στη Νένη Τσανδήλα
Στον μοναδικό κήπο της γειτονιάς μου, αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, και της γύρω περιοχής, φύονται τρεις ροδιές, κοντούλες και ταπεινές κάτω από έλατα υψιπετή. Ο ιδιοκτήτης, προσπαθώντας, φαίνεται, να δαμάσει τα κλαριά τους, τις είχε δέσει με κάτι εύκαμπτα ελαστικά, που θυμίζουν τις σύγχρονες χειροπέδες, σ’ εμένα όμως θυμίζουν τα λάστιχα που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να κάνουν κότσο τα μαλλιά τους. Αυτό συνειρμικά μ’ οδήγησε να βαφτίσω τα άγρια, τον χειμώνα, κλαριά της ροδιάς μαλλιά της Περσεφόνης, πως είναι ό,τι απέμεινε έξω από τη γη τη στιγμή που το άρμα του Πλούτωνα είχε βουτήξει για τον κάτω κόσμο, κι όταν την άνοιξη φουντώσουν πάλι, και λάμπουν στολισμένα τα κλαριά με φύλλα, καρπούς και άνθη, να, τώρα, όλο λέω θα βγει απάνω η θεά μ’ ορμή να πάει να σμίξει με τη μάνα της. Έτσι δελέασε ο Πλούτωνας την Περσεφόνη, προσφέροντάς της αυτόν τον νήδυμο καρπό. Ο λαός λέει πως το ρόδι φέρνει τύχη, γι’ αυτό σπάνε ρόδια στα κατώφλια των σπιτιών, ενώ φαντασίες πιο καρπερές είδαν στο σπάσιμο του ροδιού άστρων ξεχείλισμα.
Το ρόδι όμως είναι και αγαπημένο έδεσμα του κότσυφα και πολλές φορές έχω δει κάποιον, αφού πρώτα παραμερίσει τα πεσμένα στο χώμα φύλλα κι αφού χοροπηδήσει πάνω του, κι αρπάξει έπειτα κανένα σκουλήκι, να ρίχνεται κατόπιν στη ροδιά. Όμως τον χειμώνα τα ρόδια που τρυγάει είναι μαύρα, σκέτο κατράμι. Ένας παλιός μύθος λέει πως το κοτσύφι που θα φάει ρόδι πεθαίνει. Η ροδιά βαστάει τα μαύρα ρόδια ακόμη κι όταν βαΐζουν απ’ τα νέα ρόδια τα κλαριά της, σαν τη μάνα που δεν λέει ν’ απορρίξει από την αγκαλιά της το πεθαμένο της παιδί βαστάει κάποια απ’ τα παλιά, και το κοτσύφι αυτά τρυγάει τον χειμώνα. Ίσως αυτών των ροδιών τα σπυριά πιο γλυκά να είναι, σαν το τραγούδι του, ίσως μέσα τους να ’χουν την αγάπη και τον καημό, να του σκοτείνιασε αυτός τα πούπουλα, τη μύτη του να κέρωσε, και μέλωσε η αγάπη το τραγούδι. Είναι το ρόδι, λες, που μιλάει μέσα απ’ το λαρύγγι του κότσυφα, λέει για τον καημό του Πλούτωνα, τον πόνο και την αγάπη μάνας και κόρης, είναι του δέντρου η φωνή• χαμένα μες στα πλουμιστά κλαριά είναι τα κοτσύφια την άνοιξη, του χειμώνα τα ρόδια μαύρα σιωπηλά μπαλσαμωμένα κοτσύφια το δείλι.
Ηλίας Α. Παπαμόσχος, Κοτσύφι από τη συλλογή διηγημάτων Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες, Εκδόσεις Κίχλη, 2015
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 