Kυρίες και κύριοι,
Πάντα όταν μιλάω μπροστά σε πολύ κόσμο μου φαίνεται πως έκανα λάθος στην πόρτα. Κάποια χέρια φιλικά μ’ έχουν σπρώξει και βρίσκομαι εδώ. Ο μισός κόσμος βρίσκεται χαμένος ανάμεσα σ’ αυλαίες, ζωγραφιστά δέντρα και πηγές από τενεκέ και, όταν πιστεύουν πως θα συναντήσουν το δωμάτιό τους ή τον κύκλο του χλιαρού τους ήλιου, βρίσκονται μ’ ένα καϊμάν που τους τρώει ή… με το κοινό, όπως εγώ αυτή τη στιγμή. Και σήμερα δεν έχω άλλο θέμα εκτός από μια ποίηση πικρή, μα ζωντανή, που πιστεύω θα μπορέσει ν’ ανοίξει τα μάτια σας με δύναμη από τις βουρδουλιές που θα σας δώσω.[…]
Έτσι λοιπόν πριν διαβάσω μεγαλόφωνα και μπροστά σε πολλούς ανθρώπους κάποια ποιήματα, το πρώτο που πρέπει να κάνω είναι να ζητήσω βοήθεια απ’ το ν τ ο υ έ ν τ ε, που είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο κατανοεί ο ένας τον άλλον, χωρίς τη βοήθεια της διάνοιας και χωρίς κριτικό όργανο, σώζοντας την ίδια στιγμή τη δύσκολη κατανόηση της μεταφοράς και κυνηγώντας, με την ίδια ταχύτητα με τη φωνή, το ρυθμικό σχέδιο του ποιήματος.[…]
Έτσι κι αλλιώς, εγώ, ως άνθρωπος και ως ποιητής, έχω ένα μεγάλο αδιάβροχο, το αδιάβροχο του “δικό σου το φταίξιμο”, που βάζω πάνω στους ώμους του καθένα που έρχεται να ζητήσει εξηγήσεις από μένα, που δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτε άλλο πέρα από το να ψελλίσω τη φωτιά που με καίει.
Federico Garcia Lorca, Ποιητής στη Νέα Υόρκη, μτφρ. Βασίλης Λαλιώτης, εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα 1993
Πίνακες: Dui Huynh
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 