείχνουν να σμίγουν
σ’ ένα είδος ερωτικής ύπνωσης.
Ή μήπως τα κοντόθωρα μάτια μου,
οικειωμένα από καιρό και πρόθυμα
σ’ απατηλά μοντέλα ευδαιμονίας,
δεν ξεχωρίζουν κι εδώ το κρυμμένο δράμα;
Μιας νέας θάλασσας, ντρεσαρισμένης,
πεντακάθαρης κι υπάκουης, που εξαργυρώνει
τα πλούσια δεσμά μιας ανθρώπινης διευθέτησης
με την ατίθαση αφειδώλευτη ψυχή της.
Σαν ένα άλλο μοντέρνο κατοικίδιο.

Bασίλης Καραβίτης, Η θάλασσα στην πισίνα, από τη συλλογή Το αγαθό σκοτάδι, Κέδρος 1997

Πίνακας: Duy Huynh

Στον Γιάννη Ζουγανέλη

Γράφε για όσα σ’ αγγίζουν βαθιά
κι ας είναι μικρά και ασήμαντα
κι ας έχουν εσένα μοναδικό αποδέκτη.
Γράφε για όσα πεθαίνουν σαν φύλλα
χλωρά, άγνωστα κι αδικαίωτα,
αλλά αξίζει να ζήσουν πέρα από σένα.
Γράφε γι’ αυτούς που τ’ αγνοούν
και μένουν μια ζωή σκλάβοι ισόβιοι
του μικρόχαρου κόσμου και της συνήθειας
Χωρίς να λαχταράνε μια δική τους αλήθεια.
Γράφε αδιάκοπα χωρίς έπαρση
μέχρι να φτάσεις ώριμος και έτοιμος
στον δικό σου θαρραλέο επιτάφιο.
Γράφε, αν μπορείς, και τον δικό μας επιτάφιο,
αυτόν που ψελλίζουμε κρυφά, ανάκουστοι
τρέμοντας μήπως και γίνει λόγος.

Bασίλης Καραβίτης, Μικρές παραινέσεις για την απόσταξη της λύπης από τη συλλογή Βίος απορητικός, Κέδρος 2005

Artwork: Mike Warall

.

.

.

Αφού αφανίζονται ραγδαία όλες οι επιθυμίες μας, ποια ορμή
αντίρροπη μάς απομένει για ένα άλλο σκηνικό ζωής;

Μιας ζωής που από καιρό ισορροπεί μεταξύ ανίας και άπνοιας,
παλινδρομώντας σε τυφλά αδιέξοδα που αργά μάς ρημάζουν.

Κι οι παλιές ευαίσθητες αντένες μας, ναρκωμένες τώρα,
αδυνατούν να συλλάβουν μια φιλάνθρωπη όψη των πραγμάτων

κι αν την επινοούν, ποιο το όφελος όταν ο κόσμος που τα
συνέχει μάς απορρίπτει πάντοτε σαν ξένο, απόβλητο σώμα;

Bασίλης Καραβίτης, Μήπως και η επιβίωση έγινε αφόρητο άθλημα; σελ. 40 από τη συλλογή Βίος απορητικός, Κέδρος 2005

Αrtwork: Bogomir Krajnc 758

.

.

Συνηθίζω κι εγώ να επιστρέφω
Σ’ ένα άγνωστο, παρήγορο παρελθόν.
Μηχανικά, θα έλεγα, κι από ένστικτο
Όπως οι άρρωστοι αναπολούν
Την προηγούμενη κατάσταση της υγείας τους
Ή όπως βυθίζονται σιγά οι μεγάλοι
Στην παιδική τους ηλικία –
Πάντα αόριστη κι ασυνείδητη
Για να αποκτήσει κάποτε ένα νόημα.
Με τέτοιες αφαιρέσεις κι αναδρομές
Ναρκώνει μέσα μας η μνήμη κι απωθεί
Την τυφλή εκδίκηση του κόσμου.
Απ’ τον καιρό (θυμάμαι καλά;)
Που σταματάει η βραδινή προσευχή
Και ξαφνικά καταλαβαίνουμε
Πως κανείς δεν έζησε αρκετά
Να δει τη λύπη του να παίρνει τέλος.

Από τη συλλογή, Στη σκιά του μακρόβιου κόσμου, 1977 Ανθολογία Ανέστη Ευαγγέλου, Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά, Εκδόσεις Παρατηρητής, 1994 

Πίνακας: Ilia Zaitseff

.

.

Καθένας πρέπει να ’χει
Τη σκλαβιά του να μάχεται,
Έν’ άστοργο καιρό να ροκανίζει
Τα κόκαλά του
Και μιαν αγάπη ακούραστη
Να λαδώνει τις κλειδώσεις του.

Και μη ρωτάτε πιο πολλά.
Μην περιμένετε τίποτ’ άλλο.

Από τη συλλογή, Υλικό μονώσεως, 1970, Ανθολογία Ανέστη Ευαγγέλου, Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά, Εκδόσεις Παρατηρητής, 1994

Πίνακας: Dina Brodsky

Απ’ όλους τους μύθους είναι γνωστό,
Προσφέρεται πάντοτε μια ελκυστική αλήθεια
Που αρχίζει την κρυφή ζωή της σαν μεταξοσκώληκας
Σα μουσική ιδέα αν θέλετε
Που ξετυλίγεται αργά στη σκέψη και στο αίμα
Σβήνει μια μια τις φωνές που αντιστέκονται
Δίνει υπόσταση και νόημα στο όραμα
Τρέφει κατάλληλα και συντηρεί το θαύμα
Στο τέλος μεθυσμένη απ’ τη δύναμή της
Γίνεται απρόσεχτη, δεν βλέπει τις παγίδες
Βρίσκει μια πόρτα ανοιχτή
Κι ανύποπτη χώνεται
Σ’ ένα μοναχικό δωμάτιο :
Eκεί, χαμένη κι αβοήθητη,
Πεθαίνει κάποτε από αμφιβολία

Από τη συλλογή To παιχνίδι της επαφής, 1973, Ανθολογία Ανέστη Ευαγγέλου, Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά, Εκδόσεις Παρατηρητής, 1994

Πίνακας: Egon Schiele

.

.