.
Κανένας μας δεν ήταν άγριο πουλί
σαν ανταμώσαμε σ’ εκείνα τα τραπέζια με τ’ αποφάγια των τυφλών.
Όλοι μας εξημερωμένοι,
ντροπαλά κατοικίδια,
άρα μας έμεναν μόνο τα μάτια.
Κι ένας ψηλός και ακατοίκητος
θυελλώδης κι όμως τόσο σχολαστικός
μας τα ’βγαζε με μια οδοντογλυφίδα
ώσπου έβαλε μόνος του τέλος στη ζωή του.
Και το φως τυφλώνει.
Μόνο που πρέπει να περάσουν χρόνια,
να λιώσουν λίγο λίγο οι γαλατένιες αμμουδιές
και να πληθύνει του φεγγαρόφωτου η ολάσπρη σαπουνάδα με την τριβή
της μνήμης
και καθώς φεύγει προς τα πίσω το άσπρο του ματιού
να γίνει μια κλωστή που όλο λεπταίνει
σαν της αράχνης την κλωστή ή σαν το μέλι που πεθαίνει αιώνια και ποτέ.
Τότε είναι όλα άσπρα και καθαρά
το χιόνι η μπλούζα του γιατρού η μαρέγκα και η εξάτμιση του αεριωθουμένου
και η αξιοπρέπεια σκληρή όπως πάντα,
όμως με τα κύματα να τη γλείφουν τόσους αιώνες
λεία σαν το ηλίθιο βότσαλο που δεν μπορεί να βλάψει πια κανέναν.
Άσπρος ήταν κι ο εξημερωμένος γλάρος που είδα μια φορά στο Πατητήρι.
Ποίηση ’81, Θανάσης Νιάρχος, Αντώνης Φωστιέρης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1982
Φωτό: Pierre Jahan
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 