Tου εξήγησα πως αισθανόμουνα σαν να μην υπήρχε τίποτα απ’ ό, τι έβλεπα, σαν να δημιουργούσα όλες τις καταστάσεις, και την παραμικρή ακόμα —την ατμόσφαιρα του γραφείου μου, αυτόν τον ίδιον, τα φύλλα, τη σκόνη πάνω στα φύλλα, τον άνεμο που τα φυσούσε, το δροσερό θρόισμα που έκαναν κι έφτανε, πνιχτό κάπως, μέχρι τ’ αυτιά μου— για να εξυπηρετώ δικά μου συμφέροντα. Θυμάμαι μάλιστα που τον είχα ρωτήσει αν έβλεπε κι αυτός τα ίδια πράγματα, που έβλεπα κι εγώ. Γέλια που κάναμε.
Περιττό να πω ότι τα ίδια αισθάνομαι και τώρα πως όλα τα τελευταία συμβάντα τα δημιούργησα εγώ, με τη φαντασία μου, για να πιστέψω πως αρκετά τιμωρήθηκε ο εαυτός μου. Αν συμβαίνει αυτό, τότε έχω να τραβήξω πολλά ακόμα. Γιατί θα πρέπει να φέρθηκα με επιείκεια στον εαυτό μου. Μόνο αν τον υπέβαλλα συνεχώς σε σωματικά μαρτύρια, που να τα αισθάνομαι και να τα βλέπω, εν ανάγκη μπροστά στον καθρέφτη, θα έπειθα τον εαυτό μου ότι πλήρωσα για τις πράξεις μου.
Αλλά τι λέω; Όλα είναι αληθινά —ευτυχώς ή δυστυχώς. Δεν ξέρω πια τι να διαλέξω— όλα όσα μου έχουν συμβεί τώρα τελευταία. Μ’ αυτά δεν πάω να παρηγορήσω τον εαυτό μου ούτε να δημιουργήσω άλλα μαρτύρια∙ απλώς έτσι είναι. Πώς ήταν δυνατό να δημιουργήσω εγώ όλες αυτές τις λεπτομέρειες; Θα έπρεπε να ήμουνα τρελλός. Αυτά που θ’ αντιγράψω απ’ το ημερολόγιό μου παρακάτω, για τον τελευταίο τσακωμό μου με τον συνταγματάρχη, θα δείξουν πως έχω δίκιο να μιλάω έτσι. Θα παραθέσω όλες τις λεπτομέρειες, όχι για τίποτ’ άλλο, αλλά για να πείσω τον εαυτό μου γι’ αυτά που έγραψα. Άλλωστε δεν έχω τίποτε πλέον να κρύψω. Είθε να μπορούσα να μιλήσω και πιο ανοιχτά ακόμα. Αυτός που θα βρει ποτέ αυτά τα χαρτιά ας κρίνει…
Nίκος Καχτίτσης, Ο εξώστης, σελ. 77-79, Εκδόσεις Στιγμή, 1988
Φωτό: Jerry Uelesmann
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 