Ακολούθησε το μονοπάτι που, μέσ’ απ’ τα χωράφια, οδηγούσε στον Αχυρώνα. Αυτό το άνυδρο καλοκαίρι, υπήρχαν πέτρες διάσπαρτες στο μονοπάτι. Έδωσε μια κλοτσιά – σε μια κιτρινωπή τσακμακόπετρα, που λες κι ήταν στην άκρη της κομμένη από κάποιον άγριο για να βάλει βέλος. Μια πέτρα βαρβαρική∙ προϊστορική. Το να κλοτσάς πέτρες ήταν παιδικό παιχνίδι. Θυμήθηκε τους κανόνες. Σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού, πρέπει να κλοτσήσεις μία πέτρα, την ίδια πέτρα, μέχρι να φτάσει στο στόχο. Μία πύλη, ας πούμε, ή ένα δέντρο. Έπαιξε μόνος του. Στόχος του ήταν η πύλη∙ να τη φτάσει με δέκα κλοτσιές. Η πρώτη κλοτσιά ήταν η Μανρέσα (λαγνεία). Η δεύτερη, ο Ντοτζ (διαστροφή). Η τρίτη, ο ίδιος του ο εαυτός (δειλός). Η τέταρτη κι η πέμπτη κι όλες οι υπόλοιπες ήταν ίδιες.
Την έφτασε με δέκα κλοτσιές. Εκεί, ξαπλωμένο στο χορτάρι, κουλουριασμένο πράσινο δαχτυλίδι, ήταν ένα φίδι. Ψόφιο; Όχι, πνιγόταν μ’ ένα βάτραχο στο στόμα του. Το φίδι δεν μπορούσε να καταπιεί, ο βάτραχος δεν μπορούσε να πεθάνει. Σπασμός συρρίκνωνε τα πλευρά του∙ αίμα ξεχείλιζε. Γέννα, μια γέννα αντίστροφη. Σήκωσε το πόδι του και τα πάτησε. Ένιωσε τη μάζα να συνθλίβεται και να γλιστράει. Το λευκό πανί των παπουτσιών του γέμισε αίματα και κολλούσε. Αλλά είχε κάνει μια πράξη. Αυτή η πράξη τον ανακούφισε. Κατευθύνθηκε με μεγάλα βήματα προς τον Αχυρώνα, έχοντας αίμα στα παπούτσια του.
.
Βιρτζίνια Γουλφ, Ανάμεσα στις πράξεις, σελ. 107-108, μτφρ.: Kωνσταντίνα Τριανταφυλλοπούλου, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2008
.
.
Πίνακας: Vincent Van Gogh
.
.
.
Ιφιγένεια Σιαφάκα - Ifigeneia Siafaka
Ενύπνια Ψιχίων 