Περπατώ σε μια τεράστια παγωμένη λιμναία επιφάνεια. Μου αρέσουν ο πάγος και οι λίμνες, αν και προτιμώ την πλάνη του αβαρούς χιονιού. Τη στιγμή που αποβάλω τον φόβο μου και περπατώ γρήγορα, όπως σαν να σε συναντούσα, η κρούστα του πάγου σπάει και βρίσκομαι μέσα στα παγωμένα νερά της λίμνης, που μου διαφεύγει το όνομά της (βρίσκομαι βορείως της Ελβετίας, κοντά στη Βασιλεία). Πιθανώς πεθαίνω αμέσως από τον φόβο ή το κρύο. Μπορεί και όχι, μπορεί να αγωνίζομαι μάταια για 2-3 λεπτά, πού να θυμάμαι τώρα… Θυμάμαι όμως ότι όλα κινούνται αργά, το φυτοπλαγκτόν, το φώσφορο και οι ενώσεις του αζώτου. Ακόμα και το σερβίς του Φέντερερ* είναι τόσο αργό που το αποκρούω επιτυχώς, επευφημούμενη από φίλους του αθλήματος που με παρακολουθούν από τη Νήσο των Νεκρών του Άρνολντ Μπέκλιν. Καθώς βυθίζομαι, και το κρύο δυναμώνει, καθώς το φως λιγοστεύει, και πλέον γνωρίζω ότι είμαι νεκρή το δίχως άλλο, σκέφτομαι το Μωρίας Εγκώμιον του Εράσμου και το πόσο ηλίθια ήμουν που άφησα έναν θάνατο ό,τι να’ ναι αλλά ζεστό και γελαστό, κάτω από τον αττικό ουρανό, για να τον βρω εδώ, στα παγωμένα νερά της προτεσταντικής κανονικότητας.
* Ο Φέντερερ, καθώς και ο συμβολιστής ζωγράφος Μπέκλιν είναι Ελβετοί από τη Βασιλεία. Ο δε Έρασμος, το μεγαλύτερο μέρος του βίου του, δίδασκε στη γερμανόφωνη αυτή πόλη.
Πίνακας: Arnold Böcklin
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 