Ο άνθρωπος ζητάει απ’ τους θεούς μόνο τη γεύση από υγρά οργανικά να δοκιμάζει. Αυτά τα γενετήσια της τραγωδίας. Να ’ναι στυφά, να υπονοούνε απογόνους ασυνείδητους που μόνο το πελέκι της σκληρότητας να εγκολπώνονται. Τίποτα, τίποτα να μην τους γεφυρώνει με τη μνήμη και μόνο η βία του κυνόδοντα να τους κανοναρχεί. Οίνος τερπνός στον ουρανίσκο ούτε στάλα.
Ο άνθρωπος ζητάει απ’ τους θεούς αφή σαν των σαλιγκαριών που εφάπτονται και σαλιαρίζουν. Να γίνεται το χώμα ωραίο ένδυμα που, ακόμα και με άλλον αγκαλιά, στο τίποτα και στο μηδέν να τον τεκμηριώνει. Κι αν τύχει η ύπουλη βροχή ανάσταση να υπονοήσει, να είναι ετούτη τόσο στυγερή που εύκολα να την αποποιείται η ψυχή του. Ποτέ μετάξι.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 