.
Όταν κλείνω τα μάτια μου στην κουκέτα ρέω σε μια αρ-
τηρία έξω από το σώμα μου, μέσα στο σκοτάδι νιώθω
τι συμβαίνει στις παρυφές του σώματός μου. Ο πόνος αλλά-
ζει χρώμα από πληγή σε μούδιασμα πριν εγκαταλείψει
το δέρμα, το δωμάτιο. Έχει χρώμα ανοιχτό καφέ, μπορείς
να παραμείνεις από πάνω του ή να χωθείς μέσα σ’ ένα
άλλο σώμα. Να είσαι μέσα σ’ έναν άλλον.
Τα μεγάλα ασπράδια των ματιών εξαφανίζονται
όταν οι στρόγγυλες κόρες μεγαλώνουν.
Tα χέρια κρυφομαζεύονται, ωραία διπλωμένα
με γούνινα μαξιλαράκια στις πατούσες τους.
.
.
Και πολύ παλιά, θυμάμαι: καθόμουν στο θρανίο
δίπλα σ’ ένα κορίτσι που έγραφε ωραία το γάμμα.
Έβλεπα το άρμενο του γράμματος να παίρνει μορφή
κάτω από τη γραμμή και ήμουν εκεί, ακολουθούσα
το ίχνος της μελάνης από το Τίποτε στα Πάντα
και γινόμουν η μπλε γραμμή που σιγόβραζε.
Τόσο εύκολο να γίνομαι αυτή η κίνηση, ξανά και ξανά.
Σαν πατήματα ζώου όταν κλείνω τα μάτια μου.
Eva Runefelt, Ζώο από τη συλλογή Στα χέρια της μνήμης, μτφρ.: Bασίλης Παπαγεωργίου, Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2015
Πίνακας: Erika Hopper
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 