RSS

Category Archives: Βασίλης Λαλιώτης

Βασίλης Λαλιώτης, Γαλάζια περίοδος

.

Οι άγγελοι εν τω μεταξύ ανεβάζουνε

ψυχές αθώων πιασμένες απ’ τους ώμους

μες σε γαλάζια φλόγα οξυγονοκόλλησης

και κάποτε με δάκρυα φίλων που σηκώνουν

νεκρούς αγαπημένους στον καθρέφτη τους.

Ενώ ποιητής είναι και συνεχίζει εκείνος που οι λέξεις του

αληθεύουν στο γαλάζιο της μάντρας των θυμάτων.

Βασίλης Λαλιώτης, από τη συλλογή Γαλάζια περίοδος, Ενδυμίων 2021

Πίνακας: Αndrew Wyeth

.

.

 

Βασίλης Λαλιώτης, Άρθρα

.

Λείπει ο θεός και κανείς

δεν μπορεί να ’ναι ο εαυτός του

Πιο αυθεντικός περνιέται ο πιο μίμος

π.χ. ο Δον Κιχώτης ένας ψωνισμένος

από διαβάσματα φτηνής λογοτεχνίας

πάνω στην τύφλα του κάθε ρομαντικού

που τον υψώνει γιατί δεν το βλέπει…

Μοντέρνο είναι αυτό που ψάχνει τάξη

και γεννάει ακατάπαυστα το χάος

κι αυτό το χάος είναι που καλεί τον ποιητή

Πάσχουμε από εγώ, μας είναι δηλητήριο

κι όλοι φωνάζουν πως μας λείπει κι άλλο.

Το εγώ του ποιητή είναι κενό αλλιώς δεν είναι

Ένα άδειο πρώτο πρόσωπο του ρήματος

του αναγνώστη κατά την αφέλειά του

και του ποιητή κατά τη λύπη της ακατανοησίας του

Μη με διαβάζετε αν δεν κάνατε τον κόπο σας

να αποσβέσετε τα βιογραφικά μου, να πείτε

όπως ο Χάιντεγκερ για τον Αριστοτέλη, γεννήθηκε

εργάζεται και θα πεθάνει, χωρίς να παραδώσει

κάτι που να μην είναι στο αμίλητο κοινόν

και στην προσπάθεια να γνωρίσετε αυτόν

να είστε θύματα που γνώρισαν τον εαυτό τους.

Βασίλης Λαλιώτης, Άρθρα, από την ποιητική συλλογή Βορειοδυτικό πέρασμα, Ενδυμίων 2020

Πίνακας: Abraham Manievich

 

Tags:

Βασίλης Λαλιώτης, Επίσκεψη

.

Στο άνοιγμα της πόρτας ένα νεκρό πουλί

η σκόνη στο διάδρομο κράτησε τα βήματα

το πειθαρχείο άδειο μόνο μια καρέκλα

θυμάται και την ονομάζω καρέκλα των κραυγών

Όλα τα απαγορεύεται στους τοίχους το πτύειν

το βλασφημείν, το φανασκείν και αποκάτω

το φασίστες, το λευτεριά, το άι γαμήσου

με γραφές άτσαλες σε στρώματα εποχών

ένα ποντίκι στο βάθος έτρωγε χαρτί

από μια εικόνα του μεγάλου κυβερνήτη

και ψηλά σαπίζουν οι σωλήνες του νερού

κι οι τοίχοι με ωραίους πίνακες αφηρημένης τέχνης

με μόνο τους ζωγράφο τη φθορά

Απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα ο κήπος

κι ακόμα μια φορά η προσευχή κι ο ύμνος

η σημαία κουρέλι ανάμεσα σε αναγνωστικά

Εδώ αποφάσισες να γίνεις ποιητής

κι εδώ είν’ ο τόπος της απόφασής σου.

Βασίλης Λαλιώτης, Επίσκεψη, από την ποιητική συλλογή Βορειοδυτικό πέρασμα, Ενδυμίων, 2020

Πίνακας: Andrew Wyeth

 

Βασίλης Λαλιώτης, Γαλάζια περίοδος

.

Καθισμένος στη λεκάνη της τουαλέτας μου

το διακοσίων ετών κατόρθωμα του νεοέλληνα

με τα τιμωρημένα βιβλία των ποιητών

στο τραπεζάκι απέναντι βλέπω

ένα ποτάμι γαλανό και περιμένω

να κατεβάσει τα κομμένα κεφάλια των εχθρών

γιατί εχθρούς δεν έχω μα με έχουνε αυτοί

που αντιστέκομαι σ’ αυτό που κιόλας

και όχι μια φορά τους σύντριψε.

Βασίλης Λαλιώτης, από τη συλλογή Γαλάζια περίοδος, Ενδυμίων 2021

Photo: Henri Cartier Bresson

 

Βασίλης Λαλιώτης, Ξέφωτο

.

Έκοψε ξύλα έφερε νερό

έμεινε μόνος με τι λέξεις

κι ένα ελάφι έκανε θάρρος

την πείνα του και κοίταζε.

Τα δέντρα έχουν ονόματα

που λέει το τσεκούρι που τα κόβει

και το χιόνι είναι βιβλίο περασμάτων

για όποιον ξέρει την αλφαβήτα του.

Θα νυχτώσει πάλι λοξά

κι αυτός που έρχεται θα κρυώνει.

Βασίλης Λαλιώτης, Ξέφωτο, από την ποιητική συλλογή Βορειοδυτικό πέρασμα, Ενδυμίων 2020

Πίνακας: Gustave Loiseau

 

Βασίλης Λαλιώτης, Γαλάζια περίοδος

.

Τους λέω ανθρώπους της γαλάζιας περιόδου

γιατί είναι έξω από το ποίημα

και υποφέρουν καθημερινά και περισσότερο

απ’ όσο ισχυρίστηκε ποτέ του ποιητής

γι’ αυτό του κάνουν χάρη όταν δανείζονται τα λόγια του

να φτιάξουνε κάτι κοινό απ’ το αμίλητό τους.

Τρίτον από της αληθείας του πόνου είναι η ποίηση

τρίτον κι απ’ της αγάπης που δεν έχει αγαπήσει

και στάζει ο χρόνος σαν καυτό μολύβι πάνω της.

Αυτός που αγόραζε τα βότανά του από τον Δάντη

δεν έμαθε ποτέ ποιον κύκλο της Κολάσεως

χρηματοδότησε για να γραφτεί. Κι έπειτα θα πρέπει

και να πεις ευχαριστώ που η ζωή σε αξίωσε

να ζήσεις τα σκληρά αυτών που αγάπησες βιογραφίες

και όχι σαν τον δημοσιογράφο στα σκατά της μέρας

που ονειρεύεται να πάει με πληρωμένα έξοδα

σε μια γαλάζια παραλία για να διαβάσει, λέει, Προυστ.

Βασίλης Λαλιώτης, από τη συλλογή Γαλάζια περίοδος, Ενδυμίων 2021

Αrtwork: Daria Petrilli

 

Βασίλης Λαλιώτης, Γαλάζια περίοδος

.

Βγήκα ν’ αγαπήσω εκεί που είναι οι άλλοι

αυτοί που έχουν θέλω δικά τους και τα όχι

ακούγονται πυροβολισμοί μιας ηλικίας ανελέητης

κι έχανα έχανα όπως όλοι οι μελλοντικοί κερδισμένοι

Μα και στη μεγάλη άρνηση φύσαγε ένα αεράκι

που έφερνε άρωμα ανθών πορτοκαλιάς

εκείνου του κήπου που ήθελε στον κόσμο να υπάρξει

γιατί αυτός ήταν το δίκαιο και η μεγάλη εκδίκηση

η γαλάζια εκδίκηση όλων των κήπων

που αφήνει τις χαμένες γάτες των ερώτων

κρυφά σημεία κάποιων από τις γωνίες του

οι μικροί λάρητες που λατρεύει ο κηποφύλακας

κι αυτό ως τη μέρα που ήρθε εκείνη σκοτεινιάζοντας

με μια αγκαλιά από κλαριά ροδαμισμένα μες στα χέρια

κι έγιναν όλα των γυναικών τα ονόματα ασπρόμαυρα

με σχήματα πεσμένα από ψηλά προορισμένα

να πάρουν σάρκα και οστά και ηρεμία γαλάζιου

να φύγουν απ’ τη γλώσσα και τον άμμο στα γρανάζια της

να γίνουν ένα κάτω από το φως μάτια με μάτια…

Βασίλης Λαλιώτης, από τη συλλογή Γαλάζια περίοδος, Ενδυμίων 2021

Πίνακας: George Braque

 
Image

Bασίλης Λαλιώτης, Ο Φύλακας του Αγαμέμνονα και Τελικό Ποίημα (e-περιοδικό Ποιείν)

Bασίλης Λαλιώτης, Ο Φύλακας του Αγαμέμνονα και Τελικό Ποίημα (e-περιοδικό Ποιείν)

http://www.poiein.gr/archives/24507

Ο Φύλακας του Αγαμέμνονα

Σκυλίσια νύχτα κι αυτό το στρώμα δροσισμένο από φυγή ονείρων
κουράστηκα να περιμένω
παιδί ήμουνα κι ο χρόνος με ροκανίζει ανελέητα
μόνος μου άθλος μισός αιώνας κλεμμένος
του θανάτου στρατιώτης κι η μισή κυβέρνηση αστράτευτη
εκεί που γέμισε ο τόπος κλέφτες,
και πού στ’ αλήθεια ήταν κρυμμένο όλο αυτό το ερπετό
με βουλιμία ως εμετού καλλιεργημένη από πολιτικούς ηγέτες
και δημοσιογράφους, γουρούνια σπρώχνονται
γύρω από πεταμένα εκμαυλισμού χαρτονομίσματα,
το διπλανό ανθρωπάκι ανεβασμένο στα ικριώματα της εξουσίας
με μια νάυλον ψυχή σημαία, βαρέθηκα
πια να τους βλέπω εκπεσόντες των ποιητών τους
κραυγάζοντα λαρύγγια δικαιωμάτων χωρίς όριο
και να γυρίζουν κύκλους γύρω μου τ’ αστέρια
δυο τρωικούς πολέμους κράτησε το φαγοπότι
αποφοράς σπρωγμένων για τα ψίχουλα, ναι,
κι αυτό το βόδι να μου πατάει τη γλώσσα όσο
φιμώνοντας το σκυλολόι των δημοσιών ρητόρων
το εξ αρχής και παλαιόθεν ύβρης επακόλουθο
επίγραμμα ντροπή για την Ελλάδα άλλη μια φορά
να πω απλά: τα αφεντικά μου έπαιξαν και τώρα
είμαι εγώ που χάνω και πρέπει να πληρώσω.


*

Dorothea Lange Lange

*

.Τελικό Ποίημα

Ελλάδα μη γαμήσω το στοματικό σου στάδιο
φαγητό λόγια ξερατό και ποιήματα εκεί που
όλα καλούνε το καλάσνικωφ να κελαηδήσει
για να μας βγάλει απ’ την κατάρα της γραφής
με τη σοφία που η Μαρία λέει όταν της δείχνουν
τα ωραία γραφτά των παιδιών: Δώσαμε δώσαμε.
Δεν θέλω ποιήματα, δεν θ’ αφήσω ούτε λέξη να
έχουν τα παιδιά μου εμπόδιο στο μέλλον τους
παρά μονάχα έναν απλό κανόνα όπου η λέξη
θα έχει την αξία της δέσμευσης ή αλλιώς σιωπή
μακριά από τα στόματα, στα χέρια, στο κορμί
χέρια και πλάτη έχει ανάγκη το μέλλον του κόσμου
όχι αυτά τα γαμημένα λόγια μου τ΄ ανήμπορα
να δώσουν μια προοπτική αξιοπρέπειας στα ερχόμενα.
Μη με διαβάζετε λοιπόν, δεν έλειψαν τα λόγια
φύγετε από δω, μακριά, όχι με φαγητό και λόγια
ξερατά και ποιήματα, μα ένα ελάχιστο της πράξης
που επιτέλους στη ζωή αληθινά να τ’ ανασταίνει.
Ένας κατάδικος υπήρξα λέξεων προς ποιήματα
γι’ αυτό ζητάω από το μέλλον σας συγγνώμη.

 

Photos: Daria Pitak, Dorothea Lange

http://kadosanakyklosis.wordpress.com/2013/11/24/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82/

 

Tags: