Στην αίθουσα με τις μεγάλες αποστάσεις κατανόησης
Κάτω ακριβώς από τις κυλιόμενες σκάλες
Που οδηγούσαν στα οκλαδόν σημεία των εικόνων
–οι λαμπτήρες καταύγαζαν τον αιθέρα χωρίς παρεξηγήσεις
και όλα διατηρούνταν καρφωμένα σε κατάσταση προοπτικής–
Εκεί ακριβώς
Οι ανοιχτοχέρηδες της κυριολεξίας
Ονειρεύονταν συχνά το ρήμα φαντάζομαι
Να σκάζει σαν άστρο μέσα απ’ τα βλέφαρά τους
Και κάποτε συνέβη να σπάσει ο κώδωνας των περίκλειστων ματιών
Και να βρεθούν σύψυχοι μ’ ένα μπαστούνι στο χέρι
Να αναμοχλεύουν το υγρό χώμα των λέξεων μην τυχόν πήξει
Και ξαναγίνε η φρουτιέρα
Φρουτιέρα
Κι όχι ένας Κήπος που στίλβει φωτόνια
Έτοιμα να τα καταπιείς ολόγιομα και να κελαηδήσεις.
Στέλλα Δούμου, Εκατό χιλιάδες μακριά, από τη συλλογή το Άλογο που έγραφε, εκδόσεις Σμίλη, 2020
Εις το εύοσμον μπαλκόνιον η θεία η Αμερσούδα απλώνει μετά μουσικής τα λευκά της είδη τα οποία σπαρταρούν στο ευχάριστο εωθινό αεράκι. Γείτων τις διάβαζε απορροφημένος, εις τον απέναντι προμαχώνα, ώσπου χτύπησε την ακοή του το πλατάγιασμα των αεριζομένων ρούχων. Έστρεψε το βλέμμα, απόμεινε λίγο ενεός και κατόπιν έβαλε τις φωνές.
─ Τι κάνετε εκεί, αγαπητή ;
─ Τι κάνω εδώ, αγαπητέ; κελάηδησε η θεία με θαυμαστή αμεριμνησία.
─ Πώς αποτολμάτε να απλώνετε αυτά τα βρακιά σε κοινή θέα;
─ Δεν αντελήφθην, αγαπητέ. Τι έχουν αι κυλόται μου; Αι σφεντόναι που απλώνει η κυρία σας είναι καλύτεραι;
─ Μα ακριβώς! Τα βρακιά σας είναι σαν σημαίες που μπορούν να σκεπάσουν ένα ολόκληρο τάγμα νεοσυλλέκτων.
─ Και γιατί νεοσυλλέκτων παρακαλώ; απόρησε η θεία
─ Και Βετεράνων, ΜΑΖΙ, θα μπορούσαν, μα δεν είναι αυτό το θέμα μας! ─ Και ποιο είναι το θέμα μας, αγαπητέ ; Δεν σας εννοώ.
─ Μα είναι ένα ενοχλητικό θέαμα, κυρία μου, δεν το αντιλαμβάνεσθε; Να κάθομαι εδώ αμέριμνος , να πίνω τον καφέ μου διαβάζοντας και αίφνης να καλύπτεται το οπτικό μου πεδίο απ’ το πεδίο των καλυμμάτων των οπισθίων σας; Τα οποία , επιπλέον, όταν ανεμίζουν προς το μέρος μου, νομίζω πως έρχεται το τέλος μου!
─ Αγαπητέ μου, θρασομανάτε ανεπίτρεπτα και θα σας πω μόνον τούτο: Στις λευκές ωσάν περιστέρες κυλότες μου, εδρεύει η παλόμα μπλάνκα της τιμής μου, θρασύτατε! Ακούτε, το τονίζω, Μ-π-λ-ά-ν-κ-α!
─ Το ότι η τιμή σας παρέμεινε μπλάνκα ως τα τώρα δεν περιποιεί τιμή για σας, κυρία μου, ανέκραξε καγχάζοντας ο γείτονας. Αντιθέτως, σας απέκλεισε από τον κατάλογο των ευτυχισμένων γυναικών.
─ Το πεδίον της τιμής μου, αγαπητέ, ουδέποτε υπήρξε κυτίον παραπόνων να αφήνει ο πάσα εις το κοντό του ή το μακρύ του, κατά κυριολεξίαν! Στο πεδίον τούτο έπεσαν πολλοί ένδοξοι και αλήστου μνήμης άνδρες, προκειμένου να το κατακτήσουν, μα ουδείς το κατάφερε, ούτε καν ο Ερνέστος Δρολάπης, όστις υπήρξε τιμημένος με το μετάλλιον του Χελιού.
─ Το μετάλλιο του Χελιού; Τι μετάλλιο Χελιού είναι αυτό; Δεν το έχω ξανακούσει. Και επιπλέον, ποιος είναι αυτός ο Ερνέστος Δρολάπης, δηλαδή, που θα έπρεπε να συγκινηθώ;
─ Είστε αδαής, αγαπητέ, επί πολλών θεμάτων, αυτό δα το έχω παρατηρήσει προ πολλού, το πόσον αδαής είστε. Και ουχί μόνον αδαής, μα και κορνοφόρος, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Ο Ερνέστος Δρολάπης, ανόητε, υπήρξε Ανώτατος Τελετάρχης της Αυλής και εμπνευστής της Καραλούμπας , του θρυλικού εκείνου χορού, που ξετρέλανε μέχρι και τη βασιλομήτορα… Ήτο σφόδρα ερωτευμένος μαζί μου επί μακρόν. Και δεν παρητήθη του σκοπού του να με κατακτήσει, έως ότου επαρέδωσε το πνεύμα. Ουδείς ευτύχησε να τον αντικαταστήσει!
─ Και δεν απορώ γιατί!!! γκάριξε ο γείτονας. Σηκώθηκε εκμανής και με μια ολωσδιόλου ακατανόητη κίνηση ─κάτι σαν άτεχνη πιρουέτα γύρω από το εαυτό του─ που τον έκανε να χάσει την ισορροπία του, κατέληξε εντέλει σε μια φιγούρα τέτοια, που έμοιαζε να χαιρετά τρόπον τινά κάποια σημαία. Και μια που απέναντί του σημαία δεν ανέμιζε παρά μόνον αι κυλόται της θείας Αμερσούδας, η θεία θεώρησε πως για μια ακόμη φορά η αποστομωτική της ετοιμότητα έβαλε τα πάντα στη θέση τους .
Συνέχισε να απλώνει με ζηλευτή αυτοπεποίθηση τα ολόλευκα βρακιά της, ενώ το αεράκι με στροβιλισμούς και τσαχπινιές πολλαπλασίαζε το σχήμα τους επί το απειλητικότερον για τους περιοίκους.
Και ίσως -ίσως για μερικούς απορημένους γλάρους…
(Γαλάζια χάχανα στων Κυριακών τα δόντια/ Αμερσούδα μέρος Δ’)
Ω των χειλιών πορφυροί ανθώνες,
μαύρα των μαλλιών μελάνια γράφουνε πόθους
σε γυάλινα δάση, πώς, πώς να σε κόψω Ω χαρά, που διαβολικά έρπεις
στις φλέβες…
Στην ευπείθεια του λαιμού το μαδριγάλι της λαιμητόμου
θα χιμήξει, κόκκινη άρπα μες στη λευκότητα…
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 