.
Mπαίνοντας εκεί, σε μιαν αλέα, που σε πήγαινε σ’ έναν δημόσιο χώρο, κάτι σαν πλατεία αντίκρισα με τα μάτια μου τα ίδια το πιο αλλόκοτο θέαμα που έτυχε να δω, εγώ τουλάχιστον, στη ζωή μου. Δυο άντρες μαυροντυμένοι υποβάσταζαν τον δημοτικό σύμβουλο Κρέσπελ ο οποίος πάλευε να τους ξεφύγει με κάτι περίεργα αλματάκια. Φορούσε —κατά το συνήθειό του— τα γνωστά παράξενα γκρίζα του ρούχα, ραμμένα πάνω σε δικής του επινοήσεως φασόν, μόνο που, κείνη την ώρα, απ’ το μικρό τρίκωχο καπελάκι του, που το είχε κατεβασμένο αρειμανίως ίσαμε τ΄ αφτιά, έμοιαζε να κρέμεται ένα στενόμακρο κρέπι, σημάδι πένθους, που ο άνεμος το ’παιρνε και το επήγαινε μια πέρα και μια δώθε. Είχε ζωστεί μια μαύρη ζώνη πολεμική, μα αντί για ξίφος είχε περασμένο ένα —βιολιού— μακρύ δοξάρι. Ρίγος τρομερό με διέτρεξε από πάνω μέχρι κάτω: Kαλά αυτός είναι εντελώς για δέσιμο, σκέφτηκα, και τους επήρα σιγά σιγά στο κατόπι. (…) O Kρέσπελ, με τα χέρια του σταυρωμένα, στεκόταν ασάλευτος δίπλα μου και με κοιτούσε. Του ’δειξα το στεφάνι : «Όταν πέθανε η Αντωνία», μου είπε με τόνο, χαμηλό, μεγαλόπρεπο, «το δοξάρι του βιολιού έσπασε μ’ έναν κρότο φοβερό, και η τράπεζα της αρμονίας έγινε κομμάτια. Το πιστό μου το βιολί δεν μπορούσε, βλέπετε, παρά να ζει γι’ αυτή, και μόνο γι’ αυτή… Το ’θαψα μαζί της… είναι θαμμένο στον τάφο της κι αυτό…»
E.T.A. Hoffman, Κρέσπελ και Αντωνία, σελ. 51-53, μτφρ.: Γιώργος Κεντρωτής, Εκδόσεις Μαΐστρος 2004
Πίνακας: Jacques-Samuel Bernard
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 