RSS

Category Archives: Αριστείδης Αντονάς

Αριστείδης Αντονάς, Ο επίσκοπος

05 Aug

.

Η νύχτα με βρήκε ανάμεσα στα φυτά του κήπου, τυλιγμένον στις ανήσυχες αυτές σκέψεις. Είχα ήδη αποφασίσει να αφιερωθώ συστηματικά στην αναζήτηση δρόμου διαφυγής από την επόμενη κιόλας μέρα, ξέροντας πως κάθε βήμα, κάθε κίνησή μου, ήταν εκτεθειμένα στο βλέμμα του. Η ώρα που κοιμόμουν έφτασε και γύρισα στο σπίτι, αν και δεν νύσταζα ακόμη. Έσβησα τα φώτα του σαλονιού και ξάπλωσα στον καναπέ. Δεν ήθελα να δημιουργήσω υποψίες για όσα ήξερα. Το σκοτάδι του δωματίου διαγραφόταν για πρώτη φορά τόσο απειλητικό, κρατώντας με άυπνο και φοβισμένο. Από τα ανοικτά παράθυρα μαζί με το απαλό δροσερό αεράκι έμπαινε και το φως της σελήνης. Ήταν πρώτη φορά που έφτασαν στα αυτιά μου όλοι οι μικροί θόρυβοι της νύχτας. Σε λίγο άκουσα διακριτικά βήματα στη σκάλα. Είδα τη σκιά του να εμφανίζεται στο πλατύσκαλο και να πλησιάζει αργά προς το μέρος μου. Έφτασε κοντά και γονάτισε στο πάτωμα. Προσποιήθηκα ότι κοιμόμουν. Αισθάνθηκα το βλέμμα του να διατρέχει το πρόσωπό μου και, μέχρι το ξημέρωμα, άκουγα δίπλα μου την ελαφριά του αναπνοή.

Αριστείδης Αντονάς, Ο επίσκοπος [Ανησυχία], σελ. 33-34, Εκδόσεις Στιγμή, 2001

Artwork: Jan Sluijters

 
Leave a comment

Posted by on 05/08/2021 in Αριστείδης Αντονάς, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ (ελληνική)

 

Αριστείδης Αντονάς, Ο Τρικέφαλος

13 Apr

.

Παρά το πλήθος των πληγών μου νιώθω ελαφρύς σαν πούπουλο. Πετάω με δύναμη το μαχαίρι ψηλά και το ακούω να πέφτει μακριά στα βράχια. Ανηφορίζω μέχρι τη ράχη του βουνού. Η θάλασσα φαίνεται τώρα ταραγμένη. Το κύμα αφρίζει εδώ κι εκεί. Παίρνω φόρα προς τα κάτω. Πετάω σχεδόν από βράχο σε βράχο όταν συνειδητοποιώ πως, με την ταχύτητα που έχω αναπτύξει, αποκλείεται να σταματήσω στην ακτή. Δίνω λοιπόν ένα σάλτο και βουτάω κουλουριασμένος στη θάλασσα. Χωρίς δυσκολία γδύνομαι μέσα στο νερό. Ξεπλένω τα χέρια και το πρόσωπό μου από το αίμα. Ύστερα βγαίνω έξω, μαζεύω την κερκέτη και πηδάω στο σκάφος. Στην κορυφογραμμή βλέπω τώρα τον αδελφό μου, που τον νόμιζα πνιγμένο. Παραπατάει. Πολεμάει να περπατήσει προς τον «Τρικέφαλο»,αλλά οι δυνάμεις που του απομένουν είναι λιγοστές. Δεν είναι μακριά ωστόσο. Τα χέρια του είναι βουτηγμένα στο αίμα. Βιαστικά κατευθύνομαι στο χειριστήριο. Βάζω τη μηχανή μπροστά. Βιδώνω το τιμόνι και βγαίνω στον στενό εξώστη της γέφυρας. Ο αδελφός μου κοντεύει να φτάσει τώρα στη θάλασσα και γονατίζει στην ακτή. Ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια του φωνάζει: « … ». Από τα λόγια του και από τις κραυγές του φθάνουν στα αυτιά μου μόνον ήχοι ακατάληπτοι και ασύνδετοι. Ήχοι που όσο απομακρύνομαι ακούγονται λιγότερο, για να χαθούν τελικά μέσα στον ρυθμικό θόρυβο της μηχανής, στα τριξίματα του σανιδώματος και στο βουητό του θαλάσσιου ανέμου, που καταβρέχει ξανά με άρμη το τζάμι του θαλάμου πλοηγήσεως.

Αριστείδης Αντονάς, Ο Τρικέφαλος, σελ. 117-118, εκδόσεις Στιγμή, 2001.

Αrtwork: Johann Fournier

 
Leave a comment

Posted by on 13/04/2017 in Αριστείδης Αντονάς, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ (ελληνική)