.
ο ποιητης ξυπναει συχνα
με την ανασα του παλευοντας
Ερχεται και χτυπαει στα ρουθουνια του
η αγρια οσμη από τις αλυκές
με αυτό το ροζ το αποκοσμο
οι παλιοι το ξεραν
οι αλυκές
πως είναι κρούστες στις ρωγμες της κολασης
εκει που η μεμβρανη της ψυχης
λεπτυνε πολύ
κι ο κατω κοσμος συναντησε τον πανω
Πίνακας: Αtsushi Suwa
Απ΄ τις ραγισματιες του τοιχου
σε βλεπω μεσα στο μπουντρουμι σου
να ξεφυσας έναν τυφωνα θυμο
Ηρωας υπο ορους
Υπο αιρεση
Δογματικος, Ισχυρογνωμων, Νομοθετης.
Ολες οι αξιες σου αποστραμμενες απ΄τον Κοσμο.
Ολη σου η ψυχη μια μηχανη ενδοσκοπησης.
Γρηγορα κλεινω τις μικρες ραγισματιες
Με σβωλους απ΄ τη λασπη μου
Γρηγορα και πιο γρηγορα.
Και μια ματια σου αν με πετυχαινε
Κατακαρδα
Θα με αποσβολωνε
Θα με εκανε κομματι του εντος σου
Και μια ματια θα με φυλακιζε στο απανθρωπο
των αυστηρων σου ιδεων.
Στο σκληρο παραδεισενιο κηπο
Οπου τα λαθη μενουν ασυγχωρητα
Μαρία Μαργαρίτη
Πίνακας: Juan Gatti
Πρωτα τη σκοτωσε.
Με μια βαθια μαχαιριά.
Επειτα την αγαπησε. Βαθια.
Ηταν νεκρη και στολισμενη μεσα του.
Και δικαιωμενη.
Αρα ομορφη.
Αναμνηση πια.
Αρα ακινδυνη.
Εμ, βεβαια.
Τα πτωματα κι οι αναμνησεις είναι πιο τρυφερα απ’ τους ανθρωπους.
Δεν διαμαρτυρονται.
Δεν αντιμιλουν.
Δεν εχουν ηλιθιες απαιτησεις.
Δεν σου χαλανε τη σειρα.
Διπλωνουν στα δυο και δεν πιανουν πολύ χωρο.
Α, ναι! και οι «εξ α π ο σ τ α σ ε ω ς» αγαπες
Αλλα πανω απ’ όλα οι ανεκπληρωτοι ερωτες.
Αυτοι κι αν είναι μεγα κελεπουρι!
Χαριζουν ένα αισθημα γλυκο
της παραλιγο πληροτητας
στην ματαιωμενη στην ανεκπληρωτη
στην «παραλιγο ζωη»
Φωτογραφία: Peter Kemp
.
.
Η ΣΥΝΤΑ-ΓΗ γυριζει (ΙΙ)
O Souperman δεν είναι κρετινος
Να σωζει αιωνια ξανθες
Με προεμμηνορροϊκό συνδρομο
Και τσιχλοφουσκα εκει που η σαμπρελα χανει αερααααααα(χ)
Εκανε μαθηματα διαλογισμου
Στην αλχημεια του Κοελιο
Και τωρα ξερει πως το συμπαν
Δεν δινει δεκαρα
Αλλα η «τυχη» είναι ενας ακομη τροπος
Ενας ακομη Θεος
Για να προβαλουν πανω του οι ανθρωποι την αφανερωτη —ακομη και στους ιδιους—
τη βαθια επιθυμια τους.
Αυτή που οριζει τη μοιρα τους.
Ετσι ο Souper εγινε απλος
κι εμεις;
καπως καλυτερα — μα τον Θεό…
Μαρία Μαργαρίτη
Πίνακας: Igor Morski
Περα από κατι
Αστειες πια εξιδανικευσεις
–γιατι μετα από μια ηλικια
η αφελεια είναι σκετη μαλακια–
όχι, δεν είναι που δεν ειχε μονιμες σχεσεις.
Ειχε εκεινο το κοριτσι, πενηνταρα μεν,
κουκλα δε!
Με τα μεγαλα βυζια.
Σιλικονη-ξεσιλικονη
Κουκλα!
Κοκκαλιαρα ψηλη και με χειλη σαρκωδη
Ουτε σου –ξου-μου
Ουτε τιποτε
Ναι. Toν ισοπεδωνε ενιοτε με τη βλακεια της.
Αλλα ας ειμαστε κομματακι τιμιοι, και πολύ του επεφτε.
Πολύ πιο αυθεντικη από εκεινον. Και κυριως. Διαθεσιμη.
Δεχοταν ολη την ηλιθια του υποτιμηση.
Κι όχι από βλακεια. Απο ανωτεροτητα.
Από μια ελαφραδα και καλοσυνη.
Και την αυτιστικη του ειρωνεια.
Επειδη διαβασε δυο βιβλια, για κακη μας τυχη,
Περνουσε για «φαλλος» στην πιατσα, μα κυριως στην φαντασια του
Εκεινη;
Ακουγε Ρεμο και Θεoδωριδου.
Ναι, Λαϊκη κοπελα. Που εκανε σχεδια για ταξιδια και μποτοξ.
Ο,τι μπορει να υποτιμαει
Μπορει και να το ανεχεται.
Ειχε μηπως ποτε για τοσα χρονια μπες βγες άλλη γυναικα μονιμα στα σεντονια του;
Ποια αλλη τον ανεχτηκε;
Ασχετα που εφευγε ταχα μου πρωτος;
Μηπως θα τον κραταγε καμια;
Εκεινο το λαϊκο κοριτσι που εκραζε μεσα του
Όταν «κουνιοταν» στις «διανοουμενες» φιλες του…
Ισως αυτή να μην τον αγαπησε μοναχα απo βολεμα
ή από σκετη φτηνη υστερια…
Φτηνη σαν το χυμα αρωμα που αγοραζε τρια ευρω με το κιλο στην αγορα.
Πίνακας: Nikolay Stoev
Mistério de Afrodite
«Από τα άνθη της πορτοκαλιάς μόνο το ένα στα δέκα γίνεται πορτοκάλι. Ποίηση είναι οι εννέα μικροί αυτοί θάνατοι».
Xλόη Κουτσουμπέλη
Λατινικά Ποιήματα
Στροβιλίστηκαν και πύρωσαν στον έρωτα.
Ναρκωμένη ακόμη απ’ τα φιλιά του
νόμισε πως έβρεχε έξω, αλλά εκείνος την πρόλαβε:
«Δεν είναι βροχή παρά οι κρότοι απ’ τα ξερόκλαδα
που καίει ο κηπουρός στον κήπο».
Ντύθηκαν, και αφού της έβαλε κάτι να πιεί,
άνοιξε και της διάβασε ποίηση του Οράτιου
απ’ το πρωτότυπο.
Της διάβασε γαμήλιους ύμνους.
Ιδιόρρυθμοι λαρυγγισμοί και φθόγγοι
και χυμώδεις λέξεις των λατινικών.
Μετά τον έρωτα τελείωσαν με στίχους.
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Από τη συλλογή «Θείο κορμί» Διαγώνιος 1994
.
«Με το λυκοφως το εσπερινο
Ακουσαμε ξεμακρες τις ορδες των νηπιων
Που προφεραν τις πρωτες λεξεις
Συλλαβες από ένα επος Πρωτοφατο»
Μαρία Μαργαρίτη
.
.
«Με μια Μέδουσα στην πρύmνη Που πenθη fωσφόrιζε στα λέπια των ψαριών την ώρα που enας μικρός και αγαθός Περσέας αγνάντευε μαστουρωμένος επιείκεια Στην kουπαστή της ιερής μετάlηψης».
Canto Del Cigno
«Δεν χρειαζόταν να ψαλιδίσεις αρχαία μηνύματα
συνδαιτυμόνα της γραφής, για να δειπνήσουμε με μονοκονδυλιές».
Στέλλα Δούμου
.
.
.
Την κοιταξε στα ματια
και βουρκωσε:
«Σε λατρευω», της ειπε.
Κι αυτή ελαμψε.
Μετα της έφτιαξε
ενα βαθρο
από ελεφαντοστό.
Με φυλλα χρυσου
στα ωραια της ποδια
τα λευκα σαν πορσελανη.
Και την εβαλε να ζει εκει πανω
ψηλα
μονη κι ερημη
κι αυτή μαραζωνε
μα δεν αλλαζε σταση
δεν εχανε την ποζα της
την αψογη
μονο την ψυχη της εχανε.
Στη νεα σεληνη
της αναβε στα ποδια
θυμιαματα
και θυσιαζε μικρα παραδεισια πτηνα
με προσευχες και ψαλμους
Απαραμιλλους.
Περασαν τα χρονια.
Μια Δευτέρα
ενα δακρυ κυλησε
απ’ το αγαλμα της
τρεμοπαιξαν τα χειλη.
«μα ειχες πει με λατρευες», του ειπε
«αληθεια είναι» , απαντησε αυτος.
» Σε λατρευω δεν σημαινει σ’ αγαπω
σημαινει σε φοβαμαι και σε ακινητοποιω».
Πίνακας: Henry Wanton Jones
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 