RSS

Category Archives: Aλέξανδρος Αραμπατζής

Αλέξανδρος Αραμπατζής, Περιμένοντας τον Γκοντό

Ο Γκοντό ξυρίσθηκε, πλύθηκε, χτενίσθηκε
Για πού το ’βαλες πάλι; ρώτησε η γυναίκα του
Με περιμένουν –είπε– κάτι παλιόφιλοι
Φαντάζομαι τι κουμάσια είναι κι αυτοί
σαν κι ελόγου σου – είπε με περιφρόνηση η γυναίκα του
Πάνω που πήγε ο Γκοντό ν’ ανοίξει την πόρτα
τη βρήκε κλειδωμένη
Τι συμβαίνει; ρώτησε απορημένος τη γυναίκα του
Τι βιάζεσαι, είπε αυτή, άσε κι εσύ επιτέλους
κάποιον να σε περιμένει
Μα, αγάπη μου, πιο μπροστά έχω κι ένα ραντεβού
με τον Μπέκετ – είπε απελπισμένα ο Γκοντό
Σιγά τα μούτρο
Άσ’ τον κι αυτόν, τον γεροπαράξενο μπεκρή, να περιμένει!

Artwork: Jane Long

Aλέξανδρος Αραμπατζής, Αναρτώμεν μετά παρρησίας…

13 Aug

Αχ, τα πιο ωραία τρυφηλά όνειρα της κρίσης τα έζησα παρέα με γλάρους στις δαντελωτές παραλίες του Παληού. Δέχθηκα τη θαλασσινή αύρα καταπρόσωπο γράφοντας πάνω της στίχους από την παντέρημη μοναξιά των ναυαγισμένων μου ερώτων. Και έγδαρα τα σώψυχά μου στους φαγωμένους βράχους που μου ψιθύριζαν με περισσή αιδημοσύνη τα μυστικά της αιώνιας παρακαταθήκης των μυστικών της ύλης. Ξεκίνησα να τραγουδώ την ομορφιά του αλατιού που έσκαγε αμήχανα στην πριγκιπική ψυχή μου και κατευόδωσα το αυγουστιάτικο φεγγάρι μ’ έναν στρόβιλο από σιβυλλικές φωταψίες. Όρισα με δέος τα όρια της μοναξιάς μου στο υπέδαφος της λυπημένης άμμου, που οι ραγισμένοι κόκκοι της αντανακλούν μέσα μου το μυστήριο της τριβής της μοίρας με τον χρόνο. Κι όταν θέλησα να ταξιδέψω μακριά δεν πήρα τραίνο ούτε καράβι αλλά ταξίδεψα στην πανδαισία του Παντός με τη σκέψη μου μόνο, αγκυροβολώντας τελικά στο τελευταίο λιμάνι του κόσμου, που δεν είναι άλλο από τη γωνιά που αυτοκτόνησαν όλα τα όνειρά μου. Σ΄αυτήν τη γωνιά θα υποδεχθώ μόνον εκείνους που θα θελήσουν να μοιραστούμε μαζί τις μυστικές διαθήκες του Χώρου και του Χρόνου.