Monthly Archives: December 2013

http://thraka-magazine.blogspot.gr/2013/12/blog-post_31.html

Άγιε Βασίλη,

Ελπίζω να είσαι καλά κι εσύ και η οικογένειά σου και οι φίλοι σου και οι τάρανδοί σου. Πώς τους λένε, αλήθεια, τους ταράνδους που σέρνουν το έλκηθρό σου; Ρώτησα τη μαμά και μου είπε ότι δεν ξέρει, και ο μπαμπάς είπε ότι οι τάρανδοι δεν έχουν όνομα και ο αδερφός μου, που με αγαπάει, είπε να ψάξουμε στη Βικιπαίδεια, για να βρούμε πληροφορίες. Και ψάξαμε και με άφησε να χτυπήσω κι εγώ τα πλήκτρα στον υπολογιστή. Έγραψα «Βασίλης τάρανδοι όνομα», αλλά δεν βρήκαμε τίποτε απολύτως. Και ο αδερφός μου, που του αρέσουν τα πολεμικά, είπε ότι είναι σαμποτάζ αυτό, επειδή οι τάρανδοι έχουν κέρατα και οι άνθρωποι όχι. Και στο ίντερνετ κουμαντάρουν, έτσι ακριβώς το είπε, όσοι έχουνε αυτιά και τίποτε στα κεφάλια τους. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει. Δεν μπορεί οι τάρανδοι να μην έχουν όνομα. Πώς τους ξεχωρίζεις από τους άλλους ταράνδους, όταν θες να τους φωνάξεις; Ή άμα είναι ένας τάρανδος μαζί με μία αρκούδα και με μία αλεπού κι εσύ θέλεις να φωνάξεις τον τάρανδο, πώς τα καταφέρνεις; Ή άμα είναι πολλοί τάρανδοι μαζί, πώς φωνάζεις αυτόν που θέλεις;

Eμένα με λένε Παναγιώτη και τον αδελφό μου Λουκά. Δεν είμαστε το ίδιο και γι’ αυτό έχουμε και άλλο όνομα. Έχουμε κι άλλον έναν Παναγιώτη στην τάξη, αλλά αυτός έχει και άλλο επίθετο, αλλά και του αρέσουν και διαφορετικά πράγματα.  Αυτός αγαπάει το κολύμπι, ενώ εμένα μου αρέσει το μπάσκετ. Αυτός θέλει να γίνει γιατρός αλλά εγώ αεροπόρος. Αυτός αγαπάει τα μαθηματικά, αλλά εγώ είμαι καλύτερος στη Γλώσσα. Αυτός έχει αδυναμία στην τυρόπιτα, αλλά εγώ προτιμώ τη σπανακόπιτα. Αυτός βαριέται την Μπέτυ, αλλά εγώ τη βρίσκω πολύ συμπαθητική και έξυπνη. Θα σου πω και το άλλο επίσης. Στην τάξη του αδερφού μου έχει κι άλλον έναν Λουκά, που όμως έχει ακριβώς το ίδιο επίθετο με το δικό μας και τον πατέρα του τον λένε Μίμη, όπως ακριβώς και τον δικό μας. Αλλά σε πληροφορώ ότι δεν μοιάζει καθόλου με τον αδερφό μου.  Είναι θέμα προσωπικότητας. Τη λέξη αυτή μας την έμαθε ο μπαμπάς, όταν ο αδελφός μου του είπε ότι στην τάξη υπάρχει ένας ολόιδιος με αυτόν Λουκάς Κυριαζίδης του Μίμη. Ο μπαμπάς τού είπε πως δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο που να είναι ίδιος με κάποιον άλλον, ακόμη και όταν έχουν το ίδιο όνομα. Του είπε ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός,  έχει δηλαδή… και τότε ο μπαμπάς μας έμαθε τη λέξη…  τη δική του προσωπικότητα και το ότι υπάρχει ακόμη ένας Λουκάς Κυριαζίδης του Μίμη στην τάξη είναι απλή συνωνυμία. Εσύ ξέρεις τι θα πει συνωνυμία,  άγιε Βασίλη; Είναι όταν έχεις ακριβώς μα ακριβώς το ίδιο όνομα με κάποιον άλλον.

.

.

.

.

Εγώ έχω κι έναν θείο που τον λένε Βασίλη, όπως κι εσένα, αλλά αυτός δεν έχει έλκηθρο, είναι ψηλός και αδύνατος, δουλεύει σε μία πιτσαρία, έχει μία μηχανή και δεν φοράει κόκκινα. Ακούει μουσική ροκ και φοράει μαύρα και έχει και κορίτσι. Αλλά δεν ξέρουμε ακόμη αν θα το παντρευτεί, διότι πέρυσι χώρισε από ένα άλλο κορίτσι, που νομίζαμε ότι θα το παντρευτεί. Δεν είμαστε πλέον σίγουροι για τίποτε. Ενώ για σένα είμαστε σίγουροι ότι υπάρχεις! Η μαμά λέει ότι ο θείος Βασίλης, ο αδερφός της δηλαδή, είναι κατά του γάμου, γιατί λέει ότι μπορεί να αγαπάει κάποια γυναίκα και χωρίς να είναι παντρεμένος μαζί της. Χωρίς να πάει, δηλαδή, ούτε στην Εκκλησία ούτε στο Δημαρχείο, για να τον ευλογήσει ο παπάς ή να του πει συγχαρητήρια ο δήμαρχος, έτσι λέει η μαμά. Ρώτησα τη μαμά αν αυτό γίνεται, γιατί ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα, και μου είπε ότι γίνεται και αυτό, διότι η αγάπη είναι τόσο δυνατή, που μπορεί να σταθεί μόνη της στα πόδια της και να νικήσει τα πάντα. Και παπάδες και δημάρχους, έτσι είπε, και μου είπε ότι ο θείος Βασίλης τα είπε αυτά, την τελευταία φορά που τσακώθηκε με τη μαμά. Μου είπε επίσης ότι στους δύο τρίτος δε χωράει. Ούτε καν και ο ίδιος ο Θεός, που δεν ανακατεύεται καθόλου σε τέτοια πράγματα. Οι άνθρωποι είναι περίεργοι και κουτσομπόληδες και οι πεθερές και τα σόγια και χώνουν τις μύτες τους στις υποθέσεις των άλλων, ο θείος Βασίλης τα είπε αυτά. Εσύ τα πιστεύεις αυτά; Ή είναι συνωνυμία και λέει αλήθεια ο μπαμπάς;

Εμείς δεν ρωτάμε τίποτε πλέον το θείο Βασίλη για το θέμα αυτό, μας το έχει απαγορεύσει, άμα, λέει, θέλει να συνεχίσουμε να λέμε καλημέρα. Κι επειδή εμείς τον αγαπάμε, δεν ρωτάμε, μόνο νομίζουμε. Έτσι λέει η μαμά. Εσύ, δεν νομίζω, πάντως, να έχεις κορίτσι.  Δεν θέλω να σε πιέσω να μου πεις, η μαμά λέει να μην πιέζουμε, γιατί θα έχουμε ντράβαλα. Εγώ δεν σε έχω δει σε φωτογραφία ποτέ με κανένα κορίτσι. Εκτός και αν δεν θέλεις να μας το φανερώσεις και, όταν έρθεις για τα δώρα, θέλεις να μας κάνεις και έκπληξη με την κοπέλα σου. Πάντως, αν έχεις, σίγουρα θα είναι καλή και θα σε αγαπάει κι εμείς θα της προσφέρουμε και δίπλες και μελομακάρονα και κουραμπιέδες, αν τη φέρεις στο σπίτι μας.

Όταν θα φέρεις τα δώρα, επειδή θέλω να σου πω πολλά, θα σε παρακαλούσα  να καθίσεις λίγο, για να σου τα εξηγήσω όλα αυτά και να μου συστήσεις και τους ταράνδους σου. Εσύ να τους πεις από τώρα ότι με λένε Παναγιώτη και τον αδερφό μου Λουκά, για να συνηθίζουν τα ονόματα. Να τους πεις ότι τους περιμένω και ότι στο σπίτι μας είμαστε φιλόξενοι και ότι οι γονείς μου θα μου επιτρέψουν να τους μιλήσω. Εγώ μιλάω και στους ανθρώπους και στα ζώα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, γιατί τα ζώα με καταλαβαίνουν. Μερικές φορές πιο πολύ και από τους ανθρώπους.

.

.

Θα πω στον μπαμπά επίσης να ξεπαρκάρει το αυτοκίνητο και να βάλει μία κορδέλα γύρω-γύρω, για να μην πιάσουνε τη θέση και να παρκάρεις τους ταράνδους σου εκεί. Έχουμε πρόβλημα με το παρκάρισμα εδώ και ο μπαμπάς, πολλές φορές από φόβο, ότι δεν θα βρούμε να παρκάρουμε, δεν μετακινεί καθόλου το αυτοκίνητο. Πού θα παρκάρεις το έλκηθρο με τους ταράνδους; Μήπως δεν σε βολεύει η θέση του μπαμπά; Όχι πάντως στη γωνία, ξέρεις ποια λέω, γιατί περνάει λεωφορείο. Αλήθεια, το έλκηθρο τσουλάει στην άσφαλτο; Γιατί δεν έχουμε χιόνι εδώ πέρα. Αλλά, θα μου πεις,  μπορεί να έρθεις και από τον ουρανό και να προσγειωθείς όπως τα αεροπλάνα.

Να σε ρωτήσω και κάτι  άλλο; Έχεις αρθριτικά; Σε ρωτάω γιατί έχω δύο επιλογές για δώρα, ένα που είναι βαρύ κι ένα που είναι ελαφρύ. Αν δεν μπορείς να σηκώσεις τα πατίνια…  ξέρεις ποια λέω, εκείνα τα μπλε με τον αητό που είχες φέρει πέρυσι στον Οδυσσέα, να μου φέρεις μόνον το κράνος, είναι πιο ελαφρύ αυτό. Σε αυτή την περίπτωση, θα τα ζητήσω δώρο από τους γονείς μου στα γενέθλιά μου.  Αυτό θέλω για δώρο. Πατίνια και κράνος, ή μόνον κράνος, εάν έχεις αρθριτικά.

Να σου ζητήσω και μία χάρη; Επειδή έφαγα όλο το χαρτζιλίκι μου από τα κάλαντα των Χριστουγέννων, για να πάρουμε με τον αδερφό μου, δώρα στον μπαμπά και στη μαμά για τα Χριστούγεννα, έχω μείνει αδέκαρος, και την Πρωτοχρονιά δεν θα πούμε κάλαντα, γιατί ο αδελφός μου θα έχει κάνει μία μικρή εγχείριση στο χέρι και απαγορεύεται να βγούμε έξω. Δεν με αφήνουν οι γονείς μου να πάω μόνος μου. Πρόκειται για την Μπέτυ… που σου έλεγα… αυτή που είναι πολύ συμπαθητική… που σου έλεγα… και έξυπνη… που σου έλεγα… και τραγουδάει ωραία και τα κάλαντα. Πού να την ακούσεις! Λοιπόν, σου είναι εύκολο να μου φέρεις και τρία μολύβια με χρώματα και λουλούδια, για να της τα δώσω, γιατί κάνει συλλογή με τέτοια; Δεν είναι βαριά αυτά. Θα της πω ότι μου τα έδωσες για κείνη. Κι ελπίζω να με φιλήσει.

.

.

Άγιε Βασίλη μου, σε περιμένω. Να δώσεις χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους σου και στην οικογένειά σου. Και όπως είπαμε για την κοπέλα σου. Μην ξεχάσεις, επίσης,  αυτό που σου είπα για τους ταράνδους. Να μου πεις τα ονόματά τους, για να συζητήσω μαζί τους όπως συζητώ και με τα άλλα ζώα.

Παναγιώτης, Δευτέρα Δημοτικού

Θεσσαλονίκη

Artwork : David Wenzel-Rudolph

.

.

.

.

.

www.staxtes.com/2013/12/blog-post_8.html

Αγαπητέ  άγιε Νικόλαε,

Είμαστε καλά το αυτό επιθυμούμε και διε σας. Με λένε Ρηνούλα και πάω στα νήπια. Δεν ξεύρω να γράφω ακόμη κι εγώ τρώω μία μπανάνα τώρα. Η καλή μου η γιαγιά η Ειρήνη, το γένος Ζώτου,  γράφει το γράμμα που της λέω εγώ, γιατί μου είπε πως θα το γράψει, αφού φάω πρώτα το αυγό μου και είμαι όπως πρέπει καλό παιδί, χωρίς να κάνω φασαρία και χωρίς να λερώσω το φρούτρερ μου. Η γιαγιά θα το ρίξει και εις το κιβώτιο των γραμμάτων. Είμεθα εγκαταστημένοι στις Βρυξέλλες οικογενειακώς από το σωτήριον έτος 1967 και καταγόμαστε από την Ήπειρο και προκάναμαν να δημιουργήσομεν περιουσία όταν φτάκαμαν με τις ευλογίες όλων των αγίων της Ορθοδοξίας,  ελπίζω να μην σε ενοχλεί άγιε Νικόλαε, που δεν εννοώ ακριβώς εσένα, διότι εμείς σε έχομεν άγιον των ναυτικών και ξεκαθαρισμένον,  έχομεν τον άγιο Βασίλη διά τα δώρα στα παιδιά,  και εδώ μας έχεις μπερδέψει, στην Ελλάδα έχουνε τον άγιο Βασίλη και όχι εσένα, αλλά φοράει τα ίδια ρούχα αυτός που δίνει δώρα, είναι σωστό όμως αυτό να έχεις τόσα ονόματα, είναι αλήθεια ότι είσαι ίδιος ή λες ψέματα; Και μοιάζεις και με τον Περ Νοέλ. Όμως εγώ ξέρω και ένα κορίτσι που το λένε Θάλεια και Ελπίδα και Αλεξάνδρα. Σε βαφτίσανε κι εσένα με τόσα ονόματα ή είναι κόλπο για να κάνεις κακές πράξεις ή για να φέρνεις πιο πολλά δώρα; Εμένα θα μου φέρεις και την Πρωτοχρονιά κι άλλο ή όχι, και τα Χριστούγεννα τι θα κάνεις; Από θαλασσινός μας βγήκες του χιονιού, άγιε Νικόλαε, και ρωτούν τα παιδιά και δυσκολευόμαστε να απαντήσομεν, αλλά τι να κάμομεν, στα ξένα είμαστε, κι έτσι το έχουν εδώ οι καθολικοί, αλλά διατηρούμε και τις παραδόσεις και έχομεν περισσότερα έξοδα, φέρνουμε και την Πρωτοχρονιά τον άγιο Βασίλη με αεροπλάνο από την Ελλάδα. Αλλά το παιδί αποστέλλεται εις νηπιαγωγείον βελγικόν, διότι εδώ θα μείνει και θα σπουδάσει και θα ζήσει  και πρέπει να προσαρμοστεί στις συνήθειες του τόπου, διά τα τέκνα έχομεν φτιάξει θυσίες πολλάς, αλλά τα ψυχοσάββατα εμείς τα τηρούμε,  και η γιαγιά και ο παππούς είχαν μπακάλικο με ελληνικά φαγητά.  

Είμεθα Έλληνες του Βελγίου και διατηρούμε σχέσεις θερμές με την ομογένεια. Επισκεπτόμαστε τους συγγενείς εις την πατρίδα μία φορά το χρόνο και κάνουμε μπάνια στη θάλασσα που είναι γαλάζια, γιατί εδώ μία φορά που πήγαμε εις την Οστάνδη είναι πολύ γκρίζα, σαν λάσπη,  σαν να έχουνε βάλει μέσα χώματα είναι η θάλασσα εδώ, ενώ στις φωτογραφίες έχει άλλο χρώμα, και εγώ ρώτησα αν είναι ψεύτικη η θάλασσα ή οι φωτογραφίες, κάποιος λέει ψέματα, γιατί δεν μπορεί το γαλάζιο να το λένε θάλασσα και αυτό εδώ θάλασσα πάλι, και χωρίς ήλιο, δεν έχει ήλιο εδώ, αλλά έχει μύδια εκεί και αέρα πάρα πάρα πολύ εκεί πέρα, αέρα, αέρα, τόσο που φοβήθηκα και κρατούσα γερά και τον μπαμπά και τη μαμά, και η γιαγιά έλεγε πως δεν έπρεπε να κάνουμε τέτοια ανοησία και να πάμε με μικρό παιδί εκεί πέρα να το πουντιάσουμε. Μια φορά έφαγα μύδια με φρίτες εκεί και μπόλικη μαγιονέζα και τα πλήρωσε ένας φίλος του μπαμπά, μας κέρασε ο Φίλιππος διά την ονομαστικήν του εορτήν, και εμένα μου αγόρασε κι ένα γλυκό  με σοκολάτα βέλγικη που είχε μέσα και φράουλες και ακτινίδια και ένα πράμα που έκανε σαν μύλος γύρω γύρω και γύρναγε με τον αέρα μού αγόρασε. Αλλά λέρωσα τα ρούχα μου και με μάλωσε η γιαγιά.

Εις το πάρκον Ουίζιγκεν έχομεν ωραίον πανηγύρι του Αγίου Πνεύματος με χορευτικά δημοτικά και λαϊκά και  φρέσκα κρεατικά και άλλα είδη διατροφής και διακοσμήσεως, και εμένα με πάνε στο πάρκο εκεί και παίζω στο γρασίδι και στις κούνιες με τους φίλους μου και μου αρέσει και η λίμνη με τις πάπιες, αλλά δεν κάνει να τις ταΐζουμε, αν τις ταΐσουμε θα έρθει η πολίς να μας πάει φυλακή, γιατί λέει ότι μαζεύει μικρόβια στη λίμνη με τα ψωμιά κι έπειτα πεθαίνουν οι πάπιες και δεν κάνει να πεθαίνει κανένας έτσι. ΣΕΤΑΝΤΕΡΝΤΙ. Πρέπει να προσέχουμε τα πουλιά και όλα τα ζώα, γιατί αυτό είναι το σωστό όταν είσαι καλός άνθρωπος. Κι εγώ ήθελα να ρίξω λίγο ψωμάκι, αλλά μου είπαν ότι είχαν φάει οι πάπιες πολύ ωραίο φαγητό και δεν πεινούσαν έτσι κι αλλιώς. Και φοβήθηκα μήπως με πάνε και φυλακή και απλώς τις κοιτούσα και τους φώναζα παπιούλες, παπιούλες, κι αυτές έρχονταν δίπλα μου και παίζαμε, κι εγώ έτρεχα, και ήταν ωραία να πετάς όπως τα πουλάκια,  είχα και ωραία μαλακά παπουτσάκια κόκκινα με ένα ελαφάκι, που μου τα έφερε η νονά μου η Πόπη.

.

Αλλά φέτος, εκεί που έπαιζα και φώναζα μ’ όλη τη δύναμή μου παπιούλες, για να έρθουν σε μένα και να μην πάνε στον Μπάμπη, που μου είχε βάλει το πόδι του και είχα πέσει κι εγώ τον μισούσα,  έγινε κάτι το πολύ τρομερό, που δεν θέλω να θυμάμαι, γιατί αυτός ο βλάκας γέλαγε και με έδειχνε με το δάχτυλό του κι έτρωγε σουβλάκι σαν μούργος. Δεν του μιλάω και ούτε θα του ξαναμιλήσω, είναι και άσχημος με μαύρα μάτια και με κάτι βούλες στα μάγουλα και με κόκκινα μαλλιά σαν τους δράκους. Απαίσιος, Χριστέ μου, απαίσιος. Τον μισώ, γιατί έγινε τρομερό, τρομερό πράγμα, και αυτός γελούσε και με κορόιδευε, Ρηνούλα πάνε τώρα οι παπιούλες χα χα χα είσαι βλαμμένη, και μετά όλες πήγαν κι έπαιζαν μαζί του. Κι εγώ ήθελα να του δώσω μια σφαλιάρα και δεν μπορούσα, γιατί έγινε το τρομερό. Με τσίμπησε μία πολύ μεγάλη και κακιά σφήκα σαν αεροπλάνο ξαφνικά και σ’ ένα λεπτό έγινε ένα μεγάλο βουνό στο μάγουλό μου κι έκλαιγα, γιατί  πονούσα πολύ και νόμισα ότι θα μείνω έτσι για πάντα άσχημη, και, για να μην κλαίω,  μου πήρανε από κάτι άλλους ανθρώπους που έρχονται από τη Γερμανία, για να πουλήσουν ωραία ελληνικά πράγματα σε αυτήν τη γιορτή, και μου πήραν μία ελληνική σημαία, γιατί ο Μπάμπης δεν είχε τέτοια, και του είπα, σαχλαμάρα, να φύγεις και δεν σου δίνω τη σημαία,  είναι μόνο δική μου, και μου είπαν να του πω και ένα ποίημα που μου έχουν μάθει για την πατρίδα μας την Ελλάδα, και ο βλάκας ούτε αυτό το ήξερε, και μου είπαν ότι είμαι δεσποινίς με τα όλα μου και δεν έχω ανάγκη αυτόν τον Μπάμπη, διότι και σημαία έχω και ποίημα ξέρω, και είμαι σπουδαία Ελληνοπούλα γι’ αυτό, και μετά την έβαλα τη σημαία στο γρασίδι για πάπλωμα για την πλατούλα μου να μην κρυώσει, και η γιαγιά μου έλεγε ένα παραμύθι για μια σφήκα που πνίγηκε μέσα σ’ έναν γαλάζιο καταρράκτη, κι εγώ κοιμήθηκα πάνω εκεί και ονειρεύτηκα πως πετούσα σ’ έναν μπλε ουρανό χωρίς κακές σφήκες και από κάτω είχε θάλασσα και δελφίνια, και δεν είχαμε και αμμωνία και το παιδί υπέφερε, τι τραβήξαμε, αλλά ευτυχώς συνήλθε ύστερα από την επίσκεψη στο τοπικό νοσοκομείον. Ευτυχώς μπορέσαμε και το εκοιμίσαμε με παραμύθια.

Ζούμε σε ένα μεζόν, κάτω η γιαγιά και ο παππούς και πάνω, που έχει σκάλες εμείς, και σου το λέω άγιε Νικόλαε, για να ξέρεις σε ποιον όροφο θα φέρεις τα δώρα. Έχει τρεις ορόφους, στο δεύτερο είμαι εγώ, μόλις ανεβαίνεις θα πας δεξιά, αλλά μην μπερδευτείς και μπεις στην τουαλέτα, στην δεύτερη πόρτα. Θα έχω αφήσει απέξω το κίτρινο φουστάνι με την δαντέλα και τη χτένα μου, γιατί πέρυσι μπερδεύτηκες, και βρήκα πράγματα άσχετα εκεί και μου είπαν ότι έγινε λάθος, διότι αυτά ήταν δώρα για κάποιους άλλους, και τα δικά μου τα βρήκα αλλού. Ανακαινίζαμε το μεζόν και υπήρξε αναστάτωσις τον περσινό χειμώνα, άγιε Νικόλαε, αλλάξαμε το σύστημα της θερμάνσεως.  Ο μπαμπάς και η μαμά είναι στη δουλειά τώρα. Η μαμά έχει μαγαζί με μπαχαρικά και ο μπαμπάς δουλεύει σ’ ένα μαγαζί που πουλάει μερσεντέδες. Δόξα σοι ο Θεός, καλά έχουν ταχτοποιηθεί τα παιδιά.

Έχουμε απ’ όλα, αλλά εγώ θέλω να μου φέρεις ένα μαγιό για το καλοκαίρι, γιατί το άλλο το έκανα όλο πίσσες, πάνω κάτω και το σουτιέν να είναι με ραντάκια που πάνε από τους ώμους έτσι και μετά έτσι και γυρνάνε από πίσω ξέρεις πώς  έτσι λίγο πιο κει όχι ευθεία αλλά έτσι  προς τα δω και  το θέλω με ζωάκια, κι ένα σκουφί θέλω επίσης, σαν αυτό που είδα προχθές στη Σαμπλόν, ξέρεις αυτό που έχει και φούντα και για τα αυτιά κάτι πράματα σαν αρνάκια κι έχει επάνω κάτι αστεράκια και πολλά χρώματα και έχει και καλτσάκια μαζί με κάτι αστραφτερά γυαλάκια κόκκινα και ροζ. Θα το βρεις το μαγαζί; Μην πας στο άλλο δίπλα που έχει σκουφάκια χωρίς καλτσάκια. Κι ένα βιβλίο θέλω με αληθινή θάλασσα και ζώα, όχι όμως με σφήκες και κακούς.

Η γιαγιά δεν με αφήνει να πάω μαζί της τώρα να ρίξω το γράμμα στο κουτί, για να το πάρει ο ταχυδρόμος, που σου φέρνει τα γράμματα, γιατί έχω συναχάκι και λέει πως, όταν φέρεις τα δώρα, θα στενοχωρηθείς να είμαι αρρωστούλα. Θα έρθει η μαμά και ο μπαμπάς και μετά θα πάει αυτή να το ρίξει. Σε περιμένω, άγιε Νικόλαε, και σ’ αγαπώ, διότι αγαπάς τα παιδιά και δεν είσαι σφήκα.

Δεν πιστεύω να κάνεις χαζομάρα και να πας στον Μπάμπη.

Ρηνούλα

Πάω στα νήπια κι έχω μαύρα μαλλιά, μην με μπερδέψεις με άλλη.

Πίνακες: Hsiao Ron Cheng

.

.

.