…θα καθυστερήσω λίγο σε αυτό τον ώμο, σου είπα, γύρω βουίζαν σφήκες όλα τα υδρόφιλα κύτταρα της σπάνιας νύχτας σου, μετά άλλαξες πλευρό∙ χάθηκε η αντίπαλη αίσθηση ότι το λινό και το δέρμα είναι ένα σημείο ρύθμισης του λευκού, όπου μπορείς να στηριχτείς, για να πάρεις μιαν αξιοπρεπή φωτογραφία∙ μπήκε από το χωλ ένας παγωμένος αέρας, κρυστάλλωσε το χνούδι στους γλουτούς, και το δάκρυ ρυάκι – όπως έπρεπε−, η ζωή, δηλαδή, βρήκε την ισορροπία του πάγου, και στη σερβάντα πυροδοτήθηκε η αιώρηση της σκόνης από το σχολικό λεύκωμα∙ εκεί, στο σαλόνι, κάτω απ’ το αμπαζούρ-φωλιά της σφήκας, είχε ξαπλώσει το σταχτί ελάφι, γλουτοί και δάκρυα σβούριζαν στ’ αμυγδαλωτά του μάτια, και η κοιλιά του άχνιζε καυτό αίμα από την ξυραφιά∙ μετά σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα, άναψα το φως, και ήταν άνοιξη του ’79, οι πάγκοι ήταν φορμάϊκα, τα τραπέζια δανέζικα, κι έμπαινε μια πασχαλιά απ’ το παράθυρο μωβ περλέ με μυρωδιά νεκροταφείου∙ έκανα δεν την είδα, κι έβαλα επιτέλους ένα ποτήρι νερό, χωρίς τον κόμπο να με πνίγει∙ αύριο πάλι, με το ξημέρωμα, θα μπω να σφουγγαρίσω…
Φωτό: Laura Makabresku
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 