Τα παιδιά δεν είναι δίκαια, ένα παιδί κρατά στη μνήμη του όσα
έχει λάβει το σώμα της: ένα φιλί αποδιωγμένο με θυμό και μια
στιγμή που εκείνη με κλωτσά, ελαφρά μα σταθερά, κάτω από το
φουστάνι. Αργότερα, θυμάμαι αυτά που της έδωσα, όταν έτρεχα
με φόρα προς το σώμα της, και τις μεγάλες ζεστές αγκαλιές.
Το σώμα της είναι μια χορδή και είναι έτοιμο ν’ αποσυρθεί.
Μαλακό απ’ έξω, σουπιά και κόκαλα σουπιάς, από μέσα έχει
σπάσει, ένα ένα κοκαλάκι.
Αγγίζω τη μαμά με το μέτωπο και τα μάγουλα: η νευρώδης
ύπαρξή της, λεπτή και δυνατή. Η μητρότητα είναι αυταπόδεικτη
και άχρηστη, όπως τα πυροτεχνήματα, τα μπολ και οι λεπίδες,
στήθη δυσανάλογα μεγάλα για τόσο αδύνατο σώμα και μεγάλα
λευκά δόντια φτιαγμένα για πλατιά χαμόγελα. Το λεπτό σώμα
της μητέρας μου κυρτωμένο σαν ερωτηματικό, μια παράπλευρη
απώλεια. Μέσα της έχει σκόνη, στάχτη και χιονοθύελλα.
Χάνει κοκάλινα χτενάκια εκεί στις ρίζες των μαλλιών μου και
λέει: Πού άφησα τα δάχτυλά μου; Βάζει τα χέρια στο κεφάλι
μου, βάζει το κεφάλι της στα χέρια μου. Αυτό είναι, αυτό είναι.
Έτσι μυρίζει ένα κορίτσι που το φροντίζουν καλά οι νοσοκόμες.
Πίνακας: Leon de Smedt
Aπό την ανθολογία Βαλκάνιων ποιητών Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου, μτφρ.: Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιμέλεια ελληνικού κειμένου: Ιφιγένεια Σιαφάκα, εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 