Almost without exception, all pictures have been taken frontally, covering the subjects up to the waist and have been taken from close by. The surroundings in which these children find themselves can hardly be observed, as a result of which minor details become true eye-catchers: floral patterns on dresses and jackets, a pin in someone’s hair, skin on which the mountain sun has clearly left its marks.
Trun, Sedrun, Rabius and Vals are some of twelve Swiss villages where Brunner took portraits of young inhabitants in 1943-44. The youngest generation of an entire society living in relative seclusion during the war years is thus brought to life. The children, from toddlers to teenagers, all stare straight into the photographer’s lens, some in anticipation and others more serious, simply happy or a bit naughty. The expressions on their faces are touching.
In 1996 archives of photographs of considerable size by press photographer Emil Brunner were discovered in a Swiss chalet. The archives consisted of over 1700 portraits of children, of which Kunsthal Rotterdam will present a broad selection. The photographs, in black and white, which include vintage prints as well, have been taken in the area of Bündner Oberlands in 1943-44. A complete generation from this mountainous area uninhibitedly looks into Brunner’s camera. These young faces, seemingly amiable as they are, reflect rural life in Swiss mountainous villages during the war years.
Kυρίες και κύριοι,
Πάντα όταν μιλάω μπροστά σε πολύ κόσμο μου φαίνεται πως έκανα λάθος στην πόρτα. Κάποια χέρια φιλικά μ’ έχουν σπρώξει και βρίσκομαι εδώ. Ο μισός κόσμος βρίσκεται χαμένος ανάμεσα σ’ αυλαίες, ζωγραφιστά δέντρα και πηγές από τενεκέ και, όταν πιστεύουν πως θα συναντήσουν το δωμάτιό τους ή τον κύκλο του χλιαρού τους ήλιου, βρίσκονται μ’ ένα καϊμάν που τους τρώει ή… με το κοινό, όπως εγώ αυτή τη στιγμή. Και σήμερα δεν έχω άλλο θέμα εκτός από μια ποίηση πικρή, μα ζωντανή, που πιστεύω θα μπορέσει ν’ ανοίξει τα μάτια σας με δύναμη από τις βουρδουλιές που θα σας δώσω.[…]
Έτσι λοιπόν πριν διαβάσω μεγαλόφωνα και μπροστά σε πολλούς ανθρώπους κάποια ποιήματα, το πρώτο που πρέπει να κάνω είναι να ζητήσω βοήθεια απ’ το ν τ ο υ έ ν τ ε, που είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο κατανοεί ο ένας τον άλλον, χωρίς τη βοήθεια της διάνοιας και χωρίς κριτικό όργανο, σώζοντας την ίδια στιγμή τη δύσκολη κατανόηση της μεταφοράς και κυνηγώντας, με την ίδια ταχύτητα με τη φωνή, το ρυθμικό σχέδιο του ποιήματος.[…]
Έτσι κι αλλιώς, εγώ, ως άνθρωπος και ως ποιητής, έχω ένα μεγάλο αδιάβροχο, το αδιάβροχο του “δικό σου το φταίξιμο”, που βάζω πάνω στους ώμους του καθένα που έρχεται να ζητήσει εξηγήσεις από μένα, που δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτε άλλο πέρα από το να ψελλίσω τη φωτιά που με καίει.
Federico Garcia Lorca, Ποιητής στη Νέα Υόρκη, μτφρ. Βασίλης Λαλιώτης, εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα 1993
Πίνακες: Dui Huynh
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 