Το περίγραμμα του σπιτιού είναι γνώριμο. Τα παράθυρα παραμένουν σκοτεινιασμένα και μισόκλειστα. Μοιάζουν με στόματα σε μορφασμούς απορίας ή αποσιώπησης. Προσπαθώ να θυμηθώ τα γυναικεία πρόσωπα που πλησίαζαν στην άκρη της κουρτίνας ή έτειναν βιαστικά τα χέρια για να κυρτώσουν τα ξύλινα γραμμωτά φύλλα. Το γείσο έχει γεμίσει φωλιές σπουργιτιών που κουρνιάζουν φτερουγίζοντας νευρικά. Είναι έξαψη στ’ απόγειο κι αλλόκοτη υπενθύμιση της ζωής. Φαίνεται ετοιμόρροπο παρότι τα γροθάρια είναι ολόισια ανεβαίνοντας στις τέσσερις ψηλές κόγχες. Μια καφετιά υφή παλαιότητας διασχίζει αδιόρατη την επιφάνεια του σοβά. Το μαρμάρινο θύρωμα έχει σκαλισμένον έναν σταυρό και τα αρχικά Β-Γ-Ρ, ενώ ακίνητες κρέμονται ακόμη οι λιγοστές ίνες από μαύρο ύφασμα. Ανοίγω την πόρτα, κοιτάζω μέσα: δεν υπάρχει πια το πάτωμα, αλλ’ αιωρούνται όμορφα το μεγάλο κρεβάτι, ο γιούκος, το σανιδένιο τραπέζι με στεγνή την κανάτα κι ένα ποτήρι κρασιού.
Τρέχω έξω. Την ηρεμία του αυλόγυρου διαπερνάει ένα συνεχόμενο μουρμούρισμα. Η φωνή της γιαγιάς! Την αφουγκράζομαι ξαφνιασμένος. Διακρίνω μόνον τα καστανά μακριά μαλλιά της και το νεαρό σώμα ενός στρατιώτη που το αγκαλιάζει ευλαβικά. Αποφεύγω να γυρίσω το βλέμμα προς τ’ ακίνητα γαλανά μάτια του. (Οι νεκροί δεν κοιτάζονται ποτέ μεταξύ τους). Η καρυδιά έχει μεγαλώσει, κοντεύει να γκρεμίσει το πλατύσκαλο. Το θρόισμα ανάμεσα στα κλαδιά ακούγεται σιγαλό και ρυθμικό.
Το παρόν κείμενο προδημοσιεύεται και προέρχεται από την εν προόδω συλλογή διηγημάτων με τίτλο « Αλλόκοτες ιστορίες ».
©Βασίλης Ρούβαλης
Φωτό: Dick Arentz
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 