.
Tα χυμώδη πόδια της στηρίζουν την αστραποβολούσα κοιλιά που καταλήγει σε ολοστρόγγυλα στήθη. Τα καστανά της μάτια τον κοιτάζουν μ’ ένα βελούδινο χάδι μέχρι που τα βλέμματά τους περιπλέκονται, αμαρτάνουν εν αγνοία των άλλων, καθαρά κι αλώβητα από τις μελανιές των σωμάτων. Η γυναίκα ανοίγει τα χέρια, τώρα η κοιλιά είναι επίπεδη, το σώμα της πάλλεται. Και το δικό του ενήλικο πάλλεται, καθώς η γυναίκα πλησιάζει, το σώμα του ταλαντώνεται, καθώς το σώμα της μπαίνει στη νεκρή γύρω από το σώμα του ζώνη. Η συνάντηση με τον άλλον μπορεί να πραγματοποιηθεί σε αυτόν τον αρνητικό χώρο που ορίζεται από κενό, σιωπή, ανάσα. Ο ώμος της, ο μισός δεξής ώμος, η άκρη των μαλλιών της, η παλάμη του πάνω στον αριστερό της ώμο. Αναζητάει το σώμα που είναι εκεί, γυμνό, παλλόμενο και στίλβον, το σώμα της, το σώμα του, το σώμα του το σώμα της αδιαχώριστα πάλλετι, συστρέφεται, ταλαντώνεται, τρίζει, το σώμα πάλλεται, ταλαντώνεται αρμονικά ως μεταλλικό, κυματοειδές, λαμπερό έλασμα. Ακούγεται ο τριγμός της ταλάντωσης, η δόνηση, η ηδονή της ταλάντωσης, το στίλβον έλασμα πάλλεται ακανόνιστα κι αντανακλά λαγόνες, ώμους, διεσταλμένα μάτια, χαμόγελα. Το μεταλλικό σώμα τραντάζεται, κοντεύει να σπάσει, εμφανίζονται ρωγμές. Τελευταία στιγμή, βρίσκει τη δύσκολη εξίσωση της απομάκρυνσης και το ελατήριο σώμα μαζεύεται με κρότο. Όλα μένουν στη θέση της. Χέρια, πόδια, κορμός, μένουν κολλημένα μέχρι την επόμενη ταλάντωση.
Κατερίνα Ι. Παπαντωνίου, Δεν θα είσαι εκεί, σελ. 78-79, Εκδόσεις Τόπος, 2019
Αrtwork: Frank Rodick
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 