Η Βιβή είναι. Η Μελίνα όχι, τουλάχιστον ακόμα. Θα μπορούσες να πεις, όχι τόσο, και πάλι μέσα θα ήσουν. Ίσως και ακόμα πιο μέσα. Η Μελίνα νιώθει έτσι μόνο όταν είναι με τη Βιβή, ενώ η τελευταία μάλλον νιώθει έτσι πάντα, ή πολύ πιο συχνά εν πάση περιπτώσει. Ναι, η Βιβή τής το έχει εξομολογηθεί ότι έχει στο παρελθόν νιώσει έτσι και γι’ άλλες κοπέλες και γυναίκες. Σχεδόν μόνο έτσι. Η Βιβή έχει αυτό το περίεργο, πώς να το πεις; Ερμαφρόδιτο; Υβριδικό, προτιμάει να το αποκαλεί από μέσα της η Μελίνα.
Κατ’ αρχάς, εδώ και περίπου δύο χρόνια, είναι συμφοιτήτριες στην Αγγλική Φιλολογία στην Αθήνα. Και μπορεί να έκαναν καλή παρέα σχεδόν εξαρχής, το τελευταίο εξάμηνο όμως έγιναν αυτοκόλλητες. Τώρα πια η Βιβή καλύπτει μια αχανή έκταση στη ζωή της Μελίνας. Η Βιβή είναι το κυρίως πιάτο όχι απλώς της φοιτητικής, αλλά και της υπόλοιπης ζωής της, και μόνο κάτι ψίχουλα περισσεύουν για τη σχολή και για τους γονείς ή τον αδελφό της.
Η Βιβή είναι το παν για τη Μελίνα ώρες ώρες. Τις πιο πολλές, εδώ που τα λέμε. Τρομερή ανάσα ζωής, απόλυτη φιλία, αδελφή ψυχή, ώμος για ν’ ακουμπήσεις, σάρκα για να ποθήσεις. Είναι κάτι σαν γκόμενος, αλλά όχι μόνο, όχι απλώς, είναι κάτι κατά πολύ μεγαλύτερο. Γιατί η ερωτική ένωση με μια εκπρόσωπο του φύλου σου δεν είναι ένα απλό άθροισμα αρσενικού-θηλυκού. Δεν ισχυροποιεί μόνο τη θηλυκή πλευρά μέσα σου, αλλά και την πολλαπλασιάζει.
Bαγγέλης Ραπτόπουλος, Λεσβία, Εκδόσεις Κέδρος, 2016
Πίνακας: Naomi Okubo
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 