Υπάρχουν δύο είδη ιστορίας – η ιστορία της πολιτικής και η ιστορία της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η μία είναι η ιστορία της βούλησης, η άλλη η ιστορία της νόησης. Ως εκ τούτου, η πρώτη εμπνέει πάντοτε ανησυχία, αν όχι τρόμο: απειλές, αγωνίες, απάτες και αποτρόπαιοι φόνοι, κατά κόρον. Αντίθετα, η άλλη είναι σε όλες της τις εκφάνσεις ιλαρή και αμέριμνη, όπως η απομονωμένη νόηση, ακόμα και όταν τυχόν αποτυπώνει λαθεμένες διαδρομές. Ο κύριος κλάδος της είναι η ιστορία της φιλοσοφίας. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι το θεμελιώδες μπάσο της, το οποίο συνηχεί ακόμα και στο άλλο ιστορικό είδος, όπου κατευθύνει επίσης τη σκέψη∙ αλλά αυτή είναι που κυβερνά τον κόσμο. Επομένως, εφόσον κατανοηθεί σωστά, η φιλοσοφία είναι κατά βάθος η πιο ισχυρή υλική δύναμη, έστω και αν έχει εξαιρετικά αργή δράση.
Arthur Schopenhauer, Περί ανάγνωσης και βιβλίων, Η τέχνη της αποχής από την ανάγνωση, σελ. 19-20, μτφρ.: Γιάννης Καλιφατίδης, Εκδόσεις Άγρα, Ο άτακτος λαγός, 10, Σειρά Β’.
Πίνακας: Armen Gasparian
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 