ΣΙΣΥΦΟΣ (μονόπρακτο)
Αφηγητής (Μιλάει πίσω από αναλόγιο ή κινείται στον χώρο) Παντέρημη (Ώριμη γυναίκα, με έντονη θηλυκότητα, αλλά με ένδυμα φθαρμένο και λερό) Σίσυφος (Ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την Πέτρα. Υφίσταται οχτώ διαδοχικές μεταμορφώσεις – του λιποτάκτη, του χωρίς ταυτότητα, του συμβιβασμένου, της γυναίκας, του κοινωνικά αναρριχόμενου, του νεκρού, του θεού και του εξόριστου) Πέτρα (Γυναίκα, πιθανότατα μπαλαρίνα, που εκτελεί διάφορες ρευστές κινήσεις ασχημάτιστης πέτρας –λάβας που πήζει–, συχνά δυσερμήνευτες για τη δική μας σημειολογία.)
***
Ένας προβολέας φωτίζει τον Αφηγητή, που βρίσκεται κάπου στην άκρη της σκηνής.
Αφηγητής: Θα φανεί και πάλι όπου να ’ναι… Αυτός και η Πέτρα του… Αν πας κοντά και τον κοιτάξεις κατάματα, θα δεις ότι δεν είναι ένας αλλά οχτώ. Οχτώ και οι Πέτρες, που άλλοτε σπρώχνουνε μπροστά κι άλλοτε τρέχουν και τους κυνηγούν στις κατηφόρες. Μα, αν τους ρωτήσεις πώς τους λένε – «Σίσυφο», θα σου πουν και οι οχτώ…
Ένας δεύτερος προβολέας έχει ήδη φωτίζει τον Σίσυφο, που βρίσκεται στη μέση της σκηνής και ασχολείται με την Πέτρα, η οποία είναι κουλουριασμένη κι ακίνητη. Την αγγίζει, την χαϊδεύει, την σπρώχνει, ίσως και λίγο να την μετακινεί. Λίγο πιο κει, στο πάτωμα, είναι αφημένα ένα μεγάλο κόκκινο ύφασμα, μια λευκή προσωπίδα, ένα καπέλο (ρεπούμπλικα), ένας χαρτοφύλακας κι ένα κινητό τηλέφωνο με ακουστικό. Ένας τρίτος προβολέας φωτίζει την Παντέρημη που βρίσκεται κάπου ψηλά –ίσως στην τελευταία σειρά των καθισμάτων– αλλά σε θέση ώστε να διακρίνεται απ’ όλους.
Αφηγητής: Κι από την άλλη τη μεριά – αυτή η άμοιρη… Ξεχνάω τ΄ όνομά της… Κοιτάζει έναν-έναν τους οχτώ και τους ορέγεται. Αιώνες τώρα μόνη της. Άγονη κι άκαρπη. Πώς να αντέξει; Όμως αυτοί μόνο την Πέτρα τους αγαπούν και ενστερνίζονται…. Ο πρώτος, ο μπροστά-μπροστά, είναι εκείνος που αρνήθηκε να πιει το κώνειο και λιποτάχτησε απ’ το χρέος του. Τώρα τον λένε όλοι “ξένο”. Δεν έχει βήμα να μιλήσει πια. Στην Αγορά κάποιος του πέταξε ένα σάπιο ψάρι…
Ο Σίσυφος κουρασμένος κάθεται πάνω στο βράχο του και κοιτάζει την Παντέρημη.
Παντέρημη: (μιλάει στον Σίσυφο) Ποιος είσαι εσύ που με κοιτάς, και ποια απόσταση κάνει τα χέρια σου να φαίνονται με τρίχες; Γιατί, αν είσαι άντρας, έλα κοντά και κανονάρχησέ με. Ειδάλλως, πήγαινε πιο πέρα. Μη με τυραννήσεις κι εσύ με υποσχέσεις… Εδώ, απέξω, γύρω μου, είναι μια χώρα σαν κι εμένα έρημη. Μπορεί και λύσσα να ’πεσε. Αλλά μπορεί και να ξινίσαν τα κρασιά τους… Λένε διάφοροι ανυπόληπτοι ότι κι εγώ εκεί έξω κείμαι. Ώμος γυμνός, μαρμάρινος, μισοχωμένος στο ρέμα. Να γλείφει γύρω το νεράκι. Να αναδεύουν τα χόρτα… Όμως εγώ, τις Τρίτες, ζητάω χάδι αντρικό τις Τρίτες. Μια περικεφαλαία ανάμεσα στα σκέλια μου…
Ο Σίσυφος δεν της δίνει σημασία. Ασχολείται και πάλι με την Πέτρα του. Μιλάει μόνος του, αδιαφορώντας για την Παντέρημη.
Σίσυφος: Η πέτρα κατοικεί όπου υπάρχω –ελεεινότατος– εγώ. Και με περιφρουρεί. Με προστατεύει απ’ την εμφύλια βούληση μου. Προτού με ενσωματώσει στη δομή της, ήμουν παγόνι. Κοίταζα μέσα μου, έσβηνα λάμψεις, έγραφα χρώματα΄ έσβηνα χρώματα, έγραφα λάμψεις, κοίταζα μέσα μου. Τώρα δοξάζομαι στην ικεσία. Άπολις… Παντέρημη: Αχ, κακομοίρη μου. Αν θα με δεις μεσάνυχτα στο δάσος, στις νεροσυρμές – πάει η λαλιά σου, σου την πήρα…
Ο Σίσυφος αλλάζει συμπεριφορά. Γίνεται “άλλος” Σίσυφος. Παίρνει από κάτω την προσωπίδα και τη φοράει. Συνεχίζει να ασχολείται αποκλειστικά με την Πέτρα του.
Αφηγητής: Ο δεύτερος την πάτησε εκεί που την πατάνε οι περισσότεροι. Κάτω απ’ τ’ αυλάκι. Βρήκε την Πέτρα που του ταίριαζε κι όλο τον σπρώχνει δυτικά, κι όλο εκείνη τού γλιστράει και πάει κουτρουβαλώντας κατά Έφεσο… Αν τον ρωτήσεις να σου πει – «θα τα βρούμε κάπου στη μέση, θα με θυμάται τουλάχιστον ως Πλήθωνα»…
Παντέρημη: Ποιος είσαι εσύ, που η Δύση σ’ απεχθάνεται και η Ανατολή σε διώχνει; Κι ούτε στη μέση να σταθείς δεν δύνασαι – στην ουτοπία… Ζύγωσε να σε ιδώ από κοντά, κι άσε με να σου γλείψω τον ιδρώτα. Εσύ, αν το μπορείς, δώσε μου έστω μία σπίθα ανέμελη. Έστω κοσμήματα χρυσά, να τα φοράω και να βροντάνε… Αλλιώς, θα τα παρατήσω όλα στη μέση. Να λένε – «πέρασε κι απ΄ τα Γιάννενα, πολύ αργότερα όμως, αλλά δεν πρόλαβε, τη χτίσαμε σ’ ένα γεφυράκι εδώ πιο έξω»…
To κείμενο του Πάνου Σταθόγιαννη παρουσιάζεται την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Σφενδόνη. Και, φυσικά, θα είμαστε εκεί! Ο πολυχώρος του ΑΙΤΙΟΝ στην Τζιραίων, ένας χώρος μοναδικής αισθητικής (θα τον ζήλευαν τα πεντάστερα ξενοδοχεία Αθηνών και συμπρωτεύουσας…), φτιαγμένος με μεράκι και όραμα από την Τούλα Μπαρνασά, είναι έτοιμος. Εκεί γίνεται στέκι πλέον για καφέ, φαγητό, πολιτιστικά δρώμενα, παρουσιάσεις και συναντήσεις ανθρώπων των Γραμμάτων και της Τέχνης. Για να μην τα πολυλογώ, δεν με “χαλάει” να πατούν τα πόδια μου σε ολομέταξα χειροποίητα χαλιά, το μάτι μου να χάνεται σε εντυπωσιακά βιτρό, έργα τέχνης και αντίκες, να παρακολουθώ μία παρουσίαση βιβλίου καθισμένη σε βελούδινους καναπέδες, να κινούμαι σε έναν χώρο με φωτισμό από έργα τέχνης σε φυσητό γυαλί και ιδιαίτερους χρωματισμούς που προβάλλουν από τα εσωτερικώς φωτισμένα βιτρό του μπαρ. Καθότι γκουρμέ, η υψηλή κουζίνα, μαγειρική και ζαχαροπλαστική, δεν μου πέφτει βαριά… και μάλιστα όταν οι τιμές θα είναι άκρως δημοκρατικές. Πάμε ακομπλεξάριστα με τα τζινάκια μας, με τουαλέτες, με ξώπλατα ή με ζιβάγκο, με αγγλοσαξωνικό, γαλλικό, μπαρόκ στυλ, ακομπλεξάριστα εντελώς και κυρίως χωρίς κατινιές, ζήλειες και μνησικακίες. Η αισθητική είναι ζητούμενο και της Παιδείας και της Τέχνης, και, μάλιστα, όταν απλόχερα η Τούλα η Μπαρνασά μάς την προσφέρει με αυτόν τον τρόπο. Προσωπικά, της βγάζω το καπέλο!Αφηγητής: Μα, τι του λες;! Δεν σε ακούει!… Χρειάζεται παρηγοριά, και μόνο με τον μέσα του αντίλαλο παρηγοριέται. Μιας που εκεί, μονάχα η Πέτρα του ακούγεται. Το έξω του ούτε που θέλει να το δει, να το γνωρίσει… Αν και παλιά, πολύ παλιά, ερχόταν ένα αγοροκόριτσο, καθόταν στην πέτρα του και διάβαζε ποιήματα. Τρεις φορές ασπάστηκε μαζί του τη σελήνη…
Παντέρημη: Εγώ ήμουνα εκείνο το κορίτσι. Παλιά, πολύ παλιά. Τότε που ήμουνα πολύ γριά ακόμα… Τώρα έχω ξαναβρεί τον πρώτο εαυτό μου, τον πρωτόλειο, αυτόν που ξέρει τι είναι ομορφιά και τι ψιμύθια απαιτούνται για να την κάμψουν… Εμένα να φιλήσει – ποια σελήνη; Είμαι χωμάτινη, γι’ αυτό και πιο πικρή. Θα του μείνω στη γεύση για πολύν καιρό. Σχεδόν για πάντα…
(…)
Πρόσκληση
Το Κίνημα Τέχνης, Πολιτισμού και Επιστημών «ΑΙΤΙΟΝ», σας προσκαλεί την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου και ώρα 9.00 το βράδυ, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση στο Θέατρο «Σφενδόνη».Πάνω σε κείμενα σύγχρονων δημιουργών, εμπνευσμένα από τις αρχαίες τραγωδίες, εξαίρετοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες θα ζωντανέψουν μορφές από μύθους και πρόσωπα, που στο πέρας των χρόνων αναπτύχθηκαν ως αρχέτυπα στην ενδοχώρα του ανθρώπινου ψυχισμού. Στην πρώτη από τις τρεις συνολικά παραστάσεις που θα δοθούν με θέμα: «Το τραγικό πέρα απ’ το χρόνο» παρουσιάζονται:
Ι) «Ο Σίσυφος είναι οκτώ» του Πάνου Σταθόγιαννη.
Ο άνθρωπος, η μοίρα του κι ο αέανος αγώνας του προς τη λύτρωση.
ΙΙ) «Οιμωγές γυναικών» της Τούλας Μπαρνασά.
Εκάβη, Ανδρομάχη, Ελένη … Μητέρα, Σύζυγος, Ερωμένη.
Τρεις φιγούρες, τρεις πρισματικές όψεις της θηλυκής υπόστασης αντιμέτωπες με την κατάλυση των προστατευτικών τους “τειχών”.
Ψίθυροι τραγωδίας … μονόλογοι και διάλογοι ως φορείς διαχρονικών συναισθημάτων συνδιαλέγονται στο χρόνο σε μια όσμωση «περαίνουσα δι’ ἐλέου καὶ φόβου
τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Ερμηνεύουν κατά σειρά εμφάνισης :
Αφηγήτρια: Ιωάννα Κανελλοπούλου
Σίσυφος: Γιώργος Στάμου, Γιάννης Μυλωνάς
Πέτρα: Αλίκη Γεωργουλοπούλου
Κείμενα: Πάνος Σταθόγιαννης
Ελένη : Κατερίνα Διδασκάλου
Ανδρομάχη: Δέσποινα Ψαρροπούλου
Εκάβη: Νόρα Κατσέλη
Πάρης: Μελέτης Ηλίας
Κείμενα: Τούλα Μπαρνασά.
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί:
Βασίλης Τσιγκριστάρης, Φαίη Βολόρου.
Σκηνοθετική επιμέλεια : Σταμάτης Πατρώνης.
Μουσική γράφουν και εκτελούν : Δημήτρης Τσεκούρας και Γιάννης Μουτσάκης
Υπεύθυνη φωτισμού : Ελένη Αναγνωστοπούλου
Σας περιμένουμε…
Γιατί η αισθητική εποπτεία και η κατανόηση του ωραίου
αποτελεί κεντρικό “Αίτιον” ύπαρξης και αυτογνωσίας
Είσοδος ελεύθερη…
https://www.facebook.com/events/533624393328616/
Πίνακες: Christer Karlstad
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 