.
Απ’ την ποδιά μου έπιασε ρίζα ο ουρανός
μπλέχτηκε τα σαντάλια σου
είδες φυτεμένη την ανατολή στα βότσαλα
είδα τα πορτοκαλιά, τα καταπράσινα
έξω στο σκαλοπάτι μου προτού να μπούμε μέσα
μ’ έκανες να κλάψω
να γελάσω –
.
μα δε θυμάμαι Αύγουστος ήταν
ή ύπνος Αυγούστου
.
ως το ένα
μέσα απ’ το σώμα μου
Γιολάντα Πέγκλη, Ανάμεσα όνειρο και πραγματικότητα, ανθολογία Σπύρου Κοκκίνη, Εστία 1977
Πίνακας: Peder Severin Krøyer
Kίτρινο και όχι κίτρινο
του κυδωνιού να πούμε
που ποτέ δεν το ’χεις σίγουρο
έτσι που μόλις ακουμπήσει σαπίζει
ή που φωνή φαρμάκι αφήνει ο Σεπτέμβρης
«μέμνησο!» και γλιστράει
απ’ την αγία υπομονή
στην έξοδο την υπεραγία
τότε σβώλοι σβώλοι στο χώμα
τρίτα, τέταρτα πόδια δεν επαρκούν
όλη νύχτα να τσακίζεσαι να τα προφτάσεις
τόσα προσκλητήρια νεκρών
και τη μέρα τίποτα να μη μαρτυράει
και καλά να μη γνωρίζεις το τι
και το πότε για το καύκαλο
αλλ’ εκείνο το καλάθι το αλαλάζον
καταμεσής του δρόμου
κλότσα το π’ ανάθεμά το ν’ ανοίξει ο τόπος
το βλέπεις, πας ν’ αποκτήσεις άκρα καχεκτικά
τα χέρια, άσε, πάνε,
να κοιτάξουμε τα υπόλοιπα
τα θαμμένα, τα πού αιωρούνται
πέτρες, στέγες, ό,τι
αυτές οι δυσανάγνωστες υπογραφές
καλά με είχαν βάλει σε υποψία
κι άρχιζα να μπολιάζω τ’ αειθαλή
με πόνο φυλλοβόλο
κίνηση καθαρτήρια μήπως δώσει ο θεός
και βγει το άθροισμα λανθασμένο
στα άρτια και στα ρηχά ασβέστη
πρέπει να έχεις καρδιά γενναία, βάρβαρη
αυτό είναι το συμπέρασμα, αλλιώς
την εγγύηση δεν την σημαδεύεις μεσόφρυδα
κάνεις πως αστοχείς
(ασ’ τη να βρίσκεται για μια δύσκολη ώρα)
κι ύστερα μπουκάρει το Απαραβίαστο
το μεγάλο μαράζι
και πού θράσος ν’ απλώσεις χέρι
ίσως λοιπόν αυτό είναι το χειρότερο
και δόξα τω θεώ δεν έγινε
συνηθίζεις, τι να γίνει, και στο απάνθρωπο,
αμπαρώνεις, θειαφίζεις,
πετάς στην άσφαλτο τους βολβούς
τα καθίσματα
ας θηλάσουν τώρα τα ζώα μόνο
και το αγκάθι της πίκρας
το αμάραντο
Από τη συλλογή Αγκάθι το αμάραντο, 1972, Ανθολογία Ανέστη Ευαγγέλου, Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά, Εκδόσεις Παρατηρητής, 1994
Φωτό: Dariusz Klimczak
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 