RSS

Daily Archives: 06/12/2012

To κορίτσι με τις κόκκινες γαλότσες

06 Dec

Evelyn Williams (51)Το βράδυ δεν έκλεισα καθόλου μάτι, είναι και η βροχή που τσαλαβουτά στο μισοσπασμένο μαρμαράκι στο περβάζι κι έπειτα πλαφ! σάλτο μορτάλε για τον τσίγκο, στο μικρό υπόστεγο της πόρτας. Βρέχει πολύ εδώ, ω θεέ μου, βρέχει, και ύστερα πέφτουν, συνέχεια πέφτουν, απ’ το μικρό υπόστεγο της πόρτας και τουρτουρίζουν οι στάλες, ξαπλωμένες, μ’ ανοιγμένα τα υγρά τους στο οδόστρωμα. Η πόρτα τρίζει, πολλές φορές, από τα βάρη που χαστουκίζει πάνω της η μπόρα. Η πόρτα είναι ξύλινη, παλιά, σε χρώμα πράσινο κι αρχίζει πλέον να ξεφτάει, γιατί δε γλείφω με βερνίκια τους καιρούς. Πράσινα τσιγαρόχαρτα τα ξέφτια της τραβολογιούνται σαν ελπίδες στους ανέμους και τα φυσώ κι εγώ, φου, φου! τα ξαίνω πρώτα με το βλέμμα σαν μοίρα ή μάνα που εύχονται πάνω απ’ τους κομμένους λώρους των μωρών τους. Φυσάει εδώ. Εγώ φταίω για όλα.Μια φορά στον ύπνο μου είχα δει πως κόλλησα με τόση δύναμη επάνω της, που έγινα όλη κι όλη μια πράσινη σανίδα. Σ’ αυτό το όνειρο είχα σώμα, πίστευα όμως πως κάποια μέρα θα το χάσω ή πως το είχα ήδη χάσει ή, τέλος πάντων, πως κάπου ήταν αφημένο. Γουργούριζε και η κοιλιά μου, γεμάτη αίματα από καρπούζι κι έναν γυρίνο ασημένιο. Δεν ήμουν ασώματη όπως τώρα ούτε φορούσα κόκκινες γαλότσες. Μ’ έβλεπα ξύλινη και πράσινη με το κεφάλι χωμένο στην τρύπα που βάζουμε τα γράμματα, δεν ήταν ορατό. Είχα όμως πλαστικότητα, γιατί εξείχαν λαιμός, βυζιά, κοιλιά, γλουτοί, γόνατα και τα μεγάλα δάχτυλα στα πόδια. Τα χέρια μου ήταν δυο κόκκινα ελατήρια από νίκελ που εξείχαν και κράταγαν στις άκρες τους πουλιά. Οι κόκκινες γαλότσες μου πετούσαν στον αιθέρα. Βρέχει ακόμη (σας το χω πει πως βρέχει εδώ και είκοσι δύο μήνες ακατάπαυστα).

Το κορίτσι με τις κόκκινες γαλότσες, απόσπασμα, ανέκδοτο
Πίνακας: Evelyn Williams

 
Leave a comment

Posted by on 06/12/2012 in Ενύπνια ψιχίων: Tο κορίτσι με τις κόκκινες γαλότσες (προδημοσιεύσεις), ΤΕΧΝΕΣ: ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ, ΤΕΧΝΕΣ: MΟΥΣΙΚΗ

 

Tags: , , , , , , ,