Λένε πως έχεις μνήμη μετά τα τέσσερα.
Σε μένα λοιπόν συνέβη το αντίθετο.
Ως τα τέσσερα είχα ζήσει κιόλας δύο ζωές
και τις θυμόμουν με λεπτομέρειες.
Μία ενιαύσια σε καζίνο της Αλεξάνδρειας
η άλλη σε φυλακή της Κωνσταντινούπολης.
Μετά τίποτα. Τα ξέχασα όλα.
Σπάω τα δάχτυλά μου κάθε μέρα να θυμηθώ.
Κάθε μέρα.
Καλά τα πηγαίνω με τα δάχτυλα όπως σχεδιάζουν
στο χαρτί τα καλοκαίρια. Ή μόνο αυτά ορέγονται…
Κάποιος ονόματι Πνεύμα
μού φύτεψε βδέλλες στο δέρμα
τίποτα δεν βγήκε με τόσο αίμα.
Όσο προχωράει η λήθη γίνεται πιο πολύ
παλιρροϊκό κύμα. Όχι.
Πιο πολύ σκυλί. Μου δαγκώνει τις γύμνιες.
Οι βίοι των ωραίων αντρών αλείψανε
τον κρόκο στο στήθος των γυναικών.
Τσακίζοντας τα χέρια σου ως τους ώμους
πολλά πράγματα δεν μπορείς να κάνεις.
Ίσως μόνο να μετανιώσεις για
κατασκευασμένες εποποιίες.
Ευτυχώς σε αφήνουν με μάτια
κι έτσι παρακολουθείς το φιλμ
της μνήμης σου σε λαϊκό κινηματογράφο.
Χαριτίνη Ξύδη
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 