Εγώ που καλλωπίζω μ’ ελεφαντοστούν τον ρημαγμένο κουραμπιέ
του ήλιου
Κι εσύ που με φισέκια σίκαλης ευνοείς τα ρίγη των πρωίμων
Ψεκασμάτων
Πέφτουμε από κενές κορνίζες καρφωμένες στην απώτατη οπή
Τσοφλιού της ρουφηγμένης ώρας
Και κλείνουμε το ψαροκόκκαλό του απόβραδου μες σ’ αυτί
Σφραγισμένο
Με άλας των ηφαιστείων
Γλαρώνοντας στο ζενίθ των ψηφίων
Έλα να ιδείς
Τη γλώσσα μου που εμπάλωσε την κάλτσα σου από ρόδι
Για να μην ξεπηδήσουνε τα σπόρια
Για να μη στάξουνε τα μάτια στο μυαλό
Πινέλα δυόσμου
Και τον ήλιο
Πώς ανατέλλει φέροντας τη μάσκα του από τσούχτρα.
Νίκος Σταμπάκης, Από το άλας των ηφαιστείων, σελ. 75, σελ. 82, Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2010
Φωτό: Bill Brandt
.
.
.
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 