
Όταν το μάτι αγάλματος π’ απαθανατίζει τον κολοσσό της Ρόδου
σε στάση προσοχής
Μπρος στο διάβα τριών παρθένων με ρόδια
Ραντίσει το βάθρο με δάκρυα και ξερό χαλάζι
Θα σου μηνύσω αγάπη μου καθώς ο ουρανός μηνύει στ’ αναστάσιμα
βεγγαλικά
Τη διαρκή του αφοσίωση
Καθώς και την τακτοποίηση εκκρεμότητος π’ αφορούσε το μέγεθος
κεραμιδιών
Θα σου μηνύσω μ’ εντεταλμένο δικολάβο
Την οριστική νίκη των ασμάτων μου απέναντι στα τρομερά κύμβαλα
του θανάτου
Την επικράτηση του υπερφυσικού βύσσινου απέναντι στις φαβορίτες π’
εστήριζαν κατακόμβες
Όπ’ αντηχεί αδιάκοπα η φράση «Τα πάντα είναι χαμένα,
»Χαμένα όπως φαντάρος σ’ εμποροπανήγυρη
»Χαμένα όπως αηδόνι στο σεντούκι
»Χαμένα όπως ρολόι μες σε πηγάδι
»Χαμένα όπως αστέρι σ’ έναν κουμπαρά
»Χαμένα όπως πυξίδα σε νεκροταφείο
»Χαμένα όπως φιλί μες σε βαγόνι
»Χαμένα όπως γραμματοκιβώτιο στην ομίχλη
»Χαμένα όπως ζαχαρωτό σε υπηρεσιακή τσάντα
»Χαμένα όπως μια γυναίκα μες σε σύννεφο από κιμωλία»
Κτλ.».
Νίκος Σταμπάκης, Αφοσίωση (από τη συλλογή τα μυστήρια των δασών), στον τόμο Το μπαούλο με τις μπίλιες, Εκδόσεις ΦαρφουλάςΠίνακας: Ione Rucquoi
.
.
.